RAINBOW ile üç, BLACK SABBATH ile iki klasik albüm çıkardıktan sonra solo kariyerine başlayan Dio 1983’te çıkan ve anında klasik olan ilk albümü “Holy Diver”la birlikte metal dünyasının en önemli vokalistlerinden biri olduğunu kanıtlamıştı.

Dio bir vokalist olarak belki o dönemlerde aranılan tarzda çok yüksek tizlere çıkmıyor, çığlıklar atmıyordu, ancak çok karakteristik ve özgün bir vokal tarzı vardı ve bu vokal tarzı kendinden sonra gelecek sayısız vokalisti de etkileyerek Dio’nun metal tarihinin en önemli vokalistlerinden biri hâline gelmesini sağladı.

Dio’nun en önemli özelliklerinden biri hatta kendisini Dio yapan başlıca şeylerden biri, yaptığı vokali dinleyiciye son derece güçlü şekilde geçirebilmesiydi. Dio kelimeleri çok inanarak, çok büyük bir tutkuyla söylüyor, her bir heceyi her bir vurguyu özel kılmak için elinden geleni yapıyordu.

“Holy Diver” hem Dio’nun bu tutkulu vokalleri hem de olağanüstü şarkı yazımı sayesinde metal tarihinin en iyi albümlerinden biri olmuştu. Metal tarihine geçen “Holy Diver”, “Don’t Talk to Strangers”, “Rainbow in the Dark” gibi şarkıların yanı sıra “Caught in the Middle”, “Straight Through the Heart” gibi adı bir tık daha az anılan ancak mükemmel şarkılar da vardı ve bu sayede albüm üstüne çıkması çok zor bir hâl alıyordu.

O albümünden iki yıl sonra Dio bu sefer kadrosuna kattığı klavyeci Claude Schnell ile birlikte ikinci albümü “The Last in Line”ı çıkarmıştı. “Holy Diver”ın arkasından geldiği için “The Last in Line”ın işi hiç de kolay değildi, ancak Dio öyle bir vokalistti ki ona verdiğiniz herhangi bir şarkıyı nasıl birkaç kademe yukarıya taşıyacağını çok iyi biliyordu.

Bu özelliği bana kalırsa Dio’nun metal tarihine geçmesine sağlayan başlıca unsur. Dio kariyeri boyunca metal klasiklerinin yanı sıra, çeşitli albümlerinde çok üst düzey denemeyecek şarkılar da yaptı ancak bir başkasının elinde daha da standart gözükebilecek pek çok parçayı gerek ses rengi gerek söyleyiş tarzıyla kurtarmayı başardı.

“The Last in Line”a baktığımızda büyük oranda yine çok başarılı parçalar görüyoruz. Belki önceki albümündeki kadar hit şarkılar değiller yahut metal tarihine geçme durumları “Holy Diver”deki pek çok şarkı kadar yok, ancak öylesi bir ilk albümün ardından yapılabilecek son derece başarılı bir çalışma olduğu da kesin. Klasikleşmiş “We Rock”ın dışında mesela “I Speed at Night”, “One Night in the City” ve “Evil Eyes” gibi mükemmel şarkılar var.

Bu şarkıların pek çok yerinde Dio’yu Dio yapan ve bir efsane olmasını sağlayan irili ufaklı pek çok detay görüyoruz. Kişisel favorilerimden biri, adeta bir speed metal şarkısı tadındaki “I Speed at Night”ın girişinde “haydi başlıyoruz!” dercesine kendini de dinleyiciyi de gazladığı, sanki kayıt esnasında doğaçlama aklına gelmiş gibi gelen “All right!” bağırışı. Neden bilmem, ama o “all right!” bana hep çok içten ve samimi gelir ve her duyduğumda Dio’yu düşünüp tebessüm ederim.

Albümdeki şarkılardan bazıları yapı itibarıyla Dio‘nun önceden yaptığı bazı klasiklere benziyor diye düşünüyorum. Örneğin “Mystery”nin yazım safhasında “Rainbow in the Dark”ın bir miktar referans alındığı söylenebilir. Benzer şekilde “Egypt (The Chains Are On)” da yapısal olarak bana bir miktar RAINBOW klasiği “Stargazer”ı anımsatıyor. Belki de bana öyle geliyordur.

Sonuç olarak “The Last in Line” elbette ki “Holy Diver” kadar metal tarihinde yer etmiş bir albüm değil, ancak metal tarihinde yer eden öylesi bir albümünün ardından yapılabilecek en iyi albümlerden biri ve içinde birbirinden güzel birçok şarkı barındırıyor. Zaten nasıl barındırmasın?

Sonuçta içinde Dio var… Dio’su olan kazanır.