Almanya’nın 2000 sonrasındaki önemli black metal oluşumlarından biri olan IMPERIUM DEKADENZ, “Dis Manibvs”ta kullandığı ve bir black metal albümünde duymaya alışık olmadığımız düzeyde baskın olan umutlu havadan dolayı aklımda hep “aydınlık black metal” olarak yer etmiş bir gruptu. Grubun o albümde yapmak istediği şey her neyse beni yakalayamamıştı ve ne hissetmem gerektiğini anlayamadan dinleyip albümü unutmuştum.

2019’da çıkardıkları “When We are Forgotten” ise bambaşka bir hikâyeydi ve bana kalırsa o yıl çıkan atmosferik karakterli en iyi black metal albümlerinden biriydi. Şimdiyse karşımızda 20 Ocak’ta dinleyiciyle buluşmaya hazırlanan yeni albümleri “Into Sorrow Evermore” var. IMPERIUM DEKADENZ bu albümde de bir önceki albümün yoğun, ihtişamlı, yer yer hafif post’a kaçan ancak özünde hep black metal olan karakterini olabildiğince içten ve tutkulu şekilde sergilemiş.

Albümü başlattığınız andan itibaren üzerine püskürtülen bir duygu yoğunluğuyla karşılaşıyorsunuz ve şarkılar bu yoğunluk içerisinde sele kapılıp giden yıkıntılar, döküntüler gibi savrula savrula ilerliyorlar. Grup müziğin yükseldiği ve alçaldığı anları çok iyi dengeliyor, şarkıların kendilerine özgü dinamiklerinin diğer şarkıları da yükseltmesini ve öne çıkarmasını sağlıyor. “Aurora” buna güzel bir örnek. Kendi içinde epey bir durulma/coşma anı barındıran bu ağır tempolu bir şarkıyla modunu düşüren ve monotonluğun rahatlığına alışan dinleyici, sonrasında gelen “Elysian Fields”ın ferahlığıyla bir anda bambaşka bir moda bürünüyor.

Albüm bu gibi duygu değişimleriyle dolu. Burada elbette ki aşırı kederden bir anda umut dolu yarınlara geçilmesinden bahsetmiyorum. Lakin IMPERIUM DEKADENZ keder ve bu kedere eşlik eden umut ışığı arasındaki kısa mesafede kendisine geniş bir hareket alanı oluşturarak hem akılda kalıcı hem de uzun ömürlü bestelere nasıl imza atacağını çok iyi biliyor.

Albümün en kısa şarkısı olan “Elysian Fields” bunun için harika bir örnek. Çok basit bir fikir üzerinden oluşturulan ancak daha ilk dinlemede akla kazınan bir ana rifi var ve bu sayede dinleyici kendisini konfor alanında hissediyor, black metalin bu tarafının tanıdık karakteri sayesinde ilk kez duyduğu bu şeyin keyfini ilk andan çıkarmaya başlayabiliyor.

Şarkılar ilerledikçe, “Into Sorrow Evermore”un tahmin ettiğinizden daha iyi bir albüm olduğunu görüyorsunuz. Kendi adıma konuşursam, albümü ilk dinleyişim sırasında daha 4. şarkıdan çok beğendiğim iki şarkı yakaladım ve içimden “geri kalanı ortalama olsa bile bu iki şarkı bana yeter” diye düşündüm. Ne mutlu ki geri kalanı da ortalama değildi ve şarkılar ilerledikçe çok beğendiğim şarkı sayısı da arttı. Her birine baştan sona bayılmadım belki, ancak bu 51 dakikayı gayet tatmin edici buldum ve albüm bittiğinde albümün yarısından fazlasını tekrar dinlemek istediğimi fark ettim.

Dolayısıyla “Into Sorrow Evermore”un başarılı bir albüm olduğunu rahatlıkla söyleyebilirim. Bence “When We are Forgotten” kadar çarpıcı değil, ancak çok iyi besteler içeren ve türün meraklılarının muhakkak bir şeyler bulabileceği bir albüm. Grup nedense albümün son iki şarkısına klip çekmiş, ama ben sizin yerinizde olsam önce “Elysian Fields”ı dinlerim, ardından yazıdaki klip şarkılarına bakarım, albüm çıkınca da tamamıyla ilgilenirim.