İlk olarak “Progresif metalin sert yüzlerinden EVERGREY…” diye başlamıştım yazıya. Sonra düşündüm, EVERGREY’i daha önce dinlememiş biri bu sayfadaki şarkıları dinlese, “Siz buna progresif metal mi diyorsunuz?” ile “lan olm lan bumu proggressive metal aq XD asdjajsd” arasında bir yorum yapardı. Üstelik pek de haksız sayılmazdı.

EVERGREY’i progresif metal diye mi, yoksa kimi yerlerde olanca tırtlığıyla geçtiği gibi dark melodik metal diye mi görüyorsunuz bilmem ama, “Monday Morning Apocalypse”in grubun progresif metale en uzak albümlerinden biri olduğu ortada.

Tom Englund’un benzersiz ses rengi sayesinde türdaşlarından hemen ayrılan EVERGREY, icra bazında progresif metal için fazlasıyla basit görülebilen, öyle dakikalarca süren enstrümantal pasajların, müzisyenlik gösterilerinin fazla yer tutmadığı ve özellikle de nakaratlara özenilen bir müzik yapıyor bilindiği gibi. Englund’un yanık sesi ve şarkı sözlerindeki “Var ya çok pis oldum sen gidince, aklım çıktı kendime gelemedim yıllardır” temalı lirikal konseptlerin de katkılarıyla “acıların grubu” hüviyetini bileğinin hakkıyla kazanan EVERGREY, bu noktada biraz arada kalan bir profil çiziyor gibi.

Müziklerinin sertliği düşünüldüğünde, sözlerde sıklıkla rastladığımız “Seni üzdüğüm için özür dilerim”, “Çok pişmanım beni affet” türevi dilenme ve aczler (acz!), grubun bu kontrast içinde biraz arada kalmasına neden oluyor gibi geliyor bana. “Üzdüysem üzdüm, uzatma çarparım ağzına” gibi bir tada bürünsünler demiyorum tabii, ama şahsen sözlere karşı bir empati kuramıyorum.

“Monday Morning Apocalypse”in önceki EVERGREY albümlerine kıyasla en büyük farkı, şarkıların bilinçli olarak radyo-dostu dediğimiz türde, yani ilk kez duyduğunuz anda çözebileceğiniz basitlikte yazılmış olmaları. Olayı şahıs bazına indirgersek, Rikard adlı klavyeci arkadaşa albümde bir hayli geniş alanlar açılmış ve o da duygu yoğunluğu yüksek bu şarkıların altyapılarını destekler nitelikte güzel partisyonlarla, albüme renk katmaktan fazlasını yapmış. Englund ve Danhage çoğunlukla görev adamı niteliğindeki riflerle “Monday Morning Apocalypse”i “Monday Morning Apocalypse” yapan o basit ama etkili tadın yaratılmasını sağlamışlar. Albümün groove’lu havasından sorumlu unsurlardan biri olan davullar da (cümlenin sıçacağını anlamak ama devam etmek) albümün groove’lu havasından sorumlu unsurlardan biri olarak göze çarpıyorlar (dedim ama).

Şarkılardan bahsetmeyi düşünmüyorum, ancak on iki şarkılık bu albümden en az altı şarkıyı birbirlerinin önüne çıkamazcasına iyi buluyorum. Yukarıda dediğim gibi, “acı bana sevdiceğim, gerekirse köpeğin olurum” türevi sözlerin olmadığı damar kısımlar hakikaten de bayağı sağlam duygu yoğunluğuna sahipler. Albüme yönelik eleşirilerin odaklandığı “birbirine benzer şarkı yapıları”, “öne çıkarlıkları olmayan besteler” ve her zamanki gibi davayı satma ithamlarının, şarkıların amaçladığı şeyin farkında olarak dinlendiğinde minimuma ineceğini düşünüyorum. Yine de beğenmeyen beğenmez tabii.

Çıktığı dönemde grubu piyasa olmaya kasmak türünde ithamlara maruz bırakan ve EVERGREY müziğinin minimalleşmesi ve basitleşmesinden rahatsız olan dinleyiciler tarafından yoğun şekilde eleştirilen “Monday Morning Apocalypse”i, şahsen EVERGREY’in yaptığı en iyi albümlerden biri olarak görüyorum. Sevmek açısındansa en sevdiğim EVERGREY albümü olduğu kesin. Gerek duygu yoğunluğu, gerek de bestelerin olgunluğu namına, “Monday Morning Apocalypse” bence gayet iyi bir albüm.