2000 yılında çıkardıkları ilk albümleri “Mark of the Judas”tan beri dinlemekte olduğum DARKEST HOUR geçen bu 24 yıllık sürede bana epey güzel anlar yaşattı. IN FLAMES, AT THE GATES, THE BLACK DAHLIA MURDER temelli müzikleriyle metalcore ile melodik death metal arasında sağlam bir yerde durmayı ve çok iyi albümler çıkarmayı başardılar.

Bu albümler arasından 2005’te çıkan “Undoing Ruin”, melodik death metal/metalcore birlikteliği açısından hâlâ dinlediğim en iyi albümlerden biri olmayı sürdürüyor ve grubun zirvesi olarak en tepede duruyor.

Sonradan çıkardığı albümlerde istikrar konusunda sıkıntılar yaşamaya başlayan DARKEST HOUR, bir daha “Undoing Ruin” gibi baştan sona mükemmel bir albüm yaratmayı başaramadı ve hiçbir zaman da çok fazla büyüyemedi. Ne var ki 2017’de çıkardıkları “Godless Prophets & the Migrant Flora” ile enfes bir işe imza atmayı, Kurt Ballou’nun güvenli kanatları arasında kariyer zirvelerinden birini yaratmayı başardılar.

Grubun gelgitlerle dolu diskografisini göz önünde bulundurduğumda, yedi yıldır beklenen yeni albümün ne kadar iyi olacağı konusunda tam bir güvene sahip değildim. Çok iyi de olabilirdi, vasat bir şey de gelebilirdi. Bu adamlar böyleydi; istikrarı tutturma konusunda sıkıntı çekiyorlardı.

Ve nihayet yeni albüm “Perpetual | Terminal” ortamlara sunuldu.

Yayınlanan ve albüme adını veren ilk single “Godless Prophets & the Migrant Flora”daki derinlikten uzak, standart bir melodeath/metalcore şarkısıydı. “Hayırlısı” deyip albümü beklemeye başladım. O sırada farkında olmadığım şey ise bu ilk single’ın albümün muhtemelen en iyi şarkısı olduğuydu…

Evet, DARKEST HOUR ihtimaller arasından üzücü olanı yapmış ve çok iyi bir albümün ardından gayet vasat bir albüm yapmıştı. “Perpetual | Terminal” kelimenin tam anlamıyla vasat, hatta vasat altı bir albüm. Öne çıkar birkaç şarkı var, ancak bazı şarkıları neden yazdıklarını anlamakta gerçekten güçlük çekiyorum. “Societal Bile”, “Love is Fear”, “Mausoleum” gibi şarkılar neden varlar, nasıl bir işlevleri var, dinleyicide ne gibi duygular uyandırmayı amaçlıyorlar anlayabilmiş değilim. Çekici tarafları son derece az, yaratıcı fikir konusunda hiçbir çaba göstermiyorlar.

Tüm bunların yanında kapanışı yapan ve bir duygu yoğunluğu oluşturması beklenen “Goddess of War, Give Me Something to Die For” da sıkıcı olmaktan öteye geçemeyen, dümdüz bir sesler bütününden ibaret. Sevdiğim bir grup hakkında böyle şeyler yazmak canımı sıkıyor ama ne yazık ki her şey ortada. Kolaya kaçan besteler, kendini tekrar eden şarkılar, ilk akla gelen fikrin peşinden giden düzenlemeler ve heyecan verici olmaktan çok uzak bir albüm.

“Gerçek DARKEST HOUR bu değil” diyemiyorum çünkü ne yazık ki gerçek DARKEST HOUR bu. “Bu”dan kastım bu albüm değil. “Bu”dan kastım bir albümle kendine hasta edip, sonraki albümde sıkıntıdan bayan bir grup. “Undoing Ruin” bugün de kendi türünde bir başyapıt, yarın da öyle olacak. Keza “Godless Prophets & the Migrant Flora” da mükemmel bir albüm. Onlara her türlü kefilim, türü seviyorsanız o ikisini mutlaka dinleyin. “Perpetual | Terminal”la vaktinizi boşa harcamayın.