Nostaljik depresyon tabirini daha önce duydunuz mu bilmiyorum, ancak mevcut durumunuzdan memnun değilseniz, çocukluğunuzun sorumluluktan uzak, büyüklerinizin kanatları altındaki güvenli günlerini özlemle anıyorsanız ve bunu sürekli olarak yapıyorsanız nostaljik depresyondan muzdarip olabilirsiniz. Genelde insanın zor dönemlerinde ortaya çıkan, artık bir yetişkin olduğunuz için reddedemeyeceğiniz veya kaçamayacağınız sorumlulukların yükü altında bocaladığınızda kendini belli eden bu ruh hâli, esasında basit ve temel bir savunma mekanizmasından ibaret. Sadece geçmişteki güzel zamanları düşünerek elde edebileceğiniz bu anlık mutluluk ve rahatlama hissi, kontrol dışına çıkarsa insanın anı yaşayamamasına, tatmin olamamasına ve mutsuzluğunun dışına çıkamamasına neden olabiliyormuş.

Havanın çok güzel olduğu o gün ailecek gidilen bir piknik, kar tatilinden dolayı evde kalıp arkadaşlarınızla oyun oynadığınız o kış sabahı, anneanne dedenizle birlikte çıktığınız ve anneannenizin size salçalı ekmek yedirdiği o araba yolculuğu veya sokakta top oynadıktan sonra eve gelip ağzınızı musluğa dayayarak su içtiğiniz o harikulade akşamüstü…

DOWNFALL OF GAIA bana işte bu duygu ve düşünceleri anımsatan bir grup. Müziklerinde sanki derin bir pişmanlık, istenilene ulaşamamış olmanın hayal kırıklığı ve çok derin “keşke”ler var. Yaptıkları müzik kendi içinde çözüme ulaşsa da, ölçüler nihayete erse de, nota tercihleri iki arada bir derede kalmasa da, verdiği his olarak çözümsüzlükle cebelleşen bir müzik. Tam olamamış, istendiği gibi sonuçlanmamış şeylerin keşkeleriyle dolu bir müzik…

2019’da çıkan bir önceki albümleri “Ethic of Radical Finitude”un giriş kısmındaki ilk üç paragrafa bakarsanız, o albümün hissettirdiği yoğun kaybetmişlik, beyhudelik, sonuçsuzluk havasını sezebilirsiniz. O albüm duygusal olarak son derece yıpratıcı, kasvetli, iç karartıcı bir çalışmaydı ve bana kalırsa grubun en iyi işlerinden biriydi. Bugün ele aldığımız “Silhouettes of Disgust”ta ise DOWNFALL OF GAIA’nın bambaşka bir tarafa kaydığını görüyoruz.

Yukarıda bahsettiğim nostaljik depresyon hisleri -tabii ki tamamen subjektif bir algı eşliğinde- alttan alttan verilse de albümün esas teması, isminde de yer alan “disgust” yani iğrenme temelli olarak karşımıza çıkıyor. Bu yüzden de “Silhouettes of Disgust” DOWNFALL OF GAIA’nın bir önceki albümüne göre çok daha öfkeli, sinirli, savaş hâlinde bir çalışma.

Bu savaş doğal olarak grubun black metal tarafının daha fazla öne çıkmasına, daha fazla blast beat’e, daha fazla tremoloya ve daha sert crust/sludge riflerine ortam hazırlıyor. Bu açıdan bakıldığında “Silhouettes of Disgust” grubun en konserlik işlerinden biri ve belirli anlarda enerjinin en azından bir önceki albüme göre çok daha fazla ve dik açılarla tavan yaptığı bir çalışma. Burada önemli olan sizin müzik yoluyla verilen acıyı ve kederi hangi yolla almak istediğiniz. Kırılganlık, narinlik ve çaresizlikle mi, yok öfkeyle, kabullenmemeyle ve patlamalarla mı?

Kimisi yüreğini full HD damarla, kederli arpejlerle, acıklı vokallerle parçalamayı seçerken kimisi de bunu haykırışlar, blast beat’ler, efektli tremolo rifler eşliğinde yapmayı tercih eder. DOWNFALL OF GAIA “Silhouettes of Disgust”ta ikinci yaklaşımı tercih ediyor ve dinleyiciyi sarsma, onu hırpalama yoluna gidiyor. Grubun duygusal yoğunluğu ve kasvetli karakterini düşündüğümde, ben biraz daha acıklı ve çaresiz DOWNFALL OF GAIA’yı daha çok seviyorum, bu yüzden de bir önceki albüm “Ethic of Radical Finitude” benim için daha özel anlar barındırıyor. Ne var ki “Silhouettes of Disgust”taki savaş veren, kendini parçalayan karakter de yine takdir edilesi.

Sonuçta her türlü kaybeden siz oluyorsunuz, o yüzden çok da kurcalamaya gerek yok. Siz canınızı ne şekilde yakmak istediğinizi seçin yeter.