H. P. Lovecraft’ın “Cthulhu Mitosu”unun bir parçası olarak Ocak/Şubat 1932 yılında yazılan ve ilk olarak Weird Tales’in Temmuz 1922 sayısında okurla buluşan “Cadı Evindeki Düşler” adlı kısa hikâyesindeki karakterlerden biri olan Keziah Mason adlı kadından bahsedeceğiz biraz.

Lovecraft’a göre 1692’de ABD’nin Salem kasabasında gerçekleşen cadı mahkemeleri sırasında Keziah Mason adlı bir kadın şüpheli davranışları ve başka dünyalara ilişkin bilgi sahibi olduğu iddiasıyla nedeniyle tutuklanmıştı. Yargıç John Hathorne’a verdiği ifadesinde, Kara Adam’ın etkisiyle Azathoth Kitabı’na adını yazdığını ve böylece Nahab adlı gizli bir isim edindiğini söylemişti. Duruşma sırasında “Uzayın öteki uzaylara geçilebilen duvarlarına giden yolu gösterebilecek olan çizgiler ve eğriler”den bahsetmiş, ardından da Salem hapishanesinde bulunan ve gri taş duvarlarındaa “kırmızı, yapışkan bir sıvıyla eğriler ve çizgiler bulunan” hücresinden kaybolmuştu.

Sonrasında anlaşıldığı üzere Azathoth Kitabı’na adını yazdırarak bilgi edinme ve Azathoth’tan doğan kaotik varlık Nyarlathotep’e hizmet etmek üzere üst bir boyuta geçme yetkisi kazanmıştı. Dendiğine göre bu sıradan ve yaşlı on yedinci yüzyıl kadını dönemin en önemli bilgin ve dehalarını bile aşan bir matematik bilinci kazanmıştı. Brown Jenkin adlı fare yaratığıyla Kar Adam’a mesajlar gönderiyor, onu kendi kanıyla besliyordu.

Kısacası Keziah Mason, yani Nahab, boyutlar arası yolculuk yapabilen bir cadıydı ve bunu notalara taşımak da elbette ki metal gruplarına düşüyordu.

BLUT AUS NORD’un son 10 yılına baktığımızda Vindsval’in gelgitli, dalgalı bir yaratım sürecinde olduğunu görüyoruz. “777” üçlemesini bitirdikten hemen sonra 2014 yılında “Memoria Vetusta III: Saturnian Poetry” ile black metalin doksanlardaki kimliğine dönmüş ve pastoral tarafa yakın duran “Memoria Vetusta” serisini devam ettirmişti. 3 yıl sonra bu geleneksel kafadan farklı bir şeyler yapmak amacıyla kariyerinin en deneysel işi diyebileceğimiz “Deus Salutis Meæ”yi çıkarmış ve dinleyiciye ızdırap niteliğinde, gerçekten zorlayıcı bir şey ortaya koymuştu. Hemen akabinde “Hallucinogen”de black metalin saykodelik tarafının en iyi örneklerinden birini sunmuş, araya “Memoria Vetusta” kafasına yakın duran FORHIST projesinin ilk albümünü sokmuş ve ardından da “Disharmonium – Undreamable Abysses” ile BLUT AUS NORD külliyatının Lovecraft’a adanan yeni sayfasını çevirmişti. Şimdi karşımızda duran “Disharmonium – Nahab”, bir önceki “Disharmonium – Undreamable Abysses” ile aynı kafada devam eden, “Memoria Vetusta”ların pastoralliğinden hiçbir iz taşımayan, “Hallucinogen”den sadece teknik anlamda yararlanarak bunu çok daha karanlık bir noktaya taşıyan bir albüm.

Grubun bence tam anlamıyla hedefine ulaşmayı başaramayan tek albümü olan “Deus Salutis Meæ”deki kaosu nasıl rafine edebileceğini ilerleyen yıllar içinde daha iyi anlayan Vindsval, “Hallucinogen”le yakaladığı benzersiz sound’u da yine bu Lovecraft serisine entegre ederek çok tatlı bir kimya yakaladı. “Deus Salutis Meæ”nin antipatik, soluk kaosu ile “Hallucinogen”in sıcak ancak tekinsiz bulanıklığı bir araya gelince, şimdilik iki tanesini gördüğümüz “Disharmonium” serisi de bambaşka bir tarafa kaymış. “Disharmonium – Nahab”i dinlerken görebileceğiniz ilk detay, BLUT AUS NORD’un beste yapma konusunda artık gerçekten de çok tuhaf, belirsizliklerle dolu, “bir insan böyle bir şeyi neden yazar ki?” sorusunu sorduracak düzeyde “öteki” bir noktada duruyor oluşu. Albümü dinlerken karşımıza çıkan unsurlara baktığımızda ne melodiler melodi gibi ne rifler rif gibi. Ancak ilginç olan, BLUT AUS NORD’un bunu misal bir PORTAL, ALTARAGE, TEITANBLOOD gibi çamursu bir kaos girdabı içinde sunmak yerine bir kâbusun soundtrack’i kisvesiyle sunabilmesi. Şarkıların birbirine bağlanmasından tutun da vokallerin artık vokallikten tamamen çıkıp efekt görevi gören bir katmana evrilmesine kadar albümde duyduğumuz her şey çok başka, bambaşka bir kafanın ürünü olduklarını gösterir nitelikte.

Şarkıları tekil olarak ayrıştırmak büyük oranda gereksiz, hatta anlamsız olsa da biraz detaya inecek olursak, misal “The Endless Multitude”un serinin ilk albümü olan “Disharmonium – Undreamable Abysses”la da örtüşen çeşitli pasajları var. Bunlar gerçekten de muazzam bir korku atmosferi yaratma konusunda BLUT AUS NORD’un ne kadar mahir olduğunu gösteren örnekler. Grup bulanıklık içinde herkesin kendi payına düşen korku ve gerilimi alabileceği tarzda, son derece karakteristik bir kıyamet betimlemesi yapıyor. Arkaya sinmiş melodiler, efekte boğulmuş bir altyapı ve bunu destekleyici birtakım seslerle resmen bir kâbusu işitsel olarak yaşatmayı başarıyor. Buna yakın karakterde bir anlayış olarak aklıma AKHLYS’in “The Dreaming I”ı geliyor ve BLUT AUS NORD da “Disharmonium – Nahab”de o albüme yakın bir karabasan sunmayı başarıyor. Diğer yandan “Nameless Rites”ta karşımıza çıkan türde bazı olaylardan, BLUT AUS NORD’un Lovecraft’ın hikâyesinin müzikal yansımasını sunmak istediği sonucunu da çıkarabiliyoruz. Hikâyede boyutlar arasında yolculuk edebilen Nahab gibi, BLUT AUS NORD’un ses pasajları da uzam ve zaman dışı bir belirsizlikte süzülüyor izlenimi veriyorlar.

Bu kadar soyut bir şeyi yazıya dökmek elbette ki bir yere kadar anlamlı oluyor. BLUT AUS NORD, metal dünyasındaki grupların %99’unun uzaktan izleyebileceği, “ulan adamlar ne müzikler yazıyor” diyebileceği türde bir müzik, hatta müzikten de öte “ifade” yaratıyor. Dolayısıyla ortada, bırakın kelimelerle anlatmayı müzikal olarak bile tarif etmenin zor olduğu bir olay var.

Bunu deneyimleyenler, deneyimlemeye istekli olanlar bilseler ne şanslılar.