Bir gün bir SYLOSIS albümü inceleyeceğimi biliyordum, kısmet bugüneymiş. SYLOSIS, bundan 12-13 yıl önce “Edge of the Earth” vesilesiyle tanıştığım ve o günden bu yana yayınladıkları tüm albümleri dinlediğim, ısrarla dinlediğim ancak bir türlü yakınlık kuramadığım bir topluluk. Grubu seven biriyseniz, yeni SYLOSIS albümü “A Sign of Things to Come”ın incelemesini, yazıya bu şekilde giren bir insandan okumak istemezdiniz diye tahmin ediyorum. Haksız sayılmazsınız.

Ancak merak etmeyin, çok da bayılmadığım ve hayranı olmadığım bir grubu bu sevmeme üzerinden ön yargılı biçimde gömecek de değilim. “A Sign of Things to Come”ı da önceki SYLOSIS albümleri gibi tekrar tekrar, hoşuma giden bir şeyler bulabilme ümidiyle dinledim. Neyse ki hoşuma giden epey bir şey buldum. Hem de önceki SYLOSIS albümlerinde bulduklarımdan çok daha fazlasını buldum.

Bu paragrafı tiyatral bir üslupla, dramatik vurgular eşliğinde okuyun. Belki de… Evet evet belki de günün birinde ben de SYLOSIS’ten müthiş keyif alabilirdim! Belki ben de, evet evet ben de SYLOSIS’teki bu müthiş gitar performansının parıltısıyla perdelenen vasat üstü şarkılardan diğer pek çokları gibi zevk alabilirdim!

Albümle ilgili ilk söyleyeceğim şey “A Sign of Things to Come”ın iyi bir albüm olduğu. Ortalamanın kesinlikle üstünde, tertemiz prodüksiyonlu, cayır cayır bir metal albümü. Falsosu yok, tat kaçıracak durumları yok. Çok büyük oranda metalcore olsa da melodik death metale, thrash metale yaslandığı tarafları da var. Lakin olayın özünde nakaratlarla öne çıkan, rifler üzerinden ilerleyen, melodiyi verimli kullanan bir metalcore tabanı var.

Burada önemli olan konu Josh Middleton’ın çok çok iyi bir gitarist olması. Gerçekten de komple bir metal gitaristi ve SYLOSIS’in görece ortalama bestelerinin renklenmesi konusunda bu gitar becerilerinden son derece iyi faydalanıyor. Ortalama besteler diyerek grubu gömdüğüm düşünülmesin. SYLOSIS gerçekten de pek çok şeyi doğru, çekici, tam olması gerektiği gibi yapıyor. Ama işte bir şekilde o aşılması gereken çıtayı -bence- aşamıyor. Geçmişte aşamadı, şimdi de aşamıyor, bundan sonra da aşamayacak. Bunun sebebini Middleton’ın rif yazımının yeterince karakteristik olmamasına, akılda kalıcı bölümler yazamamasına bağlıyorum. Kötü mü, değil! Değil ulan! Ama hiçbir şarkı 10 üstünden 8’e ulaşamıyor, hepsi 6,5-7 arasında kalıyor. Bence Middleton çok iyi bir müzisyen, harika bir gitarist, ama vasat bir besteci.

Yoksa sololar nefis, davullar iyi, prodüksiyon taş gibi, tüm detaylar olması gerektiği gibi. Ama bakıyorum, 10 şarkılık albümün neredeyse yarısına klip çekmelerine rağmen bu şarkıların hiçbirinde bir gruba patlama yaptıracak gücü göremiyorum. Belki gören vardır, ben göremiyorum. Çok istiyorum, ama göremiyorum. Cam gibi prodüksiyon, birbiri ardına klipler, cayır cayır sololar, çatır çatır davullar, kocaman nakaratlar hepsi güzel, hepsi kısa vadede keyifle dolu 40 küsur dakikalık bir metal albümü dinlemenizi garanti edebilecek unsurlar. Ama sonuçta her şey bir yere kadar geliyor, o eşiği aşamıyor ve sadece iyi olmakla yetinmek durumda kalıyor.

Albümle ilgili olarak müzik zevkinin çok iyi olduğunu bildiğim isimlerden de övgüler gördüm ama ı-ıh, maalesef. SYLOSIS benim için hep bir yere kadar geliyor ve orada tıkanıyor. “Eye for an Eye” gibi 3-4 şarkı daha yapıp EP çıkarmış olsalardı belki görüşlerim değişebilirdi, ancak şu noktada yine yeni bir SYLOSIS albümünü dinlemiş ve tam anlamıyla tatmin olmamış durumdayım. SYLOSIS kusura bakmasın, zevklerimiz uyuşmuyor ve bu konuda yapabileceğim bir şey yok.