Bir türe damga vurmuş, o türün önemli klasiklerinden birkaçına imza atmış grupların albüm incelemelerini yazıyor olmanın öncelikle büyük bir lütuf olduğu kanısındayım. Pasifagresif’i Haziran 2009’da açtık ve aradan gelen bunca yılda bir dolu önemli grubun geri dönüşüne, yeni klasikler çıkardığına, dağılmasına tanık olduk. OBITUARY death metal dendiğinde adı anılmadan geçilemeyecek gruplardan biri ve 2023’e geldiğimiz bugünlerde hâlâ 1993 yılının müziğini yaparak birilerini heyecanlandırmayı başarabiliyor olmaları takdire şayan.

OBITUARY ile nasıl tanıştığımı, gruba dair düşüncelerimi 2017 çıkışlı “Obituary” albümünün incelemesinde anlattığımdan bu yazıyı sadece “Dying of Everything”le sınırlı tutmayı planlıyorum. Albüme dair çeşitli incelemelere rastladım ve 10 üzerinden 5, 6, 7, 8 ve 9 not veren eleştirmenler gördüm. Bunun başlıca sebebinin, OBITUARY’nin yaptığı müziği demode bulup bulmamanızla ilgili olduğunu düşünüyorum. Şahsen, gayet iyi olduğunu düşündüğüm “Obituary” albümünde bulduğum tutkunun “Dying of Everything”de de devam ettirildiğine; OBITUARY’nin en iyi yaptığı birtakım şeyleri hâlâ çok iyi yaptığına inanıyorum.

Nedir bu birtakım şeyler? Kabul etmek lazım ki OBITUARY de kendi türünün büyüğü kabul edilen pek çok grup gibi kendine bir hareket alanı oluşturan ve sonradan bunun dışına çıkmayan bir grup. Çeşitli açılardan OBITUARY’ye benzeyen SIX FEET UNDER gibi bir grubun bile bir noktadan sonra çok daha üst düzey müzisyenlik becerilerine sahip isimleri kadrosuna katıp primitif tarafından sıyrılma çabasına giriştiğini gördüğümüz bir ortamda, OBITUARY bildiği, alışık olduğu -ve muhtemelen başka bir alternatifini de yapamayacağı- death metalini icra etmeye devam ediyor.

Bence burada, şu noktada önemli olan tek bir ana fikir var ve OBITUARY’nin hâlâ geçerli olmasını sağlayan/sağlayacak şey de bu ana fikirden geçiyor. Sonuçta OBITUARY büyük oranda dinozor mizaçlı bir grup ve her şeyin değiştiği, dinleyici kitlesinin farklılaştığı, müziğin dinamiklerinin şekil değiştirdiği, müzik türlerinin çok daha modern dokunuşlarla evrim geçirdiği 2010 sonrasında yapması gereken tek bir şey var:

“Özünü tutkulu biçimde yansıtmak”.

Kendi adıma konuşacak olursam 1994’te “World Demise” sonrasında OBITUARY’nin çok iyi bir albüm çıkaramadığını düşünüyorum. Doksanların ortalarında ve ikinci yarısında OBITUARY de sayısız ABD’li grup gibi çeşitli zorluklar çekmiş, dağılmış, sonra yeniden toparlanmıştı. Ne var ki ben “World Demise”dan bir sonraki gerçekten iyi ilk OBITUARY albümünün “Obituary” olduğunu düşünüyorum. “Darkest Day”de de güzel olaylar vardı ancak tam olarak içime sinmemişti. Şimdiyse o son iyi albümden yaklaşık 6 yıl sonra “Dying of Everything”le karşı karşıyayız. OBITUARY bu albümde yukarıda bahsettiğim ana fikri büyük oranda hakkını vererek yerine getiriyor ve kendisini OBITUARY yapan şeyleri dinleyiciye tutkusunu hissettirerek aksettirmeyi başarıyor.

Eğer bunu bu şekilde görebilirseniz; yani Tardy’nin böğürmelerindeki iştahı hissedebilir, diğer Tardy’nin davullarıyla 30 yıl öncesine gidebilir, gitar riflerinin basit ama vurucu karakterini demode görmezseniz, işte o zaman eski bir arkadaşınızla yıllar sonra kavuşmuş ve hâlâ o eski zamanlardaki muhabbetinizin tadını alıyormuş gibi hissedebilirsiniz. Grup o eski tadı vermek için hem sonuna kadar özüne sadık kalıyor hem de belli açılardan dinamizmi yükseltmek adına çeşitli coşturmalar yapıyor. OBITUARY genelde orta tempo groovy death metaliyle bilinir ve “Dying of Everything” de bu anlayışı sonuna dek yaşatıyor, lakin yine OBITUARY’ye has olaylardan biri olan ani dellenmeler, kudurmalar da albümde sıklıkla yer buluyor. Ben OBITUARY’nin albüme renk katmak için elinden geleni yaptığı kanısındayım. Monoton bulan olacak mı, elbette olacak ama OBITUARY dediğimiz şey zaten bu.

Sadede geldiğimizde “Dying of Everything”in iyi bir OBITUARY albümü olduğunu düşünüyorum. Dinlerken heyecandan öldürmüyor olabilir ancak bunca yıllık bir grubun hâlâ ayakta oluşu bile önemli bir şey. PA 13,5 yıldır var ve bir 13,5 yıl daha buralarda olursak bugün dinleme şansına sahip olduğumuz pek çok önemli grubun dağılışına, yok oluşuna tanık olacağımızı da biliyoruz. O yüzden hazır dinleyebiliyorken güzel taraflarını görmeye çalışalım.