Erhan Yiğit

Selamlar, her ne kadar kendimi bir Death metal ve Thrash metal dinleyicisi olarak tanımlayıp metal müzik diyetimin yüzde 80′ini bu iki tür ile doldurduğumu iddia edecek olsam bile Black metalin, özellikle de Nordic usulü olanının yeri daima bir başkadır bende. Belki de yaşadığım bazı özel zamanlara eşlik ettiğinden dolayı fazla fazla dinleyip eskitmek de istemiyorumdur tam olarak bilemem ama bildiğim, iddia ettiğim bir şey varsa o da Norveç Black metalin tavrı ve duruşu kadar hiçbir Metal türünün daha alçak ve daha nefret dolu olmaması; Öylesine güçlü bir duruş ki bu, kiliseyi yakan da bunlar, kafa uçuran da bunlar, uçmuş kafayla albüm kapağı yapan da bunlar. Adamlar Kadırgalı Eşref gibi ”Anamı da kesen ben, babamı da kıtır kıtır doğrayan ben” diyerek gezmişler ortalıkta. Sevgili İsmail Vilehand’ın aktardığı üzere bunun Deicide vs Mayhem üyelerinin horozlanma olayı da var ama konuyu fazla dağıtmadan albüme geçelim:

Türkçede ‘Kara Demir’ anlamına gelen SVARTTJERN ülkemizde sofistike Black/Death sevenlerden bağımsız şekilde kendi ayrı bir kitlesi olan hakiki düz siyah tonda Black metal müziği icra eden Norveçli bir topluluklardan birisi. Kendi adıma 90′lı yıllar raw Black metal albümlerine bayılmasam da raw stil yerine etli veya jilet kıvamında yaratılan Norveç Black metalini çok sevdiğim için SVARTTJERN de bu kulvarda benim en favori gruplarımdan birisidir.

Death ve Thrash metale çalan sound’larını saymazsak SVARTTJERN’i sevmemi sağlayan en büyük etmenin adamların gitar rifi yaratma konusunda benimsemiş oldukları özgürlükçü tavırları olduğunu söyleyebilirim; grubun gitaristleri olan HaaN ve Fjellnord bu rif üretme konusuna öyle zekice yaklaşıyorlar ki kulak tırmalayan özbeöz Nordic riflerini kazırken hiç çaktırmadan bir anda kulaklara Death ve Thrash metalin en karakteristik riflerini de boşaltabiliyorlar. Şarkı bazında örnek verecek olursam albümün giriş şarkısı olan Code Human’da şarkının girişi boyunca seyreden kazımasyon riflerin yerini 3:10′da kesikli riflere bırakmasıyla Upon Human Ending’in 1:10 gibi paldır küldür Thrash orijinli riflerle devam etmesini belirtebilirim.

”Misanthropic Path of Madness” etli hem de jiletli prodüksiyonuyla birlikte sıradanlıktan ve banallikten arındırılmış, alışılagelmiş Norveç zemherisinin aksine her bir saniyesi cehennem ateşleri püskürten, durdurak bilmeden ilerlerken belli yerlere iliştirilmiş çeşitli rif örgüleriyle ve melodik işlemeleriyle zeka konuşturan, bir gözün görebildiği her bakımdan dolu dizgin, eksiği gediği olmayan, özünde Norveçli gözüken fakat çok daha fazlası olan bir Black metal albümü. Ayrıca bunu fark edip albümden alınan zevki katlamak için sindirmeye bile ihtiyaç duyulmuyor. Bahsini ettiğim bu durumların albümün genel havasına değil de bütün şarkılara ayrı ayrı yayılmış durumda olması ”Misanthropic Path of Madness”i benzer tarzdaki albümlerin çoğundan ayıran en önemli faktör olarak göze çarpıyor.

Sözün özü ”Misanthropic Path of Madness” sadece dümdüz Nordic Black metal sunuyormuş gibi gözüküp aslında göstere göstere çok daha fazlasını bünyesinde bulunduran, her bir zerresine kadar mizantropi ile, ekstrem derecede şiddet ile doldurulup taşırılmış, özenle inşa edilmiş zengin riflere eşlik eden melodik dokunuşlarıyla da ince işçiliğini kanıtlayan ve bunların sonucunda da doyumsuz, premium bir Black metal deneyimi yaşatan, en hakikisinden mükemmele yakın bir yapıt. Dinleyenler başyapıt der ya da demez orası tartışmaya açık bir mesele lakin görünüşte orta halli olup da böylesine kaliteli bir iş ortaya koymak için de orta halliden fazlası olmak gerekiyor. Ki SVARTTJERN bu ilk albüm vesilesiyle de fazlası olduğunu gösteriyor.

Sitede bir çok kişinin bu grubu bildiğini ve dinlediğini tahmin ediyorum ancak aramızda SVARTTJERN’den ve ”Misanthropic Path of Madness”dan bihaber olanlar da var ise tıpkı içeriği gibi kapağı da rezillik düzeyinde şiddet gösterdiği için sansürlenen bu albümü kaçırmamalı, dinlemiş olanlar ise şöyle güzelce bir hatırlamak adına tekrar dinlemeli.