2016’da çıkan “The Weight of Sunlight” albümünü incelediğim tek kişilik proje MARSH DWELLER’ın tek kişisi John Kerr, adını andığım albümde yaptığı melodik black metali sonradan sludge/post-metale çevirerek 2018’de “Wanderer” albümünü çıkarmış, hatta hemen öncesinde de yanına iki müzisyen daha alarak bugün bahsedeceğimiz PYRITHE’i kurmuştu. Kısa süre sonra MARSH DWELLER’ı sonlandıran Kerr, PYRITHE’in bu ilk albümü “Monuments to Impermanence”ı da Nisan ayında dinleyiciyle buluşturmuştu.

Üç kişiden oluşan PYRITHE gerçekten de tam olarak Metal-Archives’da ifade edilen türde, yani deneysel sludge/post-metal, noise rock yapıyor. Bunu yaparken sludge metalin ezici tarafından, post-metalin atmosferinden, noise’un kaosundan faydalanan PYRITHE, zaten kendi hâline bırakıldığında da kaçınılmaz şekilde “deneysel” bir hüviyete bürünen bu üç türü büyük oradan birbirlerinden ayrıştırılamayacak bir bütünlükle önümüze sunuyor.

Deneysel ifadesinin genelde tedirgin edici bir mizacı vardır, zira “denemek” kavramı özünde hedefe gidilecek yoldan mutlak şekilde emin olmamayı, kervanı yolda düzmeyi ifade eder. Dahası, bu kavramın sınırsızlığından dolayı dünyanın en saçma şeyini yaptığınızda bile “e deneysel işte” diyerek yırtma şansınız vardır ve bunu yiyecek bir karşılık bulmanız da olasıdır.

Bugün bu yaklaşımın başarılı örneklerinden biriyle karşı karşıyayız. PYRITHE’in “Monuments to Impermanence”ta yaptığı şey için rahatlıkla deneysel diyebiliyo ve bu deneysellik içerisindeki derinliği ve zekâyı da kesinlikle bulabiliyoruz.

Öncelikle “Monuments to Impermanence” kendi atmosferi olan bir albüm. Ne zaman aceleci davranması ne zaman adrenalin pompalaması gerektiğini iyi bildiği gibi her şeyi bir anda düşürüp karartması gerektiği anların da farkında olduğunu gösteriyor. Yeri gelince karmaşayı, paniği basıyor ortama, yeri gelince sabır isteyen durağanlıklara da giriyor.

Bunu yaparken sludge’ın da hakkını veriyor post-metalle yaratılan ambiyansın da. Bu iki türden farklı olarak kimilerini irite edebilecek ya da en azından doğru kullanılmadığında tat kaçırabilecek unsur olan noise tarafını ise hiç antipatik olmadan, kaosu besleyen bir silah olarak kullanıyor. Noise’u deneyselliğin bir parçası olarak ikide bir öne sürmüyor, rahatsız edici noktalara taşımıyor, müziği antipatikleştirmiyorlar. “Luminous” gibi dinlemesi nispeten sabır isteyen izole karakterde parçalar da olmasına rağmen “Monuments to Impermanence” genel itibarıyla son derece rahat dinlenen ve akıcı bir albüm. İçindeki türler düşünüldüğünde bunu sağlamak zaten çok zor değil, ama eldekilerin mantıklı ve akıllıca kullanıldığını görmek de dinleyiciyi rahatlatıyor.

Keşke çıktığı dönemde keşfedip yazsaymışım diye düşündüğüm albümlerden biri olan “Monuments to Impermanence”, bunu yapsaydım belki de daha fazla insanın yıl sonu listesinde yer bulabilirdi. Sonuçta listeler gelip geçici, önemli olan birilerinin yeni bir şeyler keşfetmesine vesile olmak. Ben deneyin derim. Bahsettiğim müzikal anlayışlara yakınsanız çok sevebilirsiniz.