Black metal dünyasında imece usulü gruplara, albümlere neyse ki sık rastlıyoruz. “Sen de Şeytan’a tapıyorsun ben de. Neden müzik yapmıyoruz?” tarzı girişimler, “Kötü çocukluk yaşamış ve bunu müzik yoluyla dışa vurmaya çalışan şiddete eğilimli depresif arkadaşları WhatsApp grubumuza bekliyoruz” türü çabalar sonucunda bir araya gelen bu tarz gruplar zaman zaman vasat zaman zaman da müthiş işlere imza atabiliyorlar.

Bugünkü konuğumuz Fin black metal sahnesinin nispeten arka planda kalan önemli gruplarından AJATTARA, Norveç’in epey radikal bir tür değişimi yaşayarak black metal günlerini uzun zaman önce geride bırakan gruplarından MANES ve depresif black metal ortamının afacan orospu evladı Niklas Kvarforth’tan oluşan yepyeni oluşum HØSTSOL.

HØSTSOL içerisinde SHINING, ilk dönem MANES veya AJATTARA özellikleri sergilemektense daha genel geçer bir black metal icra ediyor. Black metal kavramını düşündüğünüzde aklınıza gelen pek çok şeyi “Länge leve döden” içerisinde bulabilirsiniz. Buna çılgın atan blast beat’ler de dâhil clean gitarlı kederli anlar da. Kvarforth’un her zamanki gibi böğrünü ortalara döktüğü albüm, vokal karakterinin SHINING’deki ağlamalı iç dökmeli yürek parçalamalı anlayışa yanaşmaması sonucunda HØSTSOL’un depresif bir yöne kaymasının önüne geçiliyor. Ha, acıklı mı acıklı. Yer yer damar mı damar, ancak belirgin bir depresiflik çabası kesinlikle yok.

Bu noktada insanın aklına “bu adamlar bu grubu neden kurdu?” sorusu geliyor. Tohumları Kvarforth tarafından atılan HØSTSOL’un şarkıları, Kvarforth’un favori gruplarından olan MANES’in kurucusu ve esas adamı Cernunnus önderliğinde yazılıyor. 1993’te MANES’i kuran ve black metal adına dönemin en iyi albümlerinden biri olan “Under ein blodraud maane”yi yaptıktan sonra black metalden uzaklaşarak deneysel/elektronik/caz tarafına kayan Tor-Helge Skei ya da HØSTSOL’deki adıyla Cernunnus, içindeki black metal aşkını da dizginleyemediğinden MANII ve SYNING gibi küçük oluşumlarla black metal yapmayı sürdürüyordu. Kvarforth’un girişimiyle böyle bir proje başlayınca ve damarlı tarafıyla tanınan AJATTARA’dan da iki kişi olaya dâhil olunca, HØSTSOL hayat bulmuş.

Esas önemli kısma gelirsek, HØSTSOL’un müziği bu dört adamın bir araya gelmesi sonucu ortaya çıkabilecek potansiyel bir manyaklığın bir miktar geride kalıyor. MANES’in deneyselliği, SHINING’in psikopatlığı ve AJATTARA’nın özgün karanlığı düşünüldüğünde HØSTSOL’un daha ruh hastası bir şey olması da beklenebilirdi. Kendi adıma tatmin olduğum için bunlar bir şikâyet olarak dillendirmiyorum, dinleyecek olanların düşünebileceği şeyler olarak belirtiyorum.

Ne var ki -sanırım SHINING’e benzeme endişesinden- grup biraz daha sakin ve oturaklı tutulmuş. Bu kötü bir şey mi, hayır. Daha heyecan verici bir şeyler olabilir miydi, sanki evet. Ama albüm yine de iyi. Tıpkı yarının bugünden çok daha iyi olabilme ihtimali gibi.