Berke Azaklıoğlu (Cryosleep)

Uzun kollu üstüne kısa kollu bol tişört, üstünde New York Yankees, Los Angeles Lakers logolarının olduğu kasketler, bol kargo pantolon, bolca zincir, biraz piercing, Adidas ve tabi ki dövmeler. Nu metal geriye dönüp bakıldığında bazı müzik otoriteleri ve genel toplum tarafından çok da iyi hatırlanan bir dönem değil.

Fakat gerek Nu Metal Moments isimli Twitter/X ve Instagram sayfası olsun, gerek türün genel olarak sosyal medyada tekrar yükselmesi olsun, o döneme karşı ilginç bir guilty pleasure ve nostalji besliyorum. Hoş, o dönemde gençliğimi yaşamış birisi değildim. (2001 doğumluyum, siz düşünün.) Lakin bu sevgim sadece moda anlamında değil, müzik anlamında da vardı ve bugün de “bu müziği iyi ki seviyorum” dediğim, nu metal “statement’ı” diyebileceğimiz bir albüm hakkında konuşmak istiyorum.

Türkçede “sümük” anlamına gelen Snot, 1995 yılında Lynn Strait ve Mikey Doling tarafından kurulan Santa Barbara, Kaliforniyalı bir grup. Esasında hardcore punk kökenli olmakla beraber kısa sürede Los Angeles’da ki yerel sahnede önemli bir başarı yakaladıktan sonra, çok geçmeden Geffen Records ile anlaşıp, daha önce sayısız müzisyen ve grupla birlikte çalışmış (bkz. Cypress Hill) Hip-hop prodüktörü T-Ray ile beraber mevzubahis albümün yapımı için bir 1996 sonbaharında stüdyoya girdiler.

“-Say something for the record, tell the people what you feel?
-Fuck the record, and fuck the people”

Daha grupla aynı adı taşıyan ilk şarkıdan bu grubun bir şeyleri farklı yaptığının kanıtı diyebileceğimiz bir intro ve sonrasında gelen son derece gaz Lynn Strait vokalleriyle bizi albüme hazırlıyor. Hemen ardından gelen Stoopid ise çok daha yavaş tempo olmasına rağmen aradaki Rage Against the Machine ve Limp Bizkit’vari funky kısımlardan sonra gazı kökleyip şarkı bitene kadar da ayağını bir daha gazdan çekmiyor, demek isterdim ama müthiş bas introsuyla Joy Ride, gaz pedalı diye bir şey bırakmıyor ortada, sağ olsun.

Televizyonun çocukları nasıl etkileyebildiğine dair bir eleştiri olan The Box ve sözleri günümüzde son derece manidar olan Snooze Button, enstrümantal 313, bir şeyleri çözmeye çalışırken her şeyi daha da berbat etmenin acısını çıkardıkları, albümle aynı adı taşıyan Get Some, 1993 yapımı filmle aynı adı taşıyan tribute niteliğindeki, gazı tekrardan kökledikleri Deadfall, sırf hoşlandığı kızla birlikte olmak için yalan söyleyen bir karakterin ağzından dinlediğimiz I Jus’ Lie, bir enstrümantal daha olan, hepi topu 1 dakika süren Get Some O’Deez, Geffen Records’ın açıkça eleştirildiği Unplugged, uyuşturucu temalı Tecato, “davayı sattı” gerekçesiyle Bad Religion kurucusu, eski gitaristi ve Epitaph Records’ın sahibi Brett Gurewitz’e tabiri caize “diss attıkları” yine son derece gaz Mr. Brett, albümün son enstrümantal parçası Get Some Keez ve “MY BALLS YOUR CHIN” diye başlayan geyik ve agresif My Balls derken, ortada son derece gaz oğlu gaz ve funky bir albüm var karşımızda. 15 şarkı olmasına rağmen 48 dakikalık süresi ile ne tadı damağınızda kalıyor, ne de bir süre sonra sıkılmıyorsunuz. Zaten şarkıların son derece gaz ve yeri geldiğinde eğlenceli pasajları sayesinde sıkılmanın mümkün olmadığı, şahane bir album bana kalırsa.

Korn’un standartize ettiği ve Limp Bizkit’in mükemmelleştirdiği nu metal tınısı ile Deftones’un ilk albümü Adrenaline’den sonra daha alternatif ve shoegaze’imsi sulara yelken açmış müziğinin arasında, özellikle albümün ilk şarkısı Snot ve kapanış şarkısı My Balls’da rahatça görebildiğimiz daha hardcore kimliği ile öne çıkıyor Snot. Deftones’un da White Pony ile beraber kullanmaya başladığı, bir nu metal standardı olan turntable’ın esamesinin okunmaması ile beraber, Rage Against the Machine’in ya da tür olarak daha uzak bir grup olan Red Hot Chili Peppers’ın gitar kullanımına benzer bir kullanım var bu albümde. Müzisyenliğin gayet iyi olması bir yana, Lynn Strait’in hardcore etkili vokallerine de kesinlikle değinmeden olmaz. Yeri gelince son derece pervasız, bol scream’li bir vokal, yeri gelince de Joy Ride’da ki gibi daha hard rock soslu vokaller duymak pek mümkün. Uzun lafın kısası, grubun her yerinden yetenek akıyor.

Pek tabi bu albüm çıktığı gibi inanılmaz bir başarı yakaladı ve Korn, Limp Bizkit, Deftones ve Coal Chamber’ın hemen ardından gelip türe daha alternatif bir ses olmayı başardı. Albümün çıkışının ardından sürekli turlayan, hatta türdeşleri Limp Bizkit ile beraber çaldıkları Ozzfest 1998’in ardından grubun önünde “nu metal sınırları dahilinde” büyük bir gelecek vardı.

Ta ki Lynn Strait ve köpeği Dobby (albüm kapağındaki köpek) ile beraber 9 Temmuz 1998 yılında geçirdikleri trafik kazasında hayatlarını kaybedene kadar. Kim bilir, belki Snot inanılmaz büyüyecekti ve nu metal denince akla hemen gelen gruplardan biri olacaktı, iyi kötü sayısız albüm çıkaracak ve durmadan turlayacaklardı.

“Bunların hiçbiri olmadı. En olmaması gereken şey oldu.”