Çok fazla üst düzey fikir barındıran bir albümden bahsedeceğim bugün. O kadar çok yenilikçi, sıra dışı düşünce barındırıyor ki içimden uzun bir yazı yazarak bu albümdeki dehayı kelimelerle ifade etmeye çalışmak gelmiyor (çalıştı). Tembel günümde olduğumu veya aceleye getirdiğimi sanmayın; “Thorns” gerçekten de yazıya dökülmesi çok da mümkün olmayan bir albüm (dökemedi).

Norveç sahnesinin geri planda kalmış gibi gözüken ancak piyasadaki insanlarca çok iyi bilinen ve saygı gören isimlerinden biri olan Snorre W. Ruch tarafından 1993 yılında yaratılan THORNS, demolarının ardından adını 1999’da EMPEROR’la çıkardığı split’le duyurmuş ve 2001’de de kendi adını taşıyan bu ilk ve tek albümünü çıkarmıştı. Endüstriyel black metal olarak özetleyebilecek olsak da “Thorns” aslından bunun çok çok daha fazlasıdır. DØDHEIMSGARD’dan vokalist Aldrahn ve SATYRICON’dan Satyr’in vokal görevlerini üstlendiği albümün davullarından ise MAYHEM dâhil bir dolu gruptan bildiğimiz efsanevi HELLHAMMER çalıyor.

Bu gibi detaylardan bahsetmek iyi hoş olsa da “Thorns”u detaylarından sıyırıp bir bütün olarak ele almak lazım. THORNS’un, yani Snorre’nin burada yaptığı şey öylesine bireysel ve şahsına münhasır ki resmen ilk dönemlerinde MAYHEM’de bile yer almış bir adamın yıllardır içinde sakladığı cevherin ışıkla buluşması gibi bir durumla karşılaşıyoruz. Endüstriyel black metal elbette ki THORNS ile var olmadı, elbette ki “Thorns”un tarihte ilk kez duyulan fikirler içerdiğini söyleyemeyiz. Ancak bu kadar bütünlüklü, tutkulu ve inatçı biçimde sunulan başka bir endüstriyel black metal albümü var mı, pek emin değilim.

“Thorns”u dinlerken MAYHEM’in “The Great Decleration of War”unu da duyuyoruz EMPEROR’ın karakteristik tınılarını da. ABYGOR da duyuyoruz SATYRICON da. ABIGOR da duyuyoruz DØDHEIMSGARD da. Bunu sağlayan faktör Snorre’nin kalıpların dışına çıkmayı geçtim, kalıpları umursamayan şarkı yazımı. Son derece akılda kalıcı black metal rifleri, endüstriyel anlayışın çoğu zaman sınırlayıcı iklimi içerisinde olmalarına rağmen hiçbir şekilde monotonluğa düşmeden sunuluyorlar ve Snorre albüm süresince şarkı trafikleriyle oyun hamuru gibi oynayarak her anında “ben farklıyım” diye bağıran bir iş ortaya çıkarmayı başarıyor.

Albümün öncesindeki 11-12, sonrasındaki 21-22 yıla bakıldığında görüleceği üzere “Thorns” Snorre’nin dehasının pırıl pırıl ışıldadığı en önemli anı, bu adamın 48 dakikalık gövde gösterisini ifade ediyor. Böylesine acayip müzik yapabilen biri neden metal namına bu kadar az üretimde bulunur, onu elbette ki kendisi biliyor. Benim bildiğim, “Thorns”un neredeyse eşsiz bir albüm olduğu ve atmosferinden prodüksiyonuna, kadrosundan içerdiği bir dolu fikre tam bir sanat eseri olduğu.

Fenriz’in dediğine göre Snorre, black metal dediğimiz şeyin gitar üzerindeki en önemli karakteristik özelliklerinden biri olan tremolo gitar riflerinin Euronymous’la birlikte mucidi. Bunun nasıl bir paye olduğunun farkında mısınız? Fenriz gibi bir adam, black metali black metal yapan başlıca rif tarzını bulan iki kişiden biri olduğunuzu söylüyor. “Thorns” işte bu adamın elinden çıkan, endüstriyel black metal türünün gelmiş geçmiş ve gelecek en önemli yapıtlarından biri. Daha da bir şey demeyeyim.