CONQUERING DYSTOPIA ilk albümünü yayınladıktan sonra boşa düşen Keith Merrow ile THE FACELESS “Autotheism”i yayınladıktan kısa süre sonra gruptan ayrılan Wes Hauch tarafından 2016’da kurulan progresif death metal grubu ALLUVIAL 2017 ve 2021’de iki albüm çıkarmış ve bir miktar teknik bir miktar progresif müziğini ortamlara salmıştı. Bu iki albümden de bir sebepten tat alamadığımdan albümlere daha fazla zaman yatırımı yapmak istememiş ve incelemelerini yazmamıştım.

Bu süreçte Merrow gruptan ayrılmış, Hauch yeni müzisyenlerle ALLUVIAL’ı devam ettirme yoluna gitmişti. 2024’e yeni girdiğimiz şu günlerde, grup “Death is but a Door” adlı bir EP yayınladı ve ben de bu yeni ALLUVIAL’a bir şans vermek ve çıkacak bir sonraki albüm öncesinde grupla barışma adımlarını atmaya karar verdim.

“Death is but a Door”, ALLUVIAL’in ilk iki albümünde yaptığı şeylerin yanına daha deathcore’vari şeyler kattığı bir müzik barındırıyor. SOREPTION, THE ZENITH PASSAGE düzeyine çıkmayan staccato rifler, Hauch’un Michael Keene’den aldığı ilhamla ortaya çıkan kimi rifler, yeri geldiğinde “Fed Through the Mouth Machine” dönemi THE RED CHORD’u dahi anımsatan teknik coşmalar ve yer yer DESPISED ICON’vari deathcore’luklarla ALLUVIAL çok yönlü denebilecek ancak öyle çok da abartılmaması gereken bir müzik icra ediyor.

EP’deki bu müzikal karakterin kırıldığı şarkı ise EP’ye adını veren kapanış şarkısı. Grup bu şarkıda bağırmalı clean vokallere de yer veriyor ve EP’ye adını veren şarkıda denenen bu olaydan ötürü grubun bir sonraki albümde bu tarz vokallere ve daha değişken fikirlere daha çok yer verebileceği izlenimini ediniyorum. Bu şarkı, bu vokallerin de katkısıyla bence EP’nin en çok öne çıkan anlarından bazılarını barındırıyor ve ALLUVIAL’e dair fikirlerimi yumuşatmamı sağlıyor. Bazı durumlarda eğreti durabilecek kimi fikirler zekice ve iyi uygulandıklarında bir anda tam ters bir etki meydana getirip işin değerini bir anda artırabiliyorlar. AlLLUVIAL da EP’ye adını veren şarkıda bunu yapmış.

17 dakikalık gayet doyurucu bir süreye sahip olan “Death is But a Door”, öncesi için pek bir şey hissedemediğim ALLUVIAL’ın bundan sonrasını merak etmemi sağlayan, dolayısıyla da görevini her açıdan yerine getirmiş bir EP olarak 2024’ün şimdilik iyi EP’leri arasına adını yazdırıyor. Grupla henüz tanışmadıysanız, yazıdaki iki klibi izleyin derim.