Arada death metal dünyasında bir sebepten bir anda adından çok söz edildiğini gördüğümüz gruplar oluyor. Bazen önemli bir müzisyen basında, orada burada kendilerinden bahsediyor, sürekli tişörtünü giyiyor ve insanlar o grubu merak ediyor. Zamanında Alex Webster’ın AEON fanboy’luğu gibi.

Bazen de şirket desteğiyle basında benzerlerine oranla çok daha fazla yer alıyorlar ve bir sebepten bir “hype” oluşuyor, daha fazla basın gruba ilgi gösteriyor ve grup daha geniş bir kitleye ulaşıyor. FROZEN SOUL, UNDEATH örneklerinde olduğu gibi. “Hype” genelde olumsuz anlamda kullanılıyor, ancak aslında “aşırı reklam/tanıtım” anlamına geliyor. “Hype” kavramında, tanıtılan şeyin aslında buna değmeyecek türde, abartılan bir şey olması gibi bir şart yok ve bazen olumlu sonuçlar da doğurabiliyor.

Bazen de gerçekten özel bir iş yapılıyor ve ekstra bir çabaya gerek kalmadan insanlar zaten kendiliğinden grubun üstüne atlıyorlar. Bu bazen ilk albümüyle adını kısmen duyurabilmiş ve yeni albümüyle önceki işlerinin üstüne çıkmış bir topluluk, bazen de 10-15 yıl sonra ortamlara hayvan gibi geri dönen bir grup olabiliyor. Bu sene özelinde BRODEQUIN, ANTICHRIST SIEGE MACHINE ve VITRIOL örneklerinde gördüğümüz gibi.

Bugün bunlar arasından hem “ilk albümüyle adını kısmen duyurabilmiş ve yeni albümüyle bunun üstüne çıkan grup” hem de “şirket desteğiyle basında benzerlerine oranla çok daha fazla yer alan grup” kıstaslarını yerine getiren bir grupla, 200 STAB WOUNDS ile birlikteyiz.

200 STAB WOUNDS 2021 çıkışlı ilk albümü “Slave to the Scalpel”da öküz gibi yardırmış ve ortalığı kan gölüne döndürmüştü. Ne old-school ne de modern sıfatına tam dâhil olmamalarına rağmen, ilk albümlerinin kapağında gördüğümüz “kendisine yapılan çok kötü şeylerden korkan adam” temasıyla doğal olarak doksanların ilk yarısındaki death metal, death/thrash metal gruplarının anımsatan 200 STAB WOUNDS, bu kez de akıllara CARCASS’ın ilk üç albümüyle yolunu çizdiği ve sonradan ekstrem türlerle ilgilenen 12.092.734 gruba daha sirayet eden cerrahi temalı kapağıyla bizleri selamlıyor.

Death metal tarzı olarak 200 STAB WOUNDS’un tam olarak karşılık geldiği bir grup olduğunu söylemek zor. CANNIBAL CORPSE’tan da dokunuşlar sunuyorlar, SUFFOCATION’ın depara kalkmadığı noktalara da değiniyorlar. Diğer yandan bu ikisiyle hiç alakası olmayan dümdüz yardırmalı, et kafalı death metalden de çekinmiyorlar. Yeri geldiğinde, misal sekizinci şarkı “Ride the Flatline”da CODE ORANGE vokalisti Jami Morgan’ı da işin içine katarak bayağı bir hardcore’laşıyor ve doğal olarak DYING FETUS’a gülümsüyorlar.

Önceki albümdeki sapkın kuduzluğun ardından “Manual Manic Procedures”da 200 STAB WOUNDS’un, yine azgın bir müzikal anlayış içerisinde değerlendirmek kaydıyla, daha “sofistike” olaylara da göz kırptığını görüyoruz. Bunların başında sololardaki melodik yapı ve çeşitlilik geliyor. Her ne kadar “Parricide”ın 2.38’deki SLAYER tribute’u rif gibi sololarda da yer yer SLAYER solosu kaosuna girseler de kimi şarkılarda da gayet sıcak nota seçimlerine sahip bluesy gamlara yaslanmakta bir beis görmüyorlar. Bu özgürlük, yeri geldiğinde armonik minörden hafif doğu esintili sololar atmalarına müsaade ediyor.

Nihayetinde 200 STAB WOUNDS ikinci albümüyle belli ki adını çok daha geniş bir kitleye duyuracak. Bunu sağlayan başlıca şey bu albüm öncesinde Metal Blade çatısı altına girmiş olmaları gibi gözükse de -ki Kerrang da dâhil pek çok anaakım organdan hemen 8’leri, 9’ları kaptılar- müzikal olarak da “Manual Manic Procedures”da gayet başarılı şeyler var. Önceki albümdeki nispeten tek boyutlu sertliğin ardından bu albümü, ilk 1,5 dakikası itibarıyla “death metalleştirilmiş ‘The Call of Ktulu’” diyebileceğim “Hands of Eternity” ile açıyor olmaları bile bu çeşitlilik ve renklenme çabasının göstergesi. Sonuç olarak “Manual Manic Procedures” iyi bir death metal albümü ve belli ki 200 STAB WOUNDS isminin şu ana kadar olduğundan çok daha fazla duyulmasını sağlayacak. Bence siz de bu pozitif “hype” trenindeki yerinizi alın.