Öncelikle MERCENARY ile farklı bir ilişkim olduğunu, manevi anlamda benim için çok değerli olduklarını, bu yüzden de incelemeyi büyük oranda kendim için yazacağımı ve bu sebeple de biraz uzun olacağını söyleyerek başlayayım.

Bundan 19 yıl önce “11 Dreams”i ilk dinlediğimde o zamana kadar benzerini pek de duymadığım bir grupla karşılaşmış olmanın mutluluğunu yaşamış, MERCENARY’nin melodik death metal, groove metal ve power metali bir potada eriten müthiş kimyasına hasta olmuştum. Akabinde ilk albüm “First Breath”i de dinlemiş ve bu adamların ne kadar özel işler yapabileceklerini, nasıl bir potansiyelleri olduğunu anında anlamıştım.

O dönem “11 Dreams” her yerde övülüyor, grubun büyüme potansiyelinden bahsediliyordu. İyi şarkılardan örnek vereyim dedim ama baktım tüm şarkı listesini sıralayacağım, vazgeçtim. “Firesoul” deyip susayım.

Hemen 2 yıl sonra “The Hours That Remain” çıktı.

O dönem “The Hours That Remain” her yerde övülüyor, grubun günümüzün en iyi gruplarından biri olduğundan bahsediliyordu. İyi şarkılardan örnek vereyim dedim ama baktım tüm şarkı listesini sıralayacağım, vazgeçtim. “Redefine Me” deyip susayım.

Hemen 2 yıl sonra “Architect of Lies” çıktı.

O dönem “Architect of Lies” her yerde övülüyor, grubun günümüzün en iyi gruplarından biri olduğundan bahsedilmeye devam ediliyordu. İyi şarkılardan örnek vereyim dedim ama baktım tüm şarkı listesini sıralayacağım, vazgeçtim. “Isolation (The Loneliness in December)” deyip susayım. Harbiden susayım. Böyle bir nakarat yok.

Albümden sonra vokalist Mikkel Sandager gruptan ayrıldı. MERCENARY’nin kimliğinin büyük kısmını clean ve sert vokallerin birlikteliği oluşturuyordu ve şimdi bu zincir kırılmıştı. Ancak grubun bu konuda başka planları vardı. “Architect of Lies”da gruba katılan, sert vokalleri de üstlenen ve şarkı sözlerinin de bir kısmını yazan basçı René Pedersen “artık bu grubun frontman’i benim” diyerek tüm vokalleri üzerine aldı ve vokalist/basçı olarak MERCENARY’nin liderliğine soyundu.

2011’de çıkan ve manevi anlamda hayatımın en önemli albümlerinden biri olan “Metamorphosis” ile MERCENARY gerçekten de bir metamorfoza uğruyor, bambaşka bir güç gösterisine girişiyor, hiç olmadığı kadar akılda kalıcı nakaratlar ve yaratıcı riflerle muazzam bir işe imza atıyordu. Bu albüme duyduğum sevgiyi, saygıyı, bana verdiği ilhamı, zor zamanlarda bana nasıl yardımcı olduğunu ne kadar anlatsam az kalır. Hayatımda dinlediğim en iyi 20 albüm arasında olmayabilir, ancak hayatta en çok sevdiğim 10 albüm içerisinde kesinlikle olan bir albüm. Güç alma, manevi destek olma anlamında bir numarada bile olabilir. Şarkı adı elbette ki veremem, baştan sona hepsine aşığım.

Normalde bu kadar bağlandığım, içselleştirdiğim, özdeşleştiğim albümlerden sonra gelen bir sonraki albümlerle sorun yaşadığım, iyi olmasına rağmen tam anlamıyla bağ kuramadığım olur. Ne mutlu ki 2013’te çıkan “Through Our Darkest Days”de böyle bir şey olmamıştı. Albüm çok iyidir, çok severim ve tişörtünü de gururla giyerim. “A New Dawn” deyip susayım.

