Yakın zamanda tanıştığım bir grubun ilk albümüyle birlikteyiz bugün. Kendileri ABD’li bir crossover/hardcore/thrash metal grubu ve 2018’den beri EP ve demolar çıkararak günümüze geliyorlar. Logolarına baktığınızda anlayabileceğiniz üzere kendileri tamamen old-school bir kafa üzerinden hareket ediyorlar ve her ne kadar logolarından ilk dönem SEPULTURA benzeri bir hava olsa da arkadaşların death metalle bir alakaları yok.

İlk albümleri olan “Never Known Peace”te DOOMSDAY’i thrash metalin old-school tarafı ile hardcore’un atarlı tarafını bir arada sunarken görüyoruz. Grup müziğini tamamen rifler üzerine kuruyor ve herhangi bir sürpriz, deneysellik, cart curt katmadan çatır çatır yardırıyor. Bu yardırmaya referans olarak anabileceğimiz en yakın örneklerden biri POWER TRIP olsa da yine günümüzden ENFORCER gibi gruplara yakın duran durumlar var.

Ne var ki DOOMSDAY’in özünü oluşturan şey ilk dönem SLAYER, METALLICA, NUCLEAR ASSAULT kırması bir thrash yırtıcılığı ile CRO-MAGS’i anımsatan tarzda bodos hardcore kafaları. SLAYER referansını SLAYER’a özgü karakteristik riflerle sağlamıyorlar ancak bestelerin ilerleyiş tarzından bu tarz bir bıçkınlık, saldırganlık almak mümkün. Bunun yanı sıra misal “Eternal Tombs” adlı şarkıda SLAYER’ın “Die By The Sword”unu akıllara getiren bir hava da alınabiliyor.

CRO-MAGS tarafında da “The Age of Quarrel” ve “Best Wishes” dönemlerine yakın duran kavgacı bir hava söz konusu. DOOMSDAY’in akustik gitar pasajı, kederli melodi gibi olayları yok ve pata küte girişmeli bir müzik yapıyorlar.

Bu atarlı dövüş atmosferini besleyen şeylerden biri, gitarların ve davulun meydan dayağı karakterini daha da coşturan vokaller. Vokalist Carlos Velazquez’in bir tık EXODUS’tan Zetro ve daha baskın olarak da MADBALL’dan Freddy Kricien’i hatırlatan bir vokali var ve baştan sona kuduz köpek gibi saldırarak “Never Known Peace”i daha da gaz ve adrenalinle dolduruyor.

Albümle ilgili “keşke” diye düşündüğüm konuysa bu kadar rif odaklı bir albümdeki akılda kalıcı rif miktarının biraz yetersiz olması. Albümün genel tavrı saldırganlık ve ağız burun kırmalı thrash metal/hardcore birlikteliği olduğu için, odağınız sadece adrenalin ve gaza gelmekse DOOMSDAY size istediğiniz şeyi verecektir. Ama albüm bittikten sonra gitarla çalmak isteyeceğiniz, aklınıza takılacak, dilinize dolanacak rif bolluğu bekliyorsanız “Never Known Peace”te bu bence yok. Bu konu benim için önemli, hatta çok önemli olduğu için albümü dinlerken keyif alsam da biter bitmez hemen tekrar açayım defalarca dinleyeyim isteği umduğum kadar olmadı. Evet, adam toplayıp mekân basmalı old-school thrash metali seviyoruz, ama albümü iki, üç kez dinledikten sonra bile aklıma kazınan unutulmaz rifler olduğunu da söyleyemeyeceğim.

Son mini şikâyetimi kişisel bir düşünce olarak alırsanız, DOOMSDAY “Never Known Peace”te gayet tokatlamalı bir thrash metal yapıyor. İçinde hardcore ve crossover unsurlar da var, gang vokaller var, ama işin temeli thrash metalde bitiyor ve dinleyiciyi harekete geçirecek thrash metal seviyorsanız albümden epey keyif alabilirsiniz. Ben birkaç kez dinledim, alacağımı aldım, hâlimden memnunum.