DEATHSPELL OMEGA başta olmak üzere birtakım başka vizyoner grupların bir anda coşmasıyla birlikte metal dünyasının “aga Fransız black metali de bir başka yalnız” moduna geçtiği o günleri hatırlıyorsunuz değil mi?

Seksenler ve doksanları çok büyük oranda sessiz geçiren, en azından dünya arenasına çıkmayı başaran bir grup üretemeyen Fransa’nın 2000’lerle birlikte bir anda Avrupa’nın en hızlı yükselen metal ülkesi hâline gelmesiyle gözler bir anda bu Jean-Michel’lere, François’lere, Olivier’lere, Valerien’lere çevrilmişti.

Yıllar ilerledikçe Fransa metalin her türünden iyi gruplar üretmeye devam etti ve üst düzey metal anlamında Avrupa’nın önde gelen ülkelerinden biri oldu, ancak tüm bu sürecin en önemli ve en gösterişli tarafı black metal kulvarından geldi. Her ne kadar son 6-7 yılda bu rüzgâr bir miktar azalsa ve black metalin parlayan yıldızı nişanesi Polonya’ya geçmiş olsa da Fransız grupların bu konudaki maharetleri de yadsınamaz bir gerçek olarak tarih kitaplarına kazındı.

Bugün ağırladığımız PÉNITENCE ONIRIQUE, Trabzonspor’un maçlarını oynadığı Şenol Güneş Spor Kompleksi’ni dahi dolduramayacak kadar az nüfusa sahip, sadece 38.500 kişinin yaşadığı küçük bir şehir olan Chartres’den bizleri selamlıyor. Grubun müziğine baktığımızda son derece coşkulu bir black metalle karşılaşıyoruz. Gitarların gayet etkin kullanıldığı, melodiden dozunda faydalanılan, ihtişamlı ve agresif bir black metal söz konusu.

PÉNITENCE ONIRIQUE bunu yapmak için çeşitli yollara başvuruyor. Mesela gitarları çok katmanlı şekilde kullanıyor. Albümün pek çok yerinde iki gitar birbirinden bağımsız görevler üstleniyor ve bu sayede dopdolu bir sound oluşuyor. Altyapı klavyeleriyle daha da dolgun hâle gelen sound, Metal-Archives’a göre daha önce hiçbir grupta çalmamış davulcu Iendar’ın müthiş performansıyla iyice agresif bir kimliğe bürünüyor. Vokalist Diviciacos da mükemmel bir vokal performansı sunduğu albümde, hayvan gibi kükreyen vokaller, daha yırtıcı vokaller bir arada kullanılmış ve bu sayede albüm daha dinamik bir hâl almış. Yırtıcı vokaller zaten black metalde alışık olduğumuz bir şey ancak daha derin, daha tok kükremeli vokal “Nature Morte”a harbiden çok şey katmış. Şarkısına göre vokalleri çeşitlendiren grup, “Je vois Satan tomber comme l’éclair”de bir ara clean vokalli bağırışlar bile kullanmış, çok da iyi olmuş.

Bu azgın, zepzengin (bu nasıl kelime), coşkun black metal ortamında grubun black metal kimliğinin dışına çıktığı ve daha da fazlasını yapabileceğini gösterdiği pek çok an da mevcut. Misal “Lama Sabachthani”de gördüğümüz tarzda olaylar, enstrümantal pasajlar ve diğer birtakım fikirler, “Nature Morte”un değerlenmesini sağlayan unsurlar arasında. Tüm bunlara bir de şarkıların Fransızca olması eklenince ortaya daha bir etkili, daha otantik, Fransa’nın o başta bahsettiğim çok etkili ve dominant zamanlarını hatırlatan bir iş çıkıyor, albümün keyfi daha da artıyor.

PÉNITENCE ONIRIQUE çok iyi bir grup ve “Nature Morte” da çok iyi bir albüm. Kendi adıma yılın değerli, hatta en değerli black metal işlerinden biri olduğunu, türü sevenlerce asla atlanmaması gerektiğini düşünüyorum. PÉNITENCE ONIRIQUE’in çok fazla iyi fikri var ve bu fikirleri müthiş şekilde uygulama fırsatı buldukları “Nature Morte” da 2023’ün en özel işlerinden biri olarak muhakkak ki birilerinin yıl sonu listesinde yer alacak, bu yıla değer katacak. Zekice bestelenmiş ve çatır çatır icra edilmiş yaratıcı, karakterli, taş gibi bir black metal albümü dinlemek isteyenler bu albümü kaçırırlarsa cidden üzülürler.