Geçen sene içinde çıkan en haşin albümlerden birinden bahsedeceğiz bugün. Metalin en karanlığını da en hüzünlüsünü de hakkını vererek yapan Finlandiya ortamlarından çıkan gaz bulut şeklindeki PAHAN IKONI’nin ilk albümü “Ikonoklasti”den söz edeceğiz.

“Korku simgesi” gibi bir anlamı olan PAHAN IKONI tam kıvamında, adrenalinle dolup taşan bir death/thrash metal yapıyor. Bunu çirkinlik, leşlik, paçozluk boyutundan ziyade çekici, modern, yeri geldiğinde melodik bir kimlikle yapıyorlar ve buna rağmen setliği, agresifliği bir an olsun elden bırakmıyorlar.

Bu sertliği besleyen bir numaralı unsur grubun gitar rifleri konusunda yeterli vakti harcamış olması ve albümü pek çok sağlam rifle doldurmayı bilmesi. Death/thrash metal yapan diğer grupları düşündüğümde PAHAN IKONI’ye yakın duran net bir isim akla gelmese de melodik nakaratlardan bazılarının yer yer ARCH ENEMY’nin Angela Gossow’lu ilk zamanlarına kaydığını; grubun CARNAL FORGE ve HATESPHERE düzeyinde atarlı olduğunu söylemek mümkün.

Steroid kullanan bir TESTAMENT da grubun kullandığı blues gamlarından dolayı akla gelebilecek ifadelerden. Ne var ki PAHAN IKONI’nin olayı işin sertliğinde, groove’unda, gazında. Adamlar ciddi anlamda gaza getiren, hırpalayan bir albüm yapmışlar.

“Ikonoklasti”nin bu denli atarlı ve yumruk yumruğa olmasını sağlayan diğer etmen ise vokalist Jan Juvonen’in harika performansı. Kesinlikle son derece yırtıcı, saldırgan ve mahalle kavgası gibi vokal yapıyor ve bunun işaretlerini de açılış şarkısı “Majesteetin pää lautaselle”nin girişindeki çıplak vokal dizelerinden görmek mümkün. Grup albümü çıplak vokalle başlatarak adeta “hazır olun” mesajı veriyor.

Bu tarz müzik yapan gruplar kimi zaman kendilerini standart, geleneksel beste yapılarının rahatlığına kaptırabiliyor ve birbirinden ayrıştırması zor, fazla parlak fikir barındırmayan albümler yazabiliyorlar. Modern karakterli bazı death/thrash metal albümlerini dinlerken bir de bakıyorsunuz ki birbirinin muadili şarkılar dinliyorsunuz.

Bu durumu kıran ve her şarkısını ayrıştırılır olaylarla dolduran gruplar da var tabii. THR HAUNTED’ı, HATESPHERE’ın prime dönem albümlerini, CARNAL FORGE’un “Testify for My Victims”ini falan bu şekilde değerlendiremeyiz elbet. PAHAN IKONI de ilk albüm için gayet yeterli bir çeşitlilik sunuyor.

Dinlerken death metal ve thrash metalin olabilecek en iyi birlikteliklerinden birine tanık olduğunuzu falan düşünmüyorsunuz, ancak bu birlikteliğin gayet iyi icra edilmiş örneklerinden biriyle karşı karşıya olduğunuzu her şarkıda görüyorsunuz. Üstelik buna çok çok iyi bazı şarkılar da eşlik ediyor ve albümün bir an olsun ortalamanın altına düşmemesini sağlıyorlar.

Bu acımasızlığa davulcu arkadaşın da katılmasıyla “Ikonoklasti”nin şiddet dozu daha da artıyor. Evet albüm melodik, kolay dinleniyor, modern karakterli ve doksanların melodeath formüllerinden de fazlasıyla yararlanıyor. Lakin elinden, dilinden hiç düşürmediği bir vahşet de var ve bu sayede dinlerken insanda gitar çalma, davul çalma, böğürme isteği uyandırıyor. Böğürme demişken, sözlerin Fince oluşu ve vokalistin bu sayede daha içten söylemesi de albümdeki alevlerin daha bir yükselmesini, tutkunun artmasını sağlıyor.

Cayır cayır gitarların ateşiyle yanan adrenalin kokusunun burnunuzun direğini kıracak kadar güçlü olduğu, son derece atarlı, rahat dinlenen ama bir o kadar da sertlik yanlısı bir albüm “Ikonoklasti”. PAHAN IKONI bu ilk albümünden ne kadar yetenekli olduğunu ve ümit vadettiğini göstermiş, bu yüzden death/thrash metalin iflah olmaz gazını seven herkesin bu albüme bakmasını şiddetle öneririm.