Geçenlerde İtalya’da Erasmus’ta okuyan yeğenimle muhabbet ederken, kaldığı yerde yan odasında iki Türk kızın kaldığını ve aşırı gürültü yaptıklarından ders çalışmakta zorladığını söyledi.

Duvarlar inceymiş, bu kızlar çok gürültülü konuşuyormuş ve özellikle dinlememesine rağmen konuştukları her şeyden mecburen haberdar oluyormuş. Birkaç kez kapılarını çalıp daha sessiz olmalarını rica etse de bir sonuç alamamış ve sonunda kızların kapısının önüne hoparlör koyup DIO – “Holy Diver” açarak karşı taarruza geçmiş.

Ben de şakasına, “eğer daha fazlasına ihtiyacın olursa şunu deneyebilirsin” diyerek LORNA SHORE – “To the Hellfire” dinlettim. Bu sırada dayım da oradaydı ve duyduğu şeye inanamayarak birilerinin gerçekten de bunu dinliyor olmasına, bundan keyif almasına inanamadı.

Bugün, LORNA SHORE’u ve “To the Hellfire”ı radyo dostu hâline getirecek düzeyde sıkıntılı bir gruptan ve dinlemek için sabır, dirayet, dayanıklılık gerektiren yeni albümünden bahsedeceğiz.

GORGUTS, ULCERATE, IMPERIAL TRIUMPHANT, DEFACEMENT, GIGAN, PYRRHON, DEATHSPELL OMEGA, THANTIFAXATH, DODECAHEDRON. Bunlar INGURGITATING OBLIVION müziği için referans olarak kullanılabilecek, ancak tekil olarak hiçbiri INGURGITATING OBLIVION’ı tam olarak karşılayamayan gruplar.

INGURGITATING OBLIVION avangart/teknik death metal icra eden bir grup ancak bunu avangart death metal ve teknik death metal dendiğinde akla gelen şeylerin çoğuna benzemeyen bir kaos, karambol, aykırılık, hatta yeri gelince antipatiklikle yapıyor.

“Ontology of Nought” zor bir albüm. Yazması da icrası da kaydetmesi de dinlemesi de değerlendirmesi de zor bir albüm. Bir kere 75 dakikaya yaklaşan bir süresi var ve bu süreyi 10 ila 19 dakika arasında değişen sürelere sahip yalnızca 5 şarkıyla yapıyor. “…Lest I Should Perish with Travel, Effete and Weary, as My Knees Refuse to Bear Me Thither”, “The Barren Earth Oozes Blood, and Shakes and Moans, to Drink Her Children’s Gore” gibi isimleri olan bu şarkılar, gerçekten de yer yer dinleyicinin tahammül sınırlarını test edebilecek, asla ve asla kimseye göre olmayan anlar barındırıyor.

Gruba ve albüm kadrosuna baktığımızda, grup fotoğrafından da görüldüğü üzere pek de bu tarz müzik yapmıyorlarmış gibi gözüken iki adam ve flütten piyanoya farklı enstrümanlar çalan konuklara rastlıyoruz. Bu konuklar arasındaki en önemli isim tabii ki de yakın zamanda nasıl bir hayvan evladı olduğuna tekrardan tanık olduğumuz DEFEATED SANITY davulcusu Lille Gruber. Şu albümde çalmış olması bile nasıl rahatsız bir insan olduğunu gösteriyor. Diğer bir önemli isimse OBSCURA’nın en sevdiğim albümü olan “Akróasis”teki aşırı karakteristik perdesiz gitar sololarıyla albüme büyük değer katan acayip insan Tom “Fountainhead” Geldschläger.

Albümü müzikal olarak değerlendirmeye “çalıştığımızda” göreceğimiz şey, “Ontology of Nought”un yazarak anlatılamayacak bir soyutluk ve şekilsizlik üzerinden ilerlediği. Arka arkaya dizilen rifler, kaostan geren bölümler, farklı enstrümanlarla albüm her anlamda sınandığımız bir deneyime dönüşüyor. Bunu yaparken yer yer “çok avangart ve çok rahatsız olmalıyım” düşüncesi eşliğinde odağını kaybettiğini düşündüğüm, arada kendi içinde kaybolduğuna inandığım anlar da var ancak bir bütün hâlinde, genel olarak tutarlı bir manyaklık olduğunu söylemek mümkün.

Başlıkta da dediğim gibi “Ontology of Nought” bu yıl çıkan en acayip albümlerden biri. Süresi itibarıyla korkutucu olduğunun farkındayım, ancak en azından ne yapılmak istenmiş diye albümü başlatmanızı ve INGURGITATING OBLIVION yorucu, yıpratıcı dünyasına bir göz atmanızı öneririm. Ya dayanamaz ve kısa sürede kapatırsınız ya da kendiniz gibi rahatsız bir şey bulmuş olmanın sevinciyle yeni bir INGURGITATING OBLIVION hayranına dönüşürsünüz.