Geçen sene bu zamanlarda çıkan bir önceki albümleri “A Sign of Things to Come”ın incelemesini şu sözlerle bitirmiştim:

“SYLOSIS benim için hep bir yere kadar geliyor ve orada tıkanıyor. “Eye for an Eye” gibi 3-4 şarkı daha yapıp EP çıkarmış olsalardı belki görüşlerim değişebilirdi, ancak şu noktada yine yeni bir SYLOSIS albümünü dinlemiş ve tam anlamıyla tatmin olmamış durumdayım. SYLOSIS kusura bakmasın, zevklerimiz uyuşmuyor ve bu konuda yapabileceğim bir şey yok.”

Grup bu çağrıma kulak vermiş olacak ki önceden duyurulmayan “The Path” adlı bi EP’yle bir anda karşımıza çıktılar. Beş şarkıdan oluşan ve 24 dakika süren “The Path”, SYLOSIS’in daha kompakt bir ortamda belki de daha işlevsel olabileceği düşüncesi eşliğinde dinlemeye başladığım ve bu umudumda kısmen haklı çıktığım bir çalışma. Kısmen deme sebebim EP olmasından dolayı grubun hünerlerinin sadece bir kısmını sergileyebiliyor oluşu değil. Bunu deme sebebim, SYLOSIS’in sorunlarından biri olarak gördüğüm gereğinden fazla filler şarkı olayını belki bu kez eleyip sadece işe yarar şarkılardan oluşan bir çalışma sunmuş olabileceklerine ilişkin beklentimdi.

Her ne kadar olumlu anlamda etkilenmesem de muhtemelen sunulan şeyin EP olması ve daha az şey içermesinden dolayı “The Path”i daha bir kabul edilebilir buldum. Misal “As Above So Below” grubun son yıllarda yazdığı iyi şarkılar arasında. Ama yine de daha fazlasının olması gerekiyor. Josh Middleton’ın bu kadar yetenekli bir gitarist olmasına rağmen yaratıcı ve akılda kalıcı fikir bulma konusunda bu kadar yetersiz olması gerçekten canımı sıkıyor. Resmen boşa giden bir yetenek olduğunu düşünüyorum. SYLOSIS kötü değil, ama SADECE KÖTÜ DEĞİL. Bu kadar uzun soluklu ve üretken bir grubun bence daha iyi olması gerekiyor.

En çok tadımı kaçıran konu ise en iddialı şarkılarında bile çok vasat, hatta bazen amatör bir gruptan duyabileceğiniz tarzda işlere girişiyor olmaları. Tek bir örnekle bu durumu anlatacak olursam, EP’ye adını veren şarkıyı başlatın ve bir dakika yirmi altı saniye dinleyin. Gayet kabul edilebilir, keyifli bir başlangıç, yükselen tempoyla birlikte şarkının dellenmesi ve patlama noktasının yolunu yapması, güzel güzel ilerlemesi… E peki sonra 1.27’de başlayan bölüm nedir aga? O davul nedir? Sanki bir rif yazmış da sadece tempo versin diye altına 20 saniyede GaragaBand’den davul yazmış gibi. Şarkının gazını neden alıyorsun, neden momentumu öldürüyorsun? Coştursana, daha üst perdeden yardırsana? Yemin ederim böyle salakça bir davul tercihi duymadım.

Dup… Tak… Dup… Tak… Dup… Tak… Dup… Tak…

Böyle şeyler belki detay gibi gözükebilir, ancak bu kadar çok (üst düzey) müzik dinleyince batıyor. En azından bana batıyor.

Dediğim gibi, “The Path” bence SYLOSIS’in son dönemde yazdığı iyi şarkılardan birkaçını barındırıyor, ama yıllardır boşa çıkan beklentilerim aynı şekilde devam ediyor. Neden bir beklentim var, onu da bilmiyorum, ama bir sebepten bu grubun daha iyisini yapması gerektiğine olan inancımı silip atamıyorum. Sevenlerine bağışlasın diyelim.