Çeyrek asrı geride bırakan ALCEST, shoe-gaze, black-gaze, post-black metal gibi türlerin son 15-20 yıldaki yükselişinin en önemli müsebbiplerinden biri olarak metal dünyası hatırı sayılır bir etki yapmayı başarmış bir topluluk. Neige’in vizyonuyla şekillenen ve ilk günden beri nostaljik, melankolik tarafta müzik yapan ALCEST, bunu zaman zaman keder, hüzün, hatta acı eksenine taşırken, bir noktadan sonra odağını büyük oranda pozitif bir tarafa kaydırmayı tercih etti.

Bunu yaparken, öncelikle “Shelter”ı tamamen clean vokallerden oluşacak şekilde tasarlayan Neige, ALCEST müziğindeki black metal etkisinin başlıca unsuru olan sert vokalleri olaydan çekerek müziğin “black” tarafını tamamen soyutlamış oldu. “Kodama” ile Japon kültürüne meyilli bir yola giren Neige, bu albümde sert vokalleri geri getirse de artık “Les Voyages de l’Âme”da aklımızı aldığı “Là où naissent les couleurs nouvelles” gibi yürek parçalayan şarkılar yapmayacağını hissettiriyordu.

“Şafak şarkıları” anlamına gelen “Les Chants de l’Aurore”da nasıl bir müzik olacağını albüm kapağı yayınlandığı anda anlamıştım. Yine Japonluk, yine pozitiflik akan umutlu notalar bizi bekliyordu, zira kapakta turnalar vardı ve turna, Japon kültüründe mutluluğu simgeliyordu ve iyi şansın, uzun yaşamın sembolüydü. Japonlar, ölen birinin ardından “tsuru” dedikleri turna şeklinde origamiler yaparak o kişiye iyi dileklerini gönderiyorlardı. Dolayısıyla “Les Chants de l’Aurore” mutlu, pozitif, aydınlık bir albüm olacaktı.

Albümü açan şarkının adına baktığımızda da benzer bir aydınlık görüyoruz. Nasıl bizde Yunancadan aldığımız ve “ay ışığının denizde oluşturduğu parıltılar” gibi harika bir kavramı ifade eden “yakamoz” gibi tek bir kelime varsa, “Komorebi” de Japoncada “ağaçların arasından sızan güneş ışığı” anlamına geliyor. Müthiş bir kelime. E şimdi bu kavramla açılan bir albümden ferahlık ve umuttan başka bir şey de bekleyemezsiniz.

Albüm, kapağındaki turnaları şarkı sözlerine de taşıyor. “Uçuş” anlamına gelen “L’envol”de Neige’in “Akşam vakti, cennetin devasa kuşlarının doğaüstü sürüsüne katılıp onlarla uçtuğumu hayal ediyorum” sözlerini görüyoruz. Ne var ki albüm tamamen pamuk şeker kıvamında da değil. “Améthyste”in ortalarında Neige eski günleri hatırlatırcasına yırtınıyor ve albümün sözlerinde yer alan dünya ve diğer âlem, başka diyarlara göçüp gitme metaforlarıyla resmedilen ölüm temasını da vurgulamış oluyor. Tüm bunlar “Les Chants de l’Aurore”un bütünlüklü, derinlikli bir albüm olmasını sağlayan tatlış detaylar olarak karşımıza çıkıyor. Bunu destekleyen prodüksiyon, performanslar ve bestelerdeki çeşitlilik sayesinde albüm belirli bir ruh hâlini çok iyi yansıtmayı, zaten önceden de tahmin edilebilecek şekilde başarıyor.

Albümle ilgili sıkıntılarıma geldiğimde ise “Les Chants de l’Aurore”un dinleyiciyi sarsacak çok bir şey sunmuyor oluşunu görüyorum. Kesinlikle kötü bir albüm olmasa ve ALCEST müziğindeki pek çok güzelliği doyurucu şekilde yansıtsa da albümü onuncu dinlememin ardından bile içimde yer eden, içime işleyen bir şarkıyı ne yazık ki bulamadım. ALCEST kendi müziği içerisinde çeşitli yolculuklara çıkıyor, denemeler yapıyor, belki de metal şemsiyesi altında yaratılabilecek en umutlu hisleri yansıtmaya çalışıyor, ancak “Les Chants de l’Aurore” özelinde ben ALCEST’in geleceğine ışık tutabilecek, yıllar sonra bile benimle olabilecek çok fazla şarkı bulamadım.

Bunun için mutlaka yukarıda andığım “Là où naissent les couleurs nouvelles” gibi insanı yerle bir eden bir şarkı yapmanıza gerek yok, lakin o şarkıyla aynı albümde yer alan bir önceki şarkı “Autre temps”ın bile onca aydınlığına rağmen ne kadar akılda kalıcı, etkili ve insanın içine işlemeyi başaran bir yapıda olduğunu biliyoruz. ALCEST 12 yıl önce çıkardığı albümün birinci ve ikinci şarkısında bu iki tarafı, aydınlık ve karanlığı en net şekilde verebildiğine ve ben de onuncu dinlemenin ardından “Les Chants de l’Aurore”dan bu hissi alamadığıma göre, 17 yıllık bir ALCEST dinleyicisi olarak bazı şikâyetlerde bulunmayı da kendimde hak olarak görüyorum.