Üzücüdür ki bu “A New Dawn” deyip susan sadece ben değildim. Tüm bu momentumun, arkasına aldığı rüzgârın ardından MERCENARY de çeşitli sebeplerden susmak durumda kaldı ve 10 yıl süren albümsüz süreç başladı. Albümün ilk single’ı “From the Ashes of the Fallen”ın 3 sene önce yayınlanmış olmasından, MERCENARY’nin Covid-19’dan ötürü albümü geciktirmek durumunda kaldığı sonucunu çıkarıyorum. Belki de bu albüm 2020’de çıkacaktı ve bu sene ya da seneye bir MERCENARY albümü daha dinleme şansına erişecektik. Sonuçta şartlar böyle gerektirmiş ve biz öyle ya da böyle yeni bir MERCENARY albümü dinleme şansına kavuştuk.

Bu uzun girişin ardından depreşen çeşitli manevi duygular, akla gelen farklı şehirler, farklı zaman dilimleri, farklı kafa yapıları, farklı insanlar ve farklı karar süreçleri eşliğinde hayatıma dokunan pek sevgili MERCENARY’nin yeni albümü “Soundtrack for the End Times”dan bahsetmeye başlayayım.

Bu kadar uzun aralar vermek gruplar için iki şekilde dezavantajdır.

İlk olarak kitleyle olan bağ belli oranda kopar. İnternet, sosyal medya gibi araçlardan ötürü 2000 sonrasında uzun aralar bir şekilde normalleştiğinden ve gruplar albüm çıkarmadan da aktif kalmayı sağladığından sanki çok uzun bir süre değilmiş gibi geliyor, ancak mesela seksenlerde kurulan bir grubun 1990’da albüm çıkardıktan sonra tüm doksanları boş geçtiğini ve bir sonraki albümünü 2000 yılında çıkardığını düşünün. Tüm doksanlar boyunca internet yok, medya desteği yok… Seksenlerde yaptığınız her şey geride kalmıştır ve 10 yıldır yolunuzu gözleyen sadık bir miktar insan dışında kendinizi dımdızlak buluverirsiniz.

İkincisi bu kadar uzun süre ara verdikten sonra gelen albüm ister istemez insanların beklentilerinin yükselmesine neden olur ve iyi bir iş yapsanız dahi kimi dinleyicilerde “bunun için mi 10 yıl bekledik” hissi uyanabilir. Metal literatüründe buna WINTERSUN sendromu diyoruz. Ha, albümünüz çok iyiyse bu tam tersine de dönebilir, ancak genelde ilk dediğim gibi olur ve birileri “hadi madem, tekrar hoş geldiniz diyelim” demekle yetinir, albüme o kadar da yükselmez.

MERCENARY bu 10 yıl eşiğine ulaşmış şekilde çıkardı “Soundtrack for the End Times”ı. Gruba çok güvendiğimden yukarıdaki ikinci seçenek gibi bir durum olmasından korkmuyordum. “Metamorphosis” benim için özel bir durum olduğundan “Through Our Darkest Days”in gayet iyi olmasına rağmen onun gerisinde olması zaten beklediğim bir durumdu ve yeni albümün de “Through Our Darkest Days” ayarında bir şey olacağını tahmin ediyordum. Öyle de oldu.

Adını grubun “11 Dreams” albümünde cover’ladığı KENT klasiği “Music Non Stop”ta geçen “Why don’t you dance to the music, it’s the soundtrack for the end” dizelerinden alan “Soundtrack for the End Times” MERCENARY’nin en güçlü yanlarını bizlere sunduğu gayet iyi bir albüm. Albüme ve MERCENARY’ye dair söylemem gereken ilk şey, bence metal dünyası artık René Pedersen gerçeğinin farkına varmalı. Bir grubun en önemli üyelerinden birinin yerine, grubun kurulmasından epey sonra geliyorsunuz ve bir sonraki albümde grubun lideri oluyorsunuz. Bununla da yetinmiyor mükemmel bir vokal performansıyla grubun önceki iki vokalistini de unutturuyor, iki vokalistlik işi tek başınıza yapıyorsunuz. Grubun şarkı sözlerini yazıyor, baslarını çalıyorsunuz. Bir grubu ancak bu kadar sahiplenebilir ve tökezler gibi gözüktüğü anda yukarılara taşıyabilirsiniz. Pedersen “Soundtrack for the End Times”da da harika bir vokal performansına imza atıyor. Sert vokallerinin gücünü, gazını bir kenara bırakırsak, clean vokallerini çeşitlendirmesi ve özellikle nakaratlara kattığı lezzet gerçekten bambaşka.

