Dinlediğim tüm gruplar içerisinde iyi bir şeyler yapmasını en çok istediklerimden biri tartışmasız şekilde HATESPHERE. “The Sickness Within”de yaptıkları muazzam işle beni kendilerine âşık eden bu Danimarkalılar, o zamandan bu yana hevesimi kursağımda bırakma ülküsüyle yollarına devam ediyorlar. 2005’te ortamı kan gölüne bulayan “The Sickness Within”den bu yana çıkardıkları TÜM albümler arasından “Murderlust” dışında beni memnun eden tek bir işleri dahi olmadı ne yazık ki. Kocaman HATESPHERE logosunun yer aldığı çok sevdiğim bir tişörtleri var, İstanbul konserlerinde en önde kendimi paraladım, “The Sickness Within”deki şarkıların tamamına yakınını yıllardır gitarda çalıp çılgın atıyorum, kısacası grubu esasında çok seviyorum. Adını söylemeyi bile seviyorum.

Ama gel gör ki bu barzo herifler bir türlü adam gibi bir albüm yapamıyorlar. İsimlerini tek tek saymayacağım ama “The Sickness Within”den bu yana büyük oranda “Murderlust” dışında tatmin olduğum bir HATESPHHERE albümü dinlemedim. Buna rağmen “The Sickness Wiithin”de öyle çok sevdiğim bir sürü şarkı var ki adamları silemiyorum, her yeni albümlerinde ulan acaba bu kez olur mu diyorum.

Gel gör ki olmuyor. Normalde 2-3 yıl arayla albüm çıkaran HATESPHERE, ilk kez bir önceki “Reduced to Flesh”in ardından 5 yıl ara verdi ve bu arada da bana “belki bu sefer özel, daha çok fikir barındıran, daha karakteristik rifler içeren bir albüm çıkarırlar umudunu verdi. Sonuçta umut etmek bedava ve umutla beklenen şeyi gerçekleştirmesi gereken tarafından bu umuttan, beklentiden haberi yok elbet.

Kısacası yine vasat, hatta bu kez özellikle vasat bir albüm yaparak “hay ben sizin yapacağınız işe sokam” dedirtmeyi de başardılar sağ olsunlar. Artık kızmıyorum da, sadece “The Sickness Within”e olan bağlılığım artıyor ve HATESPHERE’ı ne yazık ki tek albümlük bir grup olarak kabul etmem gerektiği fikri gitgide daha da ağırlık kazanıyor.

“Hatred Reborn” sanırım bugüne dek çıkan en özelliksiz, en sıradan HATESPHERE albümü. Albümü dinlediğim 50 dakika boyunca 1 (yazıyla bir, büyük harfle BİR, bold yazıyla BİR, BİR ULAN BİR!!!!) tane bile “öf be rife gel” dediğim, “bunu gitarda çalarım” diye düşündüğüm rifle karşılaşmadım. Bu durum beni çıldırtıyor, ama durum böyle. Ulan arkadaş, “The Fallen Shall Rise in a River of Blood”ı, “Reaper of Life”ı, “Sickness Within”i, “Heaven Is Ready to Fall”u yazan siz değil misiniz? Ben 18 yıldır başkasının şarkılarıyla mı kafa sallıyorum, gitar elimde tepiniyorum, stüdyoya gidip davullarını çalıyorum, konserde perişan oluyorum? Nasıl yapabiliyorsunuz bunu, nasıl kendinize yediriyorsunuz cidden akıl sır erdiremiyorum.

Albümde heyecan yok, adam gibi bir rif yok denecek kadar az, HATESPHERE hit’i olabilecek şarkı falan zaten hak getire. Harbiden tat tuz bırakmadınız. Bayık SCORPIONS cover’ı da dâhil “Hatred Reborn”a dair hiçbir şeyden zevk alamadım maalesef. Bari en sona “The Fallen Shall Rise in a River of Blood”ın konser versiyonunu koymayaydınız da aradaki devasa farkı görüp albümden daha da soğumasaydık. Bu bile hata ulan… Kendi kalesine gol atmak diye buna derim.

HATESPHERE’ın “The Sickness Within”de sergilediği şeyi, özünü çok iyi bilen bir insanım ve iddia ediyorum, HATESPHERE’ın şu anda yazdıklarından daha iyi HATESPHERE şarkısı yazabilirim. İddialıyım. Bir grubun bunu dedirtmesi bence üzücü bir şey. Çok sevdiğiniz bir grubun bunu dedirtmesiyse daha da üzücü bir şey. Ama durum bu.

Harbiden ayıp ediyorsun HATESPHERE. Cidden üzüyorsun.