İsveç’in en metal şehri Göteborg’un bunca zamandır bize sundukları, bildiğimiz gibi genellikle melodik, sert vokalli, yırtıcı şeyler. Göteborg deyince çoğunuzun gözünde bu tür müzik yapan grupları besleyecek türde, soğuk, puslu, doğayla iç içe bir yer canlanıyor olabilir. Kısmen doğru da. Ancak hayatımın en tuhaf günlerinden birini geçirdiğim bu şehir, aslında sanılandan daha fazlasına sahip. Bugünkü konuğumuz, Göteborg’un on beş yıldır piyasada olan gruplarından, acıyla yoğurulan sözlerin ve canazor gitar tonlarının grubu EVERGREY.

EVERGREY’in bence vıcıklaştırılmadıkça tutan bir formülü var. Kasmayan şarkı yapıları, mısralarda stakato (dur kalklı/kesik kesik) gitarlar, akılda kalıcı nakaratlar ve içi boşaltılmamış bir power/progresif metal anlayışı. “The Inner Circle” grubun dördüncü albümü. Din, tarikatlar ve çocuk istismarını konu eden bir sözel konsepti olan “The Inner Circle”, müzik market rafları beni yanıltmıyorsa ülkemizde de epey bilinen bir albüm, en azından EVERGREY kitlesi tarafından. Geçtiğimiz aylarda EVERGREY’den ayrılan ancak bu albüm öncesinde gruba yeni girmiş olan davulcu Jonas Ekdahl’ın kütür kütür performansı ve kayıtlarda çok iyi becerilen danasal gitar tonuyla, albüm alışık olduğumuz EVERGREY groove’unu da her anında yansıtıyor.

Orta ve düşük tmpo şarkıların ağırlığını gördüğümüz “The Inner Circle”, kapağının aksine buhranlı ve karanlık bir atmosfere de sahip oluşuyla dikkat çekmiyor, zira dediğim gibi EVERGREY zaten acının, kederin grubu. O sert tonların arkasındayken bile “Noolursun bi kere daha affet, dalgınlığıma geldi hakkaten bi daha olmiycak” türünden bir ezikliğe bürünen grup, neyse ki bu albümde olayı bir konsepte bağlıyor da sonraki albümlerde karşımıza çıkacak bu af dileyen marabalık olaylarına fazla girmiyor.

Albüm güzel başlasa, ortalama ve üstü bir müzikalite barındırsa da, bir yerden sonra çok aynılaştığını ve şarkıların birbirlerinden ayrılan uçarılıklarını yitirdiklerini düşünüyorum. Bir giriş, kesik kesik devam eden mısra kısımları ve arkasından gelen akılda kalıcı nakaratlar, kimi zaman size vokalleri değiştirilmiş bir SOILWORK veya benzeri grup dinlediğinizi dahi düşündürtebilecek kadar formulize. Elbette EVERGREY ve SOILWORK bambaşka sound’lara sahip gruplar, lakin işi matematiğe dökersek, beste yapılarının gayet benzer olduğunu söylemek mümkün. SOILWORK’ten kastımız, benzer türde müzik yapan tüm modern grupları da kapsıyor elbet.

Sertliğiyle kafa sallatan, kederiyle gözyaşı döktüren EVERGREY’in ve dolayısıyla da bu albümün eleştirisel yaklaşabileceğim temel yönüyse, grubun -çoğu zaman yaptığı üzere- yine hiç risk almamış oluşu. Şarkıları yazdıkları sırada, ilk duyulduğu andan anlaşılmayacak bir şey yazmamaya özen gösterdiklerini belli edercesine, altında anıldıkları progresif metal janrının kimi güzelliklerini tümüyle yok sayıyorlar. Progresif metal elbette belli kuralları, zorunlu karakteristik özellikleri olan bir tür değil, ancak yeteneklerinin yeteceği her hallerinden belliyken her şeyi bu denli uslu ve itaatkâr tutmaları bana biraz ters geliyor. Örneğin davul ritmi bir vuruş kaydırılsa mis gibi aksak hale gelecek ve çok daha ilgi çekecek bir rif, bu monotonluk yüzünden herhangi bir rif olmaktan öteye geçemiyor.

Yine de grubun böyle dertleri olmadığını ve formüllerini sevdiklerini bilmek, EVERGREY’i korkaklıkla suçlamak gibi bir hataya düşmemizi de engelliyor. Deneyip de yapamayan gruplar düşünüldüğünde, hiç bulaşmayıp “Bizim olayımız budur hacı” diyor olmaları belki de daha iyi.

EVERGREY iyi bir grup. Üstelik konserlerde albümdekinden daha güçlü bir gruba dönüşüyorlar. Haftaya Cumartesi 19.30′da da iyi bir sound’la sahne alırlarsa, epey ses getireceklerdir diye düşünüyorum.