Son on yılda yapılmış en yırtıcı, en bodos, en kemikten et sıyıran albümlerden biri var bugün tabağımızda. “Turneler belimizi büktü” diyerek dağıldıkları 2004 yılından beri yolu gözlenen ve neyse ki bu sene tekrardan faaliyete geçen THE CROWN, bu en ölümcül silahını 2000 yılında piyasaya sürmüştü.

Thrash metal / death metal kırması albümler içerisinde bugüne dek dinlediğim en iyi albümlerden biri olan “Deathrace King” için, tam elli dakikalık bir kırıp dökme senfonisi demek mümkün. Davullar tek kelimeyle öküz. Gitarlar her şeyleriyle mükemmel. Vokal kusursuz. Ciddi anlamda eksiklik arayıp da bulamadığım, aksine her dinlemede “Negzel laaaaaaan!!!” diye bağırdığım albümlerden biri “Deathrace King” (otobüslerde az dayak yemedim).

Thrash dedik, death dedik, yine de albümün tadını tam veremedik. ENTOMBED’un “Wolverine Blues”u nasıl blues katkılıysa, “Deathrace Kİng”de de hissedilen çok bariz bir punk ve klasik rock havası var. Şarkılar yumuşatılıp yavaş çalınsa, birçok şarkının 70′lerden çıkmış gibi duran rifler barındırdığı görülebilir. Misal bir Rebel Angel’ı distorion’sız ve yumuşatarak çalarak neredeyse PEARL JAM’e varan bir tat dahi yakalanabilir.

Onun dışında albümde alttan alttan verilen harika bir melodik yapı var. Olayı hiçbir zaman melodik death metale çekmeyen, ancak kendilerini her zaman hissettiren bu melodiler, zaten aşmış olan gitar işçiliğini daha da ön plana çıkarıyorlar.

Bu tarz grupların büyük kısmında hissedilen SLAYER havası THE CROWN’da bulunmuyor; SLAYER’ın başımızın üstünde yeri var, ancak THE CROWN’ın bu yolu seçmemesi onlara kesinlikle daha karakteristik bir hava kazandırıyor. Thrash metale ucundan da olsa dokunup SLAYER’ı anımsatmamak kolay değil elbet, ancak “Deathrace King”i dinlerken “Aaa bak bak bak şeyden etkilenmişler vallahi fark ettim” gibi durumlar pek yaşanmıyor.

Albüm, adına yakışır şekilde bir yarış atmosferine de sahip. Youtube’da falan yarış arabası görüntülerinin falan arkasından gayet rahat akabilecek şarkılar var. Bence albümün en önemli özelliği de buradan geliyor zaten. “Deathrace King”de blues da var, rock ‘n’ roll da var, gaz da var, hırs da var, ama en önemlisi eğlence de var. Kimi şarkılarda adamların gayet eğlenceli vakit geçirdiğini hissedebiliyorsunuz.

Bu noktada tekrardan enstrümanlar konusuna dönmek istiyorum. Gitarlardan başlarsak, rifler olsun, sololar olsun, her açıdan ders niteliğinde bir gitar kullanımı var albümde. Neredeyse tüm riflerin akılda kalıcı olmasını geçtim, her biri sizi harekete geçmeye, tepişmeye zorlayacak kadar da güçlü. Gitar çalan arkadaşlar bu albümdeki parçaları çalmayı denedilerse, ne kadar eğlenceli, ağızdan salya akıtır olduklarını biliyorlardır. Bu gitarların bu denli öne çıkmasını sağlayan diğer etkense tabii ki davullar. İsveçli grubun Fin davulcusu Janne Saarenpää, her açıdan nefis bir iş çıkarıyor tüm albüm boyunca. Groove desen yeri yerinden oynatıyor, ataklar desen adamı tokat delisi yapıyor, hız desen alıp yürüyor abim.

Vokallere de kusur bulmak imkânsız. Hem çok iyi yazılmışlar, hem de çok iyi söylenmişler. Tam gerektiği hırçınlıkta, ne dendiğini de anlıyorsunuz, hem de gaza geliyorsunuz. Benzetme yapmak gerekirse, hemşehrileri Tompa’yı örnek verebilirim. Zaten bilindiği gibi Tompa grubun “Crowned in Terror” albümündeki vokalistiydi (link’teki şarkıya ölürüm). Tompa demişken albümdeki konuklara da değinelim, Devil Gate Ride‘da konuk vokalist olarak Tompa’yı, hızdan ölen Total Satan’da ise yine konuk vokallerde IMPALED NAZARENE’den Mika Luttinen’i duymak mümkün.

Toparlarsak, “Deathrace King” bilenlerin gerçek anlamda çok sevdiği, bilmeyenlerin de mutlaka dinlemesini salık verdiğim, hakikaten eksiğini bulamadığım bir thrash/death metal klasiği. Thrash metali ve death metali seviyorsanız ve bu albümü henüz dinlemediyseniz, sizi manyak bir elli dakikanın beklediğini garanti edebilirim.

“Tootıl seytıııııııııııııııııııııın!!!” diyor, gözlerinizden öpüyorum.