Sabaha karşı 4.45’te arabayı park etmiş, yürüyüşüme başlamak üzere son hazırlıklarımı yapıyordum. Ne dinleyeyim de inceleyeyim diye Spotify’a bakarken, hazır güneşin henüz doğmamış oluşunu da hesaba katarak ANCIIENTS’ın yeni albümünü başlattım.

ANCIIENTS son olarak 8 yıl önce “Voice of the Void”u çıkarmış, ardından da sessizliğe gömülmüştü. Yaklaşık 20 sene önce bir sene yaşadığım pek sevgili Vancouver’dan bizleri selamlayan bu arkadaşlar, progresif death metal icra eden ve bunu da gayet iyi yapan bir topluluk.

Son albümünden bu yana gitaristlerinden birini ve basçısını değiştiren grup, aradan geçen sekiz yılı anlamlı kılacak güçte bir albümle ortamlara geri döndü diyerek açılışı yapalım.

Öncelikle “Beyond the Reach of the Sun” son derece gitar ağırlıklı bir albüm. Progresif death metal yanlış ellerde gayet kolaya kaçarak da yapılabilecek ve adının altında ezilebilecek bir tür olmasına rağmen, ANCIIENTS sofistike dokunuşlar, gerekli renklendirmeler ve akılda kalıcı dokunuşlarla türün hakkını veren bir albüme imza atıyor. Albümü başlattığımız andan itibaren her şarkıda birçok fikirle karşılaşıyoruz ve bu fikirlerin anbean şarkıları yükselttiğine, güçlendirdiğine tanık oluyoruz.

Progresif death metal dendiğinde doğal olarak aklımıza sıra sıra dizilmiş rifler, farklı bölümler, melodiler, yer yer clean yer yer sert vokaller ve üst düzey performanslar geliyor. “Beyond the Reach of the Sun”da gördüğümüz da tam olarak bu. Akustik pasajlar ve coşkun sert gitarların birbirine kontrast sağlayıp yükselttiği atmosferden gayet başarılı clean ve harsh vokallere kadar albümün iş bilen ellerden çıktığını net şekilde görebiliyoruz. Yeri geliyor bir soloyla ıslanıyor, yeri geliyor azman bir davulculukla iştahlanıyoruz.

Burada önemli olan nokta, grubun şarkılar arasında tutarlı bir karakter ortaya koyması ve albümün akıcılığına hiç zeval getirmiyor oluşu. Albümü başlatıyorsunuz, şarkılar şıkır şıkır ilerliyor ve bence hiçbir bir şarkıda “buna ne gerek varmış?” sorusunu sormuyorsunuz. Grubun önceki iki albümünde karşımıza çıkan güzelliklerin yanı sıra, muhtemelen sekiz yıllık aranın verdiği ilave bir gaz, şevk, istek ve motivasyon da var. “Heart of Oak” ve “Voice of the Void” da gayet tutkulu işlerdi, ancak “Beyond the Reach of the Sun”da bana göre ekstra bir lezzet, klas bir albeni, fazladan bir çekicilik de var.

Adam Burke diye bağıran güzel kapağından sound’una, şarkıların akıcılığından bireysel performanslara kadar her alanda üst düzey kimlik ortaya koyan “Beyond the Reach of the Sun”, eli yüzü her anlamda düzgün, dinlemesi keyifli, yıllarca unutulmayacak bir başyapıt olmasa da pek çok açıdan mantıklı, tutarlı, sağlam bir albüm.

Albüm bittiğinde yürüyüşün bir saatlik ilk 5 kilometresini tamamlamış, 5-10 dakika dinlenmek üzere çay kenarındaki bir banka oturmuştum. Albüm bitti, dönüş yoluna geçtim, akabinde de güneş ilk ışıklarını vermeye başladı. Böylece de yeni ANCIIENTS albümü, bu şekilde hoş bir deneyim olarak yüzümü güldürmüş, kulaklarımı şenlendirmiş oldu.