Ülkemiz açısından düşünüldüğünde MYRATH enteresan bir mevzu. ORPHANED LAND’in Türkiye’de ne kadar çok sevildiği düşünüldüğünde esasında MYRATH’in de bugüne dek pek çok kez ülkemizde çalmış olması, yeni albüm çıkardığında burayı da bir pazar olarak görmesi gerekirdi.

Ne var ki durum böyle değil. Bugüne dek ülkemizde bir kez konser verdiler ve o konserle ilgili olarak da organizatörlerden grupla ilgili çok da olumlu şeyler duymadım. Kendilerini bir kez Kıbrıs’taki bir üniversite şenliğinde izledim, harika bir performans sundular ve kendilerini hiç ama hiç bilmeyen bir kitleyiepey bir coşturmayı, eğlendirmeyi başardılar ve kendilerini açık şekilde sevdirdiler.

Sonrasında grup üyelerinin bireysel olarak da Türkiye ile ilgili olumsuz bazı deneyimleri oldu; İstanbul’dan aktarma yaparken havaalanında kaybolan ve sonradan bulunan ekipmanlar, sosyal medyadan Türk yetkililere yönelik sert ihtamlar ve bunun neticesinde Türk dinleyicilerle girilen tartışmalar gibi pek çok tuhaf şey oldu MYRATH’la bu topraklar arasında.

Benim içinse geçerli olan tek bir şey vardı: MYRATH, “Legacy” de dâhil olmak üzere önceki albümlerin harika bir iş çıkarmış ve “oryantal” dokunuşların metale yedirilmesi noktasında enfes işlere imza atmıştı. “Tales of the Sands” de “Legacy” de kusursuza yakın albümlerdi ve bu sayede ben de, normalde oryantal tatları metalde görmekten hoşlanmayan biri olarak MYRATH’I bu konuda istisna görecek kadar kendilerini sahiplenmiştim.

2019’da çıkan “Shehili”de grup, kendilerini MYRATH yapan birtakım unsurlardan uzaklaşma eğilimleri göstermiş, folk tarafını önceki işlerine göre törpülemiş ancak bunu çok da göze sokacak düzeyde yapmamıştı. Progresif tarafta da bazı törpülenmeler vardı ve “Shehili”, incelemesini yazdıktan sonra bir daha hiç dinlemediğim bir albüm oldu. Bu süreçte “Legacy”yi ise onlarca kez dinledim, hatta hoşlarına gidebileceğini düşünerek metal dinleyicisi olmayan birkaç arkadaşıma dinlettim. Beğenmeme gibi bir durum olmadığı gibi, üstüne üstlük hepsi de hayran oldu diyebilirim.

Nihayet uzun bir aradan, albümün internete sızması gibi tuhaf olayların ardından “Karma” resmî olarak piyasaya çıktı. Albümü başlatırken tek dileğim “Karma”nın “Shehili”den daha iyi olmasıydı. İlk üç albüm gibi bir beklentim yoktu, ancak bari “Shehili”nin gerisine düşmesin de MYRATH’la olan ilişkim sonlanmış ve sadece ilk üç albümle sınırlı kalmış olmasın diye düşünüyordum. Albümle ilgili yorumlara baktım ve normalde çok iyi albümlere gömmeye çok meraklı sitelerden bile çok yüksek notlar aldığını gördüm. En az 10 adet incelemeye göz attım. En düşük not 8’di ve 9’lar, 10’lar havada uçuşuyordu. Grubun kendini çok geliştirdiği, “Karma”nın önceki MYRATH albümlerinden bir eksiğinin olmadığı söyleniyordu.

Sonra albümü başlattım. Baştan sona dinledim. Albüm bittiğinde derin nefes alarak hemen bir yargıya varmamaya çalıştım. Sakin kalarak bir kez daha baştan sona dinledim. Bu ikinci dinleme ilkine göre epey sancılı oldu. 9’ların, 10’ların verildiği o incelemeleri düşündüm. “Karma”nın önceki MYRATH albümlerinden bir eksiğinin olmadığına, grubun çok geliştiğine dair yorumları düşündüm ve üçüncü kez dinleme gücünü kendimde bulamadığımdan “hoşça kal MYRATH, ben ilk dört albümden devam” diyerek MYRATH defterini büyük ihtimalle kapattım.

“Shehili” hariç tüm MYRATH albümlerini defalarca, bazılarını yüzlerce kez dinlemiş biri olarak “Karma”nın çok büyük bir hayal kırıklığı olduğunu düşünüyorum. Bunun çok büyük üç sebebi var. Birincisi grubun esas bestecisi diyebileceğim, “Legacy”nin %75′ini yazan klavyeci Elyes Bouchoucha’nın 2022′de gruptan ayrılması. Bu o kadar büyük sıkıntı yaratmış, grubun bestelerini öylesine kurutmuş ki anlatamam. İkinci sırada MYRATH’ı MYRATH yapan, grubun alametifarikası olan o Kuzey Afrika, Tunus olaylarının neredeyse tamamen ortadan kalkması geliyor. Demiyorum ki sürekli yaylılarla darbukalarla göbek attırsınlar, ancak şu anda duyduğumuz şey MYRATH’ın sıradanlaşmasından başka hiçbir şeye hizmet etmiyor. Oryantal dokunuşlar elbette ki yine var ancak nedense çok göstermelik, yüzeysel ve zoraki geliyorlar. “Legacy” ve “Tales of the Sands”deki dahiyane folk dokunuşlar yerlerini MYRATH’ın varlık sebebi olan SYMPHONY X’in yapay yansımalarına bırakmışlar. Hadi SYMPHONY X gibi progresif olsa yine iyi. Hayal kırıklıklarının üçüncüsü de işte bu. MYRATH’ın progresif tarafı da kaybolmuş. İlk şarkının girişindeki kayık ölçüyle yaratılan enteresan olay dışında albümü dinlerken neredeyse hiçbir sürprizle karşılaşmıyorsunuz, arka arkaya birbirinden lineer şarkılar dinliyorsunuz.

Belli ki daha geniş bir kitleye ulaşmak istiyorlar, bu yüzden müziklerini sadeleştirmiş ve çok daha standart bir düzleme çekmişler. Nakaratlardan seksenlerin pop ve rock hit’lerini anımsatan güvenli bir vasatlık akıyor, gerçek MYRATH gibi olan yerler nasıl başardılarsa sırıtıyor ve ortaya -en azından benim için- tahammül edilemez, samimiyetsiz bir albüm çıkıyor. AI kapağından tutun da hiçbir çekiciliği olmayan klip şarkılarına kadar “Karma” kendi adıma baştan sona bir başarısızlık, vasatlık, hayal kırıklığı.

“Karma” uzun zamandır dinlediğim en sıkıcı albümlerden biri. Grubu ilk dört albüm itibarıyla seven biri olunca her şey daha da asap bozucu hâle geliyor. Melodiler çekici değil, vokaller nasıl olması gerekiyorsa öyle, sürpriz yok, nispeten “Child of Prophecies” dışında heyecan verici bir şey yok. Tüm o siteler bu albüme nasıl ya çok yüzsek ya da tam puan vermişler bilmiyorum ama grubu gerçekten iyi bilen biri olarak hepsine topluca “hassiktirin ordan” demek istiyorum.

MYRATH’a ise “عيرة فيك” diyorum. Sözlükten bakarsanız filmlerde olduğu gibi “lanet olsun”, “yazıklar olsun” falan yazacaktır ama demek istediğim elbette ki o değil.