Şarkılar genel olarak MERCENARY’nin son iki albümdür devam eden beste tarzını devam ettiren yapıdalar. Bu yapı gayet dinamik olduğundan ve henüz eskimediğinden “Soundtrack for the End Times” da MERCENARY dinleyicisini her açıdan tatmin edecek bir çalışma. Grup sert tarafı ile melodik tarafını yine iyi dengeliyor. Bu konu MERCENARY açısından son derece önemli, zira adamlar sert kısımları hakkını vererek sert yaptığından melodik vokalli nakaratlar da daha bir patlıyorlar.

Şarkılara bakınca grubun 11 şarkılık albümdeki 5 şarkı için klip veya şarkı sözü videosu yayınladığını görüyoruz. Bu gayet anlaşılır bir durum çünkü albümde dinlendiği anda akıllara kazınacak pek çok şarkı var. MERCENARY her zaman uzun albümler çıkaran bir grup oldu ve 48 ila 63 dakika arasında değişen bu albümlerin en büyük özelliği, tabii grubu ve müziğini seviyorsanız, albümlerin zerre sıkmaması ve her şarkının bir başka tarafından albümün favorileri arasında gösterilmesidir. Grubun diskografisine bakıp bir best of albüm hazırlamam istense, mümkünatı yok tek CD’lik bir toplama olamaz, 2 CD net dolar, 3. CD’ye de atlayabilirim.

Albümde bir de konuk var, o da TRIVIUM’dan Matt Heafy. Heafy’nin bundan 12 yıl önce “Metamorphosis” için yazdığı incelemeyi okuyanlar, o albüme düzdüğü methiyeleri bilenler kendisinin “Heart of the Numb”da konuk olmasına da şaşırmayacaklardır. Heafy “Metamorphosis” albümünü öve öve bitirememiş, gruba acayip bir destek atmıştı. Bu şarkı haricinde klip yayınlanan 3 şarkı başta olmak üzere MERCENARY’nin enerjik, gaz, dinamik müziğinin keyfine varabildiğimiz bir dolu şarkı var.

MERCENARY’ye dair içinde ukde kalan tek konu “Metamorphosis”te çalan muazzam davulcu Morten Løwe Sørensen’in sonrasında grupla devam edememiş olması. Sonraki iki albümdeki davulcular da gayet iyi, ancak Sørensen’in o albümdeki performansı, zil kullanımı ve yaratıcı partisyonları harikaydı. Adamların son 4 albümünde 4 farklı davulcu var, bir sonraki albümde de değiştirme durumu varsa oradan bir dal Sørensen’imi alayım.

Yazdıkça yazabilirim, o yüzden yavaştan toparlayayım. MERCENARY benim için özel bir grup, ancak yeni tanışacak insanlar için de her albümünü kendini sevdirecek bir materyal koymayı başarıyorlar. Bazı gruplar için “şu albümle başla” deme ihtiyacı duyarız, ancak biri bana “hiç MERCENARY dinlemedim, hangi albümle başlayayım?” diye sorsa “ilk albüm de çok iyi ama grubun sonraki karakterini daha iyi yansıtmalarından ötürü ilk albüm dışında istediğinle başla, tamamını dinledikten sonra ilk albümü de mutlaka dinle” derim. Bu şekilde yaklaşabileceğim başka grup var mı, açıkçası kimi düşünsem büyük çoğunluğunun diskografisinde öyle ya da böyle falsolu bir albüm aklıma geliyor.

Bu yüzden bir kez daha, iyi ki varsın MERCENARY, sikin sağ olsun MERCENARY… 🖤