Oğuz Sel

“Never Let Go”, “Lady Fantasy”, “Rhayader” ve “Song Within a Song” gibi hitleri barındıran ve birer yıl arayla çıkan ilk dört albümüyle progresif rock dünyasının önemli oluşumlarından biri olduğunu gösteren Camel, 1973 yılında başladığı müzikal yolculuğunda, 1977’ye geldiğinde beşinci albümü “Rain Dances” ile farklı bir cephe açtı.

Dinlediklerimden bazılarını PA’ya da kazandırdığım smooth caz albümlerine olan yatkınlığımın ve ilgimin nereden kaynaklandığına dair kendi kendime sorduğum soruların yanıtı niteliğindeki albümün yapısı, bu cümlenin seyrinden anlayacağınız üzere biraz daha caz temellerine oturuyor. Kurulduğu günden itibaren progresif rock yapan adamların bu albümde caz rock’a kaymasını açıklayan durumlar var elbette.

Bahse konu durumlardan ilki, Andrew Latimer’ın uzun yıllar sonra aldığı karardan ötürü pişman olacağı ve bunu açıklayacağı üzere, grubun çekirdek kadrosunda yer alan Doug Ferguson’ın, davulcu Andy Ward ile müzikal açıdan anlaşamaması nedeniyle gruptan gönderilmesi. Ferguson yerine Caravan grubunun eski basçısı Richard Sinclair Camel’a dâhil edildi ve Sinclair, daha önce caz fusion tarafında sergilediği maharetleri, burada da ufak ufak göstermeye başladı.

Sinclair’ın Andy Ward ile mükemmel bir uyum yakalayıp yakalayamadığı meçhul ama “Rain Dances” özelinde ortaya çıkan iş hiç de fena değil. Kimileri, Ferguson’ın akıcı ve yumuşak bas yürüyüşlerini -doğal olarak- bu albümde duyamadıklarını belirtseler ben onlara katılıp da Sinclair’ın hakkını yemeyeceğim.

“Rain Dances” albümünün progresif rock ve caz rock türlerini başarıyla temsil etmesinin ardında yatan ikinci durum, Mell Collins gibi bir saksafon devinin Camel’a katılması, albümde de yıldızlaşması. Daha evvel King Crimson’da yer alan ve sonraları The Alan Parsons Project’in efsanevi “Eye in the Sky”ı gibi albümlerde boy gösterecek olan Collins, “Rain Dances”ta bir iki parça hariç her şarkıda kâh saksafon kâh klarnetle parçalara bambaşka bir boyut kazandırıyor. Bu sayede belki de Camel’ın, müziğinin sınırlarını genişletebilmesine önemli katkı sağlıyor.

Çok büyük kısmı Andrew Latimer ve Peter Bardens tarafından yazılan albümdeki eserler, Camel karakterini yansıtmakla birlikte deneysellik ve progresifliğin getirdiği şaşırtıcılığı, albümün bence yıldızı olan “Unevensong” ve “Skylines” haricinde pek gösteremiyor. Hatta oldukça sıradan sayılabilecek -sıradan dedim, kötü demedim, dikkat- radyo dostu “Highways of the Sun” ve “One of These Days I’ll Get an Early Night” gibi eserler de albümde kendine yer buluyor. Kendi adıma favorilerim olmasalar da bu parçalarda kimi anları duyabilmek için şarkıların tamamını dinlemeden edemiyorum. Hatta sırası gelmişken “One of These Days I’ll Get an Early Night”ın elektrik piyanolu kısımlarını The Doors’un “Riders of the Storm”una fazlaca benzetiyorum nedense. Gerçi Ray Manzarek kimlere ilham vermemiş olabilir ki?

Dinleyeni, dinledikten sonra iki seksen yere serme gücüne sahip yavaş parçalar yapmayı kendine misyon edinen ve bu konuda rüştünü çok önceden “Mystic Queen” ve “Spirit of Water” gibi şarkılarıyla kanıtlayan Camel, “Rain Dances”ta “Tell Me” ve “Elke” ile bu misyonundan vazgeçmediğini yine gösteriyor. “Tell Me” dâhil olmak üzere albümdeki üç parçayı, grubun o dönemli yeni basçısı Richard Sinclair’ın seslendirdiğini de ekleyeyim.

Issız bir adaya düşmeden önce yanıma alacağım üç Camel albümünden biri “Rain Dances” olmazdı ama albümün, grubun kariyeri ve müzikal zenginliği açısından ne kadar önemli olduğunu söylememe gerek bile yok. Camel müziğini seviyorsanız “Rain Dances”ı pas geçmeyin.