Metal dinleyen insanlar olarak, zaman zaman dış mihrakların bu kimseye pek bir zararı olmayan müziğe sataştıklarını, çeşitli muhafazakâr propagandalarla, gayet yüzeysel şekilde saldırdıklarını görmüşüzdür. Televizyonda, şurada burada rastlamışızdır; muhtemelen kanalda çalışmaya yeni başlamış stajerimsi bir muhabir kızımız, yanına aldığı kamerayla bize müzik marketteki IRON MAIDEN kapaklarını falan gösteriyor, o gösterdikleri şeyler sanki çok uç, çok rahatsız edici şeylermiş gibi hep aynı klişeler etrafında metalin tükaka yönleri sergileniyor. Oysa bilmiyorlar ki…

BELPHEGOR, tüm imajını sapkınlıklar, rahatsız edicilikler üzerine inşa eden, Avusturya’nın sayılı grupları arasında yer alan bir topluluk. Vokalist gitarist Helmuth önderliğinde 17 yıldır “gençleri zehirleyen” bu pis, bu ahlâksız adamlar, takvimler 2008′i gösterdiğinde, keçilerin güneş görmeyen yerlerine su kaçırma konseptli bu albümü piyasaya sürmüşlerdi.

“Bondage Goat Zombie” tema olarak şerrrefsizin önde gideni Marquis de Sade’in yaptığı adilikleri, haysiyetsizlikleri işliyor. Albümün her yerinde zevk, sefa, efendime söyleyeyim ağız topu, dikenli tasma, şu milletin en gizli bahçelerine soktuğu boncuklu ipler falan, kısacası bilimum fetiş unsur kol geziyor. Tamam, olabilir. Metaldir, ekstremdir, şok edici bir yanı falan vardır, tamam.

Amaaaa… Bre ırz düşmanları; bre kadir kıymet bilmezliğin savunucuları, küçükbaş hayvan sektörünün baltalayıcıları. Keçilerden ne istiyorsunuz lan? Bu şeytan cehennem işleri konu oldu mu neden şu mukaddas hayvan da illâ payını alıyor, bir gün deriler içinde pozlar verip, ertesi gün cıbıldanak kızlarla ortamlar yapıyor? Nedir lan bu keçilerin sizden çektiği? Hayvan sevmeyen insan da sevmez olm. Akıllı olun.

Neyse ki BELPHEGOR bu seferlik işi dozunda bırakmış ve olayı hayata gözlerini yuman, artık aramızda olmayan zombi keçilerle sınırlamış. Çok geyik yaptık, artık müziğe doğru yollanalım.

“Bondage Goat Zombie”, öncelikle söylenmeli ki her açıdan bir BELPHEGOR albümü. Yırtıcılıktan ölen, hız, kaos, bodosluk namına gayet yerli yerinde, melodiklikle vahşeti bir kapta eriten bir çalışma. “Blackened death metal” denen tür içerisindeki sayılı gruplardan biri olan BELPHEGOR’un, bu tanımın hakkını verir şekilde içini doldurduğu, her iki türü seven kesimin de bir şeyler bulabileceği bir albüm.

İçeriğine indiğimizde, “Bondage Goat Zombie”nin türe aşina olmayanlar için hayli zor bir dinlemelik olduğunu sanırım söylemeye gerek yok. Kuyruğuna basılmışçasına yırtınan vokal, kulak delen sololar ve ceza gibi bir davul/gitar performansının hüküm sürdüğü “Bondage Goat Zombie”, kanaatimce grubun kariyerindeki en iyi açılış yaptığı albüm. Albümle aynı addaki parça ve arkasından gelen Stigma Diabolicum, tür adına tek kelimeyle hit şarkılar. Duyulduğu anda sevilecek kadar akılda kalıcı melodiler barındıran bu besteler, konserlerin vazgeçilmezleri olarak da dikkat çekiyorlar. İstanbul konserinde çalmazlarsa keçi meçi dinlemem sahneyi başlarına yıkarım. Aha şuraya yazıyorum.

“Bondage Goat Zombie” her ne kadar iyi başlasa ve aralarda iyi şarkılarla devam etse de, albümün bütün halinde bir başarı öyküsü olmadığı da açık. Aşina olmayanlar adına yorucu olmasını bir eleştiri unsuru olarak göstermeye gerek olmasa da, albümün bir yerden sonra tekdüzeleşmesi gibi bir hissiyata kapılanlar olabilir. Yine bir eleştiri olarak öne sürmesem de, çoğu şarkıdaki şaşırtmayan ve tahmin edilir beste yapıları, albümden öyle teknik gövde gösterileri, umulmadık tempo değişiklikleri gibi şeyler beklememeniz gerektiğine dair fikir verebilir. Zaten BELPHEGOR’a aşina olanlar bunun gayet normal bir şey olduğunu biliyorlardır. Black metalin o çoğumuzun ayılıp bayıldığı buz gibi akorlarının üstüne döşenen ve bence “Bondage Goat Zombie”nin en güzel yanlarından biri olan harmonik gitar melodileri, albümün -iyi anlamdaki- tüm bu çirkinliğine rağmen “Bondage Goat Zombie”yi sevilesi bir hale getiren önemli unsurlardan.

Kaparken, grubun albümlerinin birbirinden devasa farklarla ayrılmadıklarını ve bence BELPHEGOR’a başlamak için grubun son dört albümünden herhangi birinin seçilebileceğini de ekleyeyim. Yine de çıktığında büyük övgü alan “Goatreich – Fleshcult” favorim, son albüm “Walpurgis – Hexenwahn” ise son tercihimdir.

Soğuk içiniz.