WINTERSUN’ı bir açıdan kutlamak lazım. Bu kadar uzun zamanda bu kadar az albüm çıkarıp da gündemden düşmemek, öyle ya da böyle bir şekilde adından söz ettirmek önemli bir şey. WINTERSUN bu konuda örnek alınması gereken gruplardan biri.

2004, 2012, 2017, 2024 şeklinde çok uzun aralıklı albümler yapmasına rağmen, Jari yeri gelince “sahnede gitarı bıraktım artık sadece vokal yapacağım” diyerek, yeri gelince “bilgisayar kasıyor RAM yetmiyor” deyip metal tarihinin en unutulmaz açıklamalarından birine imza atarak bir şekilde adını gündemde tutmayı başarıyor.

Bunu anlıyorum. Sonuçta yaptıkları müzik iyi ki ilgi çekmeyi ve unutulmamayı başarıyorlar. Kendi adıma konuşursam, kendi adını taşıyan ilk albümlerine laf edilmez. “Wintersun” harbiden de senfonik melodik death metal adına çok iyi, hit’lerle dolu bir albümdür. Ancak sonrasında verdikleri 8 yıllık uzun ara, grubun hayranlarınca beklenen “Time I”a yönelik beklentiyi büyüttükçe büyütmüş, albüm WINTERSUN kitlesini belli oranda tatmin etmişti.

5 yıl sonra çıkardıkları “The Forest Sessions” ise genel itibarıyla çok özel şeyler içermese de son şarkısı “Loneliness (Winter)” sayesinde yırtıyordu. Bir yedi yılın daha ardından, şimdi de aşırı görkemli, destansı, epiklikten geberen “Time” serisinin ikinci adımı olan “Time II”yu yayınladılar. Şimdi bu albümden bahsetmeye çalışacağım. Nasıl dinlemeye “çalıştıysam”, bahsetmeye de çalışacağım.

Albüme dair temel düşüncemi en baştan söyleyeceğim.

Metal dünyası, dostlarım, canlarım… Çok rica ediyorum Japonluğu Japonlar yapsın. Harbiden. Japon müziğinden, kültüründen esintileri Japon gruplar yapınca, SIGH yapınca enteresan oluyor. Atmosfer görünce ıslanmaya başlayan kırılgan mizaçlı vitaminsiz Fransızlar, donuk götlü saydam Finliler yapınca çok eğreti duruyor, hiç gerçekçi gelmiyor, sadece Japon pazarına göz kırpma çabası olarak samimiyetsiz görünüyor.

“Time II”, Jari’nin Japon müziğine, kültürüne olan sevgisini yansıtan, dahası Japon pazarının gözüne girmeyi amaçlayan bir albüm. Kapağındaki Japon karakterlerine benzer fontlu albüm adından, bir dolu yerde karşımıza çıkan Japon ezgilerine kadar baştan sona Uzak Doğu havası estiren bir çalışma.

İşte bu durum benim canımı sıkıyor. “Time II”da ilk üç albümdeki güzellikleri çeşitli şekillerde görüyoruz; evet, çok güzel bölümler, çok çok üst düzey bir gitaristlik performansı ve başarılı bir prodüksiyon var. Lakin o Japon melodileri girdiği anda albümle asla özdeşleşemiyor, içine girmekte zorlanıyor, bu kadar kuzeyli bir grupla bir arada göremiyorum.

“Time II” dört dakikalık, bence haddinden fazla uzun bir introyla açılıyor. Japon yerel enstrümanlarını anımsatacak şekilde çalınan güzel bir melodiye sahip bu başlangıcın ardından, özlenen özbeöz WINTERSUN kimliğini “The Way of the Fire”la görüyoruz. O şarkı da dâhil olmak üzere gayet iyi bir gitar performansı, zevk sahibi ellerden çıktığı belli sololar ve üst düzey davulculukla WINTERSUN’ın alametifarikalarına kavuşmuş oluyoruz.

Buraya kadar en azından WINTERSUN’la özlem gidermiş, bunca yıl bekleyişin meyvelerini almış oluyoruz. Ne var ki albümdeki dağınıklık ve belli oranda tutarsızlık bir şekilde kendini belli ediyor. Mesela 12 dakikalık “Storm”un son 3 dakikasının ne sikime bomboş ses efektleriyle doldurulduğunu anlayabilmiş değilim. Albümün sonu olsa onu da anlayacağım ama iki şarkı arasında durduk yere 3 dakikalık yağmur sik sok sesi koymak nedir arkadaş? Efekt koyarsın da üç dakika nedir?

“Storm”un ardından da “Time II”ya rezalet bir veda etmemi sağlayan ve albümün tamamını bir daha da dinlemeyecek oluşumu kesinleştiren son şarkı “Silver Leaves”e geliyoruz. Japonluğun Nordik karakterli senfonik melodik death metalle ne alakası var biri bana açıklasın. Küfürlü konuşasım var, o kadar at sikine kelebek bir şey. Bir ara düşündüm, acaba “çekik gözlü Loneliness mı?” diye aklımdan geçirdim. Ancak şarkı ilerledikçe hiç böyle bir niyetin olmadığını, aşırı alakasız Japon melodileriyle ve dümdüz vokallerle son derece vasat ve bir o kadar da uzun bir şarkı dindiğimi anladım, kaderime razı oldum. O yüzden çok da uzatasım, detaylara inesim yok. Albüm tutarsız, kopuk ve vadettiklerinin altında kalıyor diyeyim kapanış paragrafına geleyim.

Jariciğim, yetenekli arkadaşım… Harbiden ne alaka ya? Ne alaka!?

Bu Japonluktan ne gibi bir duygu çıkarmamız gerekiyor? Kuzeyin karlı ormanlarının görkemli, gizemli çekiciliğiyle wagyu’nun, ebi nigiri’nin, dövüş sporlarının ne ilgisi var? Birbiriyle tamamen alakasız bu iki müzikal kimlik, atmosfer, neden ucube bir anlayışla bize sunuluyor? Bunca yıl verdiğiniz aranın ardından gelen, bunca yıllık deneyimin dinleyiciyle kavuşma anı bu mu olmalıydı?

Olmamalıydı aq olmamalıydı.