Ali Osman

Depresif müziği seven ve fazlasıyla tüketen biri olarak bu türde iyi olan yeni gruplar, albümler, şarkılar keşfettiğimde ironik şekilde içimi büyük bir heyecan ve mutluluk kaplar. Dinlediğim şeyin mükemmelliği karşısında ilk başlarda hissedemediğim hüzün, müziğe alıştıkça açığa çıkmaya başlıyor. Coşku ve heyecan yerini yavaşça depresyona bırakıyor. Bu duruma defalarca maruz kaldığınızdaysa artık yeni depresif şarkılar keşfettiğinizde başınıza ne geleceğinden haberdar olursunuz. Ancak sizi üzecek şey böylesine görkemli olduğu için adeta üzüleceğiniz için sevinirsiniz. İşte Forgotten Tomb ilk duyduğum günden beri böyle bir müzik yapmıştır benim için.

“Nightfloating” yayınlanan teklilerden dolayı beklentimi yükseltmeyi başarmış, beni meraklandırmıştı zira albüm çıktığı gün dinledim. Baştan söyleyeyim, ben aradığımı buldum. Albümümüzün yapısına bakacak olursak grup son döneminde uzaklaştığı DSBM çizgisine tekrar yaklaşmış. Elbette eski albümler kadar sert bir depresyon yok ortada ancak grup direksiyon kırdığı yerden en azından bu albümle dönmüş. Daha melodi, riff tabanlı bir albüm yazımı tercih edilmiş.

Bu durum bir önceki albümde karşı karşıya kaldığımız bütünsel atmosferi bu albümde ayrı parçalara ayırarak da dinleyebileceğimiz bir hâle getirmiş. Tabii ki albümün kopuk olduğunu iddia etmiyorum, gayet iyi oluşturulmuş bir atmosfer var ancak “Nihilistic Estrangement“ta olduğu gibi albümü komple şekilde dinlemeden çok da bir şey anlamayacağınız bir durum yok ortada.

Önceki albümle atmosfer karşılaştırmasına girmişken oradan devam edeyim; grubumuz “Nihilistic Estrangement”ta oluşturduğu buğulu, halüsinatif, soyut atmosferi terk ederek daha çok somut ve net bir atmosferi tercih ediyor. Özellikle daha kapalı ve boğuk kullanılan gitar tonundan sıcak ve net bir tona geçiş bu atmosfer değişiminin baş mimarlarından.

Albümdeki lead gitarlardan J (Jöschu Käser) isimli arkadaşımız sorumlu. Görevini layıkıyla yerine getirip harika sololar yazan bu arkadaş aynı zamanda Aara isimli atmosferik black metal grubunun davulcusu. Sololara ayrı bir parantez açmak istiyorum çünkü albümü tam anlamıyla taçlandıran bu enfes kısımlarda tüylerinizin diken diken olmaması işten bile değil. Türe uzaksanız ve albümü dinlemeyecekseniz bile en azından sololara göz atmanızı tavsiye ederim.

Olumsuz birkaç şey söyleyecek olursam baslardan yana ufak bir şikayetçiyim. DSBM’de sabah akşam bas arayan birisi değilimdir ancak bir önceki albümde kullanılan baslar ton olsun, ses yüksekliği olsun, yazımı olsun beni daha fazla tatmin etmişti. Sanırsam o şekil bir manyaklıktan sonra baslar için beklentimi biraz farklı tuttum. Bunlar da çok önem arz etmiyor ancak “Drifting” isimli parça bir tık uzun kaçmış, ayrıca albümdeki tempo değişimleri çok iyi ayarlanmış olmasına rağmen genel temponun biraz daha hızlı olmasını isterdim.

“Nightfloating” sonlara doğru bizi şaşırtmayı başaran bir albüm nitekim az önce bahsi geçen “Drifting” ve “A Despicable Gift”in giriş rifi resmen Burzum’a selam çakıyor. Son şarkıyı ilk duyduğumda “Oha Lost Wisdom!” demiştim. Tabii ki bu selam duruşlar asla bir özentilik hissi yaratmıyor. O rifin ardından gayet de Forgotten Tomb dinlediğinizi hatırlıyorsunuz.

Özetleyecek olursak Forgotten Tomb; “Nightfloating” ile dinleyicisini hayal kırıklığına uğratmamış, hayranlarını üzüleceği için sevindirmiştir. 2024 yılında dinleyebileceğiniz türünün en iyilerinden olan Forgotten Tomb’a güvenin ve senenin çok çok iyi albümlerinden biri olan “Nightfloating”i dinleyin.