Daha kritiğe başlamadan aşağıya 10/10 notumuzu yapıştıralım ve yavaştan yazıya girişelim.

Teknik death metal.
Progresif death metal.
Brutal death metal.

Biri death metale cerrahi incelikte bir müzisyenlik dokunuşu katarak kompleks şarkı yapıları eşliğinde işleri zora sokan bir müzikal yaklaşım.

Biri şarkı trafikleri ve beste yapıları noktasında kendini belli eden, değişken yapısı ve fikir bolluğuyla müziğin genişleyici doğasını öne çıkaran bir anlayış.

Biri de yıpratıcı ve acımasız karakteriyle müziğin sertliğini, zorlayıcılığını pekiştiren ve olayı daha uç noktalara taşıyan bir tavır…

Bu üç türü tarihte en iyi bir araya getiren ve üstüne bir de muazzam düzeyde özgün bir karakter katmayı başaran bir grupla birlikteyiz bugün. 1999’da LYKATHEA AFLAME adını alıyorlar, 2000’de bu albümü çıkarıyorlar ve hemen ardından da dağılıyorlar. Çıkarıp masaya vurmak diye işte buna denir.

Çekya’nın çıkardığı en özel, en eşsiz oluşumlardan biri olan LYKATHEA AFLAME “Elvenefris” ile gerçekten de sıra dışı, benzeri olmayan, hem çok tuhaf hem de çok etkileyici bir işe imza atmıştı. Albümü dinlemeye başladığınız andan itibaren göreceğiniz üzere LYKATHEA AFLAME’in en iyi yaptığı şeylerden biri müziğin verdiği duyguları çok ani ancak bir o kadar da başarılı biçimde değiştirmek. Deneysel desem deneysel değil, avangart desem o da değil, ancak bir şekilde bu iki ifadeye de yanlayabilecek kadar kalıpların dışında bir müzik var “Elvenefris”te.

Referans verebileceğim grupları düşündüğümde aklıma CRYPTOPSY, MITHRAS, !T.O.O.H.!, AFTERBIRTH, ANATA gibi gruplar geliyor. LYKATHEA AFLAME’i bunların müzikal karakterinden farklı kılan başlıca unsur ise müziklerindeki çok farklı duygulara bir arada yer verebilmeleri. CRYPTOPSY’nin “Phobophile”ine benzer tıynette ilerleyen bir şarkı bir anda umut dolu, son derece aydınlık bir teknik death metal şarkısına bürünebiliyor. LYKATHEA AFLAME sürekli olarak riften rife atlıyor ve bunu da müthiş bir akıcılıkla yapıyor. Klavye desteği aldıkları anlarda akıllara Devin Townsend’in aydınlık ve havadar sound’larını anımsatan bir taraf kaysalar da aynı anda hem sert hem de ışıltılı olmayı da başarabiliyorlar.

“To Become Shelter and Salvation”ın başında distortion’lı gitarın girdiği ana ve “Bringer of Elvenefris Flame”in ikinci yarısındaki radikal duygu değişimlerine bakın; ne tuhaf, ne ifade etmesi güç bir duygu verdiklerine tanık olun. Gerçekten de başka çok az grupta duymuş olabileceğiniz türde yenilikçi, özgün, müthiş renkli bir yaklaşımları var. Clean gitarı, yeri gelince konuşmalı vokalleri ve bu gibi diğer bazı doğal tatlandırıcıları da son derece efektif kullanmaları şarkılara bambaşka boyutlar katılmasını sağlıyor. Bu açıdan bakıldığında, müzikal ve atmosfer olarak çok bir benzerlikleri olmasa da albümün CYNIC’in vizyonerliğin kitabını yazdığı “Focus”uyla ortak bir karakteri olduğu dahi düşünülebilir. İki albüm de başka hiçbir şeye benzemiyor, çok farklı fikirleri kendi kimliği içinde eritiyor ve ortaya hayran olunası bir şey çıkarıyor.

LYKATHEA AFLAME “Elvenefris”te HER ŞEYİ doğru yapıyor. Bununla da kalmıyor, başka çok çok az grubun düşüneceği, akıl edeceği yenilikçi fikirleri KUSURSUZ uyguluyor. Daha da öteye gidersem, değil 2000 yılında, 2020 yılında çıkmış olsaydı da yenilikçi bulunabilecek bir karakter ortaya koyuyor.

İddia ediyorum. Pasifagresi 2020 yılında açık olsaydı ya da “Elvenefris” Pasifagresif açıldıktan sonra, yani 2009 sonrasındaki herhangi bir yılda çıksaydı bence tartışmasız şekilde çıktığı yılın yıl sonu listelerinde yılın albümü seçilirdi. LYKATHEA AFLAME burada öyle bir iş yapıyor. “Elvenefris”, bu kadar gizli bir cevher olması ciddi anlamda ayıp, skandal, hatta insanlık suçu kabul edilmesi gereken bir albüm.

Dinlemeyen varsa bilsin ki kendisini muhtemelen daha önce duymadığı türde fikirlerle dolu 72 dakikalık muazzam bir yolculuk bekliyor.