5 Aralık 2005 akşamı okuldan çıkıp Vancouver’ın en iyi konser mekânlarından olan Croatian Cultural Center’ın yolunu tutmuştum. Daha önce hiç izlemediğim ve izlemek için can attığım üç grubu göreceğim için epey heyecanlıydım. Açılışı, canlı izleyeceğimi hiç ummadığım DARKANE yapacak, ardından SOILWORK sahne alacak, akabinde de zaten Vancouverlı olan Devin Townsend ve Gene Hoglan eşliğinde STRAPPING YOUNG LAD izleyecektim.

Son çıkacak olan FEAR FACTORY’yle alakam sadece “Replica” ile sınırlı olduğundan benim için gece büyük oranda bu üç grupla sınırlıydı ve salona geldiğimde kapının önünde dikilip hayranlarla konuşan Gene Hoglan’ı görmemle kafamda DEATH – “Zero Tolerance”ın girişinin çalması bir oldu.

DARKANE sahnedeyken tüm salonda gruba en çok eşlik eden ve hatta grup üyeleriyle göz göze gelip kaşla gözle selamlaşan tek kişi olmamın haklı gururunu yaşadıktan sonra, normalde o turnede sahneye üçüncü çıkmasına rağmen STRAPPING YOUNG LAD’in memleketinde oluşumuzdan dolayı sadece o gecelik ikinci sırada sahne alan SOILWORK’ü izledim. O konser gitarist Peter Wichers’ın gruba veda konseriydi ve gayet iyi bir setlist ve performansla müthiş anlar yaşatmayı başardılar.

Ardından STRAPPING YOUNG LAD sahneye çıktı.

Bu yazıyı bu şekilde kurgulamamın sebebi, “Alien”dan bağımsız olarak STRAPPING YOUNG LAD’in nasıl bir grup olduğunu vurgulamak istemem, zira “Alien” da dâhil olmak üzere grubun diskografisi de SYL’nin bu mizacını yansıtan bir müzikal yaklaşım izliyor. Dolayısıyla “Alien” da grubun diğer işleri gibi normal olmayan bir grup tarafından çıkarılmayan normal olmayan bir albüm.

“Alien”daki grubun gitar, bas, davul çalıp vokal yapan herhangi dört kişi olmadığını o konserde gördüklerimle anlatmaya çalışacağım. SYL’nin nasıl bir grup olduğunu bu şekilde anlatırsam, “Alien”da nasıl normlar dışı bir grup olduğu da daha net anlaşılır diye tahmin ediyorum.

İşte o konserden bir fotoğraf.

Dediğim gibi STRAPPING YOUNG LAD Vancouverlı bir grup ve kendi şehrinde çalıyor olmanın güveni ve rahatlığıyla başka yerlerde verdikleri ve türlü türlü abukluğa sahne olan konserlerinden de daha saçma şeyler yaparak o geceyi unutulmaz kılmayı başarmışlardı.

Grup sahneye çıkar çıkmaz, son 10-15 yıldır bildiğimiz daha huzurlu ve daha dingin Devin Townsend’den eser olmayan eski, bipolar, manyak Townsend’in her şeyine tanık olmaya başladık. Küfürler, seyirciye laf sokmalar, türlü türlü şakalar ve tüm bunlara dünden razı, eğlenmeye çok hazır seyirci eşliğinde bir yandan güldürürken bir yandan da hayvan gibi metal yaptılar.

Devin Townsend sahnede öylesine kendinden emin ve rahat bir insan ki kendisine su şişesi fırlatan -muhtemelen- sarhoş bir elemana bile “Haha! Iskaladın, seni akraba evliliği ürünü sik kafalı!” gibi bir cevapla tüm salonu arkasına almayı başardı. Bu ve buna benzer ifadeleri, laf sokmaları, dalga geçmeleri öylesine sevimli ve “Devin personası” eşliğinde yapıyordu ki asla ve asla itici, cringe bir şeye bürünmüyordu. Seyircilerin büyük kısmının erkek oluşunu “sosis partisine katılan dört, beş kız var” şeklinde yorumlayan Townsend ve ekibi, sıra yıkım dolu metale geldiğinde “Alien”dan “Imperial”, “Skeksis”, “Love?” ve “Zen”i çalarak “Alien” albümünün bu manyaklığa nasıl fon müziği olabileceğini ayan beyan göstermişti. Elbette ki hepsi de muazzamdı, ama “Love?”ın ortalığı bir başka yıktığını söylememe gerek yok sanırım. Özellikle “Love?”da Gene Hoglan kick’leriyle salonu birbirine kattı.

Sahnedeki acayipliklerin zirve yaptığı şarkı ise grupla aynı adı taşıyan albümde yer alan “Relentless”ın albümdekinden daha sert bir versiyonunun çalındığı anlardı. Şarkı sırasında SOILWORK’ün sesçisi yüzünde bir güreşçi maskesi ve sadece çüküne taktığı bir çorap ile çırılçıplak sahneye atladı, Townsend’i kündeye alıp yere yatırdı, ardından da Townsend elemanın üstüne çıkıp arkadan… Neyini anlatıyorum ki alın izleyin.

Albüme baktığımızda STRAPPING YOUNG LAD’in sahnedeki bu “hepinizin aq” havasını yansıtan, hayvan olunmayan görece daha duygulu anlarda bile her an beklenmedik bir şey yapabilirmiş gibi hissettiren, ne yapacağı asla kestirilemeyen bir tavır benimsediğini görüyoruz. Albümün yarısının falan SYL klasiği olmasının yanı sıra, bu albümde Devin’in grubun diğer albümlerinin üstüne çıkan bir akılda kalıcılık ve “karakter belirleyicilik” görüyoruz. Grup öylesine SYL hissettiren rifler yazıyor, öylesine vahşi bir şey sergiliyor ki sadece birkaç şarkı ile SYL’nin ne olduğunu tam anlamıyla dinleyiciye geçirmeyi başarıyor.

Böyle olunca da “Alien” gerçekten de fazlasıyla nevi şahsına münhasır bir öküzlük sergiliyor. SYL, İngilizce kullanıldığında daha etkili bir kelime olduğunu düşündüğüm “unapologetic” bir yaklaşımla, yani müdanasız, özür dileme gereği duymayan, pişmanlık hissetmeyen, orta parmak kaldıran, “sikimde değilsiniz” diye bağıran bir psikopatlık ekseninde dönen bir grup ve bence kariyerinin en önemli iki albümünden birine de “Alien”la imza atıyor. Yazıdaki şarkıları dinlediğiniz takdirde STRAPPING YOUNG LAD’in ne olduğunu ne eksik ve fazla olmadan tam olarak anlamanız mümkün.

Devin Townsend sonradan çok daha “chill”, çok daha “zen”, çok daha ağırbaşlı bir kimliğe büründü ve bipolar tarafının kötücül yanını, kişiliğinin şeytanlarla dolu kısmını kustuğu, boşaldığı, deşarj olduğu STRAPPING YOUNG LAD’i noktaladı. Günümüzdeki rahat ve mutlu Devin’e dönüşebilmesi için bunu yapması gerekiyordu, ancak kuvvetle muhtemel kendi içinde büyük sıkıntılar yaşadığı o dönemlerin en değerli ürünlerinden pek çoğunu da “Alien” adlı bu başka kimselere benzemeyen manyaklıkla ortaya koydu.