Müzik özelinde Avustralya’nın şiddetli, yırtıcı tarafına epey aşinayız. Tıpkı diğer birtakım refah ülkeleri gibi orada da rahatın battığı bazı gençler müzik yoluyla şiddet uygulama konusunda gayet istekli ve mahir vaziyetteler.

Benzer durumları yine bir refah ve sıcak hava ortamı olan Florida’da da gördük, görüyoruz. Ne var ki bu şiddet ve hayvanlık gerek iklim gerek refah seviyesinden olacak yerini depresif yaklaşımlara pek az bırakıyor. Avustralya öyle bir yer ki depresif, kederli, mahzun olmak için ekstra çaba sarf edilmesi gerekiyor.

AUSTERE’i bundan 13 yıl önce, eşim Güzide’nin yazdığı “To Lay Like Old Ashes” incelemesiyle tanımıştım. Grubun logosu o zamana dek gördüğüm en güzel depresif black metal logolarından biriydi, albüm kapağı müziğe cuk oturuyordu ve bir sebepten AUSTERE’i kendime yakın görmüş ve benimsemiştim. “To Lay Like Old Ashes”ı kim bilir kaç kez dinledim ve grubun yeni bir albüm çıkarmasından da ümidi kesmiştim. Sonuçta adamlar Avustralyalıydı. Durduk yere kederlenmez, milletin tadını kaçırmak için 10 küsur yıl sonra yeniden zahmete girmezler diye düşünüyordum.

Ne var ki 2021’deki geri dönüş haberini görmemle bu düşüncelerin boşa düşmesi bir oldu. Demek ki bu adamlar tam 14 yıl sonra yeniden kahır dolu müzik yapacak ve haziran sıcağında milletin içini şişirecek motivasyonu bulmuştu. İyi ki de bulmuştu.

“Corrosion of Hearts” depresif black metal nasıl yapılır sorusuna cevap niteliğinde, masaya yeni bir şey koymayan ancak türün gereklerini kusursuza yakın yapan bir albüm. DSBM olmayan, yani SILENCER gibi, SHINING gibi intihara meyilli tarafa bulaşmayan depresif black metalin samimi hislerle yapılıp yapılmadığının kolay anlaşıldığından, bu sene içinde yazdığım SORRY… albümü “Innocence.Love.Sadness”da bahsetmiştim. “Corrosion of Hearts” o tarz bir kolpacılıktan fersah fersah uzak, gerçek, içten ve tutkuyla meydana getirilmiş bir depresif black metal albümü. Albümü başlattığınız andan itibaren, eğer bu türe bir yatkınlığınız varsa adeta derin bir nefes alıyor ve müziğin dibe çeken tarafının güvenli kollarına kendinizi bırakıveriyorsunuz.

AUSTERE’in bunu başarmasını sağlayan şey elbette ki ne yaptıklarını çok iyi bilmelerinden ve bu denli statik yapıda, fıtratında monotonluk olan, kasıtlı olarak insanı darlayan bir müzikal anlayışa gerçeklik, duygu, inandırıcılık, lezzet ve heyecan katmalarından kaynaklanıyor. Vokallerden melodilere, yürek dağlayan akorlardan bunları ne kadar sündürmeleri gerektiğine yönelik kararlarına kadar albüm her şeyiyle, kelimenin tam anlamıyla, mis gibi bir depresif black metal albümü. Yeri geliyor ilk üç albüm ALCEST’e kayıyor yeri geliyor daha atmosferik taraflara gidiyor. “A Ravenous Oblivion”ın sonundaki çığlıklardan tutun da hemen ardından gelen “The Poisoned Core”un girişindeki haykırışa, “Sullen”ın “Brave Murder Day” dönemi KATATONIA’sına kayan nostaljik ıstırabından “Pale”in post sulara uzanan duruluğuna kadar albümü dinlerken iğreti gelen, “meh” dedirten herhangi bir şey olduğunu düşünmüyorum.

“Corrosion of Hearts” sadece 4 şarkıdan oluşan ve 47 dakikaya ulaşan bir albüm. Bu bile albümdeki bestelere yönelik yaklaşım konusunda fikir veriyordur sanırım. Açıkçası AUSTERE’in 14 yıl aradan sonra bu kadar güçlü bir albümle dönmesini beklemiyordum, hatta ben AUSTERE’in geri dönmesini beklemiyordum. Ama iyi ki döndüler ve uzun zamandır açlığını çektiğim kaliteli depresif black metal açlığımı giderdiler. Bir de o güzelim logolarının yerine bu karaktersiz logoya geçmeselermiş her şey dört dörtlük olacakmış ama sonuçta bu depresif black metal; bir yerden üzmesine, can sıkmasına çok da şaşırmamak lazım.