İnsan bazen hayatında düzlük istiyor. Her şey dümdüz olsun, alengirli bir şeyler olmasın, dolambaçlı yollara girilmesin… Tahmin edilebilirliğin verdiği güveni hissetmek istiyor.

Elbette ki sıkıcılıktan, monotonluktan bahsetmiyorum. Aslında onlardan da bahsedebilirim. Yeri gelince sıkıcılık, monotonluk bile insana iyi gelebilir. Çok yoğun, yorucu, yıpratıcı geçen ve bitmek bilmeyen süreçlerin sonrasında “şöyle hafif tarafından bir hasta olsam, birkaç gün yataklara düşsem de mal gibi yatsam, hiçbir sorumluluğum olmasa, öylece dursam” diye düşünen bir tek ben değilimdir herhalde.

EVIL INVADERS düzlüğü, dümdüzlüğü, alengirden uzaklığı, dolambaçsızlığı, tahmin edilebilirliği gayet lezzetli şekilde veren bir grup. Speed metalle iştigal eden bu Belçikalı arkadaşlar, ülkenin son dönemde bu türe ve bu türle ilintili birtakım türlere ne kadar büyük katkı yaptığı düşünüldüğünde hiç de sürpriz olmayan bir kalite sunuyorlar son albümleri “Shattering Reflection”da.

Yeni albümleri yerine son albümleri diyorum, çünkü ne yazık ki Nisan ayında çıkan bu albümü resmen unuttum ve ancak yeni yılın ilk günlerinde site bünyesine kazandırabilmiş durumdayım.

EVIL INVADERS’ın üçüncü albümü olan “Shattering Reflection”, baştan sona bir klasik metal şöleni. Speed metalin speed’ini, thrash metalin agresyonunu ve heavy metalin ateşini bir kapta eriten grup, bu sayede seksenlerden bu yana metal dinleyen herkesin bir şeyler bulabileceği, çok aşina ama bir o kadar da lezzetli bir iş ortaya koymuş.

Önceki iki albümüne göre belirgin şekilde daha kolay dinlenen, sivriliği nispeten azaltılmış bir çalışma olan “Shattering Reflection”, “In Deepest Black” gibi seksenlerde JUDAS PRIEST gibi bir grup tarafından yapılmış olsaydı bugün metal klasikleri arasında yer alabilecek yapıtların yanı sıra “Sledgehammer Justice” gibi konserlerde milletin oradan oraya savrulacağı şarkılar da içeriyor.

Vokalist Joe’nun harsh vokal, shriek vokal ve clean vokal kavramları arasında salıncakta sallanır gibi sallandığı albümün yer yer tekdüze denebilecek rifleri bile bu sayede bir üst kademeye çıkıyor ve dinleme keyfini artırıyor. Lead gitarın özellikle çok başarılı kullanıldığı “Shattering Reflection”daki solo yazımına da ayrı bir parantez açmak lazım. Max adlı bu arkadaş, yine seksenlere gidersek, aklınıza gelebilecek tüm büyük grupların lead gitaristi olarak gayet iyi performans gösterebilecek düzeyde iyi, karakterli, lezzetli sololar yazıyor.

Albümün prodüksiyonu da yine bu “30 yıl öncesinin klasik albümü” havasını besleyecek nitelikte, tam olması gerektiği gibi. Ne retro kasacağız diye arkaya gömülmüş durumda ne de günümüz trendlerine yakın durup olayın ambiyansını zedeleyecek tıynette. Tam kararında, tam kıvamında.

Yüzeysel bakıldığında “bildiğimiz gibi” bir albüm olan “Shattering Reflection”, beste kalitesi ve barındırdığı ruh açısından kesinlikle çok çok iyi bir albüm. Bazı dinleyiciler albümdeki balad, yarı balad miktarını fazla bulabilir; grubun metal marşı yazacağız diye dinamizmden ödün verdiğini düşünebilir. Evet, böyle bir durum bence de var ama genele baktığımda “Shattering Reflection”ın her şeyiyle metal ruhuyla dolu bir albüm olduğunu görüyor ve bu durumdan şikâyet etmiyorum.

Seksenlerde çıksa bugün adı herkesler tarafından dillendirilecek bir albümü günümüzün konforunda dinlemek isterseniz ve grupla da albümle de şu an tanışıyorsanız, benim yaptığımı yapmayın ve albümün daha fazla yaşlanmasına izin vermeden kulaklarınıza doldurun.