Bana kalırsa metal tarihinin en garip olaylarından biri CANDLEMASS’in doom metal tarihinin yapıtaşlarından biri olan 1986 çıkışlı “Epicus Doomicus Metallicus“u kaydettikleri sırada sabit bir vokalistlerinin olmaması ve enstrümanları kaydettikten sonra vokalleri daha önce grubun müziğini hiç duymamış olan Johan Längqvist adlı tanıdıklarına kaydettirmiş olmaları. “Epicus Doomicus Metallicus”un nasıl bir albüm olduğunu düşününce insan şaşırıyor tabii, ancak akabinde Messiah Marcolin’i alıp “Nightfall”u çıkarınca zaten kimse “Epicus Doomicus Metallicus”un bu ayrıntısını hatırlamamıştır bile diye tahmin ediyorum.

CANDLEMASS 2005 yılında Marcolin’le birlikte doom metal tarihinin en önemli geri dönüşü sayılabilecek “Candlemass” albümünü çıkardıktan sonra işler yine karışmış ve grup ABD’den SOLITUDE AETURNUS vokalisti Robert Lowe’u transfer ederek üç albüm daha çıkarmıştı. Bir önceki “The Door to Doom”la ilk kez resmen CANDLEMASS üyesi olan Johan Längqvist’le işler yolunda gidiyor olacak ki birlikte çıkardıkları üçüncü albüm olan “Sweet Evil Sun”la karşımızdalar.

Yaşını başını almış gruplar bir yerden sonra “zaten sahibi benim, istediğimi yaparım” gibi bir anlayış benimseyebiliyor ve arada sırada hayranların canını sıkan işlere imza atabiliyorlar. CANDLEMASS elbette ki bu hakkı ve özgürlüğü sonuna kadar elinde tutan bir grup. Sonuçta bu adamlar -BLACK SABBATH’ı türler üstü görürsek- bildiğimiz anlamdaki doom metali doom metal yapan en önemli gruplardan biri ve “Solitude”undan tutun da “Samarithan”a, “The Well of Souls”a, “Bewitched”e kadar pek çok doom metal klasiğine imza attılar. Bu yüzden de CANDLEMASS ne yaparsa baş üstüne demekten başka çaremiz yok.

“Sweet Evil Sun”a bakınca da öyle yadırganacak, eğreti duran bir şeye imza atmadıklarını görüyoruz zaten. Albümde standart, ağır doom metal temposunda şarkılar da var açılışı yapan ve neredeyse IRON MAIDEN’vari bir ritimle ilerleyen “Wizard of the Vortex” veya heavy metali basan “Devil Voodoo” gibi yapıtlar da.

Daha enteresan taraflara baktığımızda, klip şarkılarından biri olan “When Death Sighs”da neredeyse Daniel Gildenlöw’ün PAIN OF SALVATION’daki melodik nakaratlarına benzer bir nakarata ve şarkının geri kalanında da SAVATAGE’a veya AVANTASIA’nın gotik/doom öykünmeli konuk vokalist kullandığı dramatik/teatral vokalli şarkılara benzer bir yapıya sahip.

Diğer bir enteresanlık, “Scandinavian Gods” adlı şarkıda İskandinav karakterini zerre yansıtmayan ve ABD’nin metal dünyasına hediye ettiği en önemli isimlerden biri olan SLAYER’a kayan bir karakter kullanmış olmaları. Şarkının girişi o kadar SLAYER ki “hani nerede İskandinavya?” diye sormadan edemiyorsunuz. Şarkı güzel, ancak şarkının adını “American Gods” yapıp bilmeyen birine dinletseniz SLAYER’a ithaf ettiklerini düşünmesi dahi olası. Öylesine İskandinav kimliğinden uzak bir şarkı. Bu ABD karakteri sadece “Scandinavian Gods”la da sınırlı değil aslında. Yukarıda adını andığım “Devil Voodoo”nun akustik gitarlı kısımları ve bu kısımlardaki vokal karakteri tam Orta Batı Amerika’yı anımsatan bir country havasına sahip. Demiyorum ki CANDLEMASS Amerikan pazarına oynuyor veya Amerikan sound’una öykünüyor, ama bu tür nüanslar bence dikkat çekici ve üzerine konuşmayı hak ediyorlar.

“Sweet Evil Sun”la ilgili olarak söylenebilecek olumsuz şeylere gelirsem, bazı şarkıların CANDLEMASS ağırlığını (tempodan bahsetmiyorum) yansıtmakta zorlandığı kanısındayım. Özellikle daha hızlı tempolu şarkılarda, tertemiz prodüksiyonun da etkisiyle yeni nesil bir grup dinliyormuş gibi hissediyorum. Misal 2005’teki “Candlemass” albümüne gidelim ve açılıştaki mükemmel “Black Dwarf”a bakalım. O şarkı da büyük oranda yüksek tempolu bir şarkı ama gitar sound’unun yeterli eziciliğe sahip olması sayesinde CANDLEMASS ağır abiliğini, o doom kokusunu alabiliyoruz. “Sweet Evil Sun”daki gitarlar zaman zaman hakikaten hard rock/heavy metal dinliyormuş hissi veriyor ve bu da biraz sırıtıyor. Vokalist Längqvist’in sesi de bir miktar heavy/hard rock sularında yüzdüğünden zaman zaman “doom metal gibi doom metal” dinlediğinizi hissetmediğiniz anlarla karşılaşabilirsiniz. Prodüksiyon konusuna çok takılmayan biriyseniz -ki ben de öyle biriyim- sıkıntı yok ama konu CANDLEMASS gibi bir türü var eden gruplardan biri olunca bu gibi detaylar da daha önemli hâle geliyor.

Son kertede “Sweet Evil Sun” CANDLEMASS standartlarına göre epey renkli bir albüm. Klip çekilen şarkılardan “When Death Sighs” grubun bugüne dek yazdığı en akılda kalıcı nakaratlardan birini içeriyor ve bence CANDLEMASS’in alışıldık karakterine bayağı bir katkıda bulunuyor. “Devil Voodoo” gibi single olarak seçilmeyen ancak bana kalırsa albümün en iyi şarkısı diyebileceğim bazı arka plan cevherleri ve “Crucified” gibi ilk iki albümün karakterini yansıtan cevherler de eklenince albümdeki renk paleti genişlemiş oluyor. Epey bir dinledikten sonra, “Sweet Evil Sun”ı bir bütün hâlinde kusursuz görmesem de çok enteresan şarkılar içeren ve CANDLEMASS ustalığını yansıtan bir iş olarak görüyorum. Grubu seven şanslı kitledenseniz zaten çoktan dinlemişsinizdir. CANDLEMASS’i kısmen biliyorsanız ben olsam “Devil Voodoo”, “Crucified” ve “When Death Sighs” üçlüsünü dinleyerek geçmiş, günümüz ve belki de gelecek CANDLEMASS kafalarını hap bilgi şeklinde alır, sonra da duruma göre albümün geri kalanını dinlerim.