Son 10 yılın en çalışkan gruplarından biri şüphesiz ki İsveçli groove/death metal aygırları ORBIT CULTURE. Adamlar son derece istikrarlı bir şekilde yeni materyal yayınlıyorlar; IN FLAMES’in, THY ART IS MURDER’ın altında turluyor, kendi Kuzey Amerika turnelerine çıkıyorlar.

Özellikle 2020’de çıkan “Nija” ile adından sıkça söz ettiren grup, hemen ardından da “Shaman” EP’sini yayınlayarak gerek klipler gerek turneler olsun epey bir kitleye ulaşmıştı. “Nija” incelemesini yazdığımda -ki ne ilginçtir ki bugün tam 3 yıl olmuş- gruba yönelik bilinirlikle şu ankini karşılaştırdığımda dünya genelinde çok daha fazla insanın ORBIT CULTURE’dan haberdar olduğunu görüyorum. Peki üretkenliği ve çalışkanlığıyla bunu hak eden grup yeni çalışması “Descent”te ne yapmış, şimdi de gelin buna bakalım.

ORBIT CULTURE’ın mevcut müziğini “James Hetfield’ın sert vokalli nakaratlarla bezeli yakın dönem DECAPITATED” şeklide özetlersek aşağı yukarı bir şeye ulaşmış olabiliriz. Aslında tam da bu değil, ancak olayın özünü belli oranda veriyor kanısındayım. Bir kere adamlar çok agresif şekilde kafa sallama ve sallatma üzerine ihtisas yapmış durumdalar. Müziklerinin neredeyse her anında bir adrenalin boşalması, bir panik atak havası var.

Bu adrenalin ve panik havasının kırıldığı anlar ise önceki işlerinde daha da bariz olan Hetfield vokallerinin etkisini gösterdiği nakaratlar. “Descent”te “Nija”ya oranla daha baskın bir nakarat odaklılık var ve esasında bunu belli oranda tedirgin edici bulmam da gerekebilirdi. Bunun sebebi ORBIT CULTURE’ın, büyük nakarat yazmaya kasan pek çok groove metal/modern melodik death metal grubunda da olduğu gibi zaman içinde bu nakaratlara fazlaca kapılıp müziğinin sivriliklerini törpüleme ihtimali. Şu an için yeterince sert ve haşin oldukları için bu tarz bir telaşa yer yok, ancak yarın öbür gün IN FLAMES, SOILWORK ve benzerlerinin yolundan gitmeye karar verirlerse bazı nakarat fikirleri bazı dinleyiciler için biraz fazla gelebilir. Gelmeyebilir de, ama gelebilir de.

“Descent”le ilgili iyi olan şey grubun ayıboğan tarafından zerre feragat etmeden balyozları kafaya indirmeyi sürdürmesi. Bu eğer yeterli çeşitlilikle yapılmazsa ortaya fazlasıyla tekrarlı, monoton bir şey çıkabilir elbet. Ne var ki nakarat çeşitliliği ve aralara giren ilginç fikirler sayesinde işin tadı büyük oranda kaçmıyor ve şiddet dozu hep yukarılarda kalıyor. Bu tadı daha da artıran şeylerden bir diğeri de “Descent”in önüne gelen her şeyi yıkacakmış gibi duran prodüksiyonu. ORBIT CULTURE gibi müzik yapan, yani sololar dışında çok da fazla nota çeşitliliği sunmadan asgari düzeyde farklı nota içeren rifler üzerinden ilerleyen gruplarda bu prodüksiyon konusu cidden önemli. Şu şarkıları kuru bir prodüksiyonla dinleseniz yemin ederim yarısı kadar etkili olmaz, bir gram tat vermez.

Genele baktığımda “Descent” bence grupla “Naji” vesilesiyle tanışan dinleyicilerin çok büyük kısmını tatmin edecektir. ORBIT CULTURE net şekilde iyi bir grup ve görselliklerinden tutun da olayın “business” kısmına kadar her şeyi doğru yapma eğilimindeler. Henüz klip çekilmedi ama bence albümün en iyi şarkısı olan “The Aisle of Fire” gibi şeyler yaptıkları sürece de yükselişlerini sürdürecekler, daha fazla insanın boyun kaslarında sıkıntı yaratacaklardır.