Yakın zamanda yazdığım VERBERIS incelemesinin ardından bir kez daha Yeni Zelanda’nın cennet diyarlarına uzanıyor ve refah içinde yüzen bu sakin ülkenin son dönemde çıkardığı en haşin gruplardan birini ağırlıyoruz.

Yeni Zelanda’dan çıkan gruplara baktığımızda açık şekilde gördüğümüz şey, bu ülkenin karanlık ve hayvan grup üretme konusunda epey hamarat bir yer olduğu. Çıkan her 5 gruptan 7′sinin metalin ekstrem tarafına gönül verdiği ülkeden çıkan bir dolu grup arasından bugünkü konuğumuz, bir önceki albümü “Existential Disconnect” ile 2019′un en iyi slam/BDM albümlerinden birine imza atan Christchurch çıkışlı grup ORGANECTOMY.

“Nail Below Nail” adlı yeni albümünde ORGANECTOMY’yi yine en iyi yaptığı şeyleri yaparken görüyoruz. Nedir bu şeyler? Bir kere adamlar ezmeyi, kafaya balyozla vurmayı cidden iyi biliyorlar. Gerek gitar tonu gerek davul yazımı gerekse vokalin dikte edici tarzı sayesinde ORGANECTOMY dikkate alınası bir güç olduğunu açık şekilde gösteriyor.

“Nail Below Nail”e baktığımda enteresan bir durumla karşılaşıyorum. Önceki iki albümünde slam/brutal death metal yapan grup bu albümde daha ziyade SSSLLLAAAMMM/brutal death metale kaymış. Yani olayın slam kısmı bu albümde çok daha fazla ön planda Bu durum bir eleştirisi noktası olmalı, gelin bunu grup fotoğrafından sonra konuşalım.

Direkt olaya girecek olursam, “Nail Below Nail” bende biraz hayal kırıklığı yarattı. Bunun sebebi ortaya konan şeyin yeterince iyi olmaması değil, ortaya konan şeye yönelik tercihte yatıyor. Bir önceki albüm “Existential Disconnect”in incelemesinde şöyle demiştim:

“”Existential Disconnect”i bu kadar iyi ve dinlemesi zevkli kılan bir diğer sebep de ORGANECTOMY’nin albümün dinamizmini çok çok iyi ayarlamış olması. Adeta “Destroy the Opposition”ın dinamizmine yakın bir ustalıkla bir araya getirilen şarkılar, dinleyicisinin ilgisini canlı tutmak adına ellerinden geleni yapıyorlar. Grup yeri gelince “Severed from Humanity”de olduğu gibi kazıp biçiyor, yeri gelince de “No Solace in Ascendance”ta olduğu gibi ağır ağır indiriyor balyozlarını… Aşırı derecede enerjik, kafa koparan groove’larla dinleyiciyi hop oturup hop kaldıran ve içi fikirlerle dolu bu albümü slam/BDM seven herkese hiç düşünmeden önerebilirim.”

“Nail Below Nail” bakınca bu yorumun aynısını yapmam epey zorlaşıyor. Bunun sebebi albümdeki dinamizmin -bence- çok çok iyi ayarlanmamış olması, dinleyicinin ilgisini canlı tutma konusunda grubun önceki işlerini aratması, ağır ağır inen balyozların EPEY fazla olması ve bunun da albümün enerjisine yansıması. Bir kere önceki albümdeki kompleks, alengirli, süslemeli rifler bu albümde o kadar ön planda değil. Bunların yerini ezici chug chug gitarlar almış durumda ve bu yaklaşım da zaman zaman çok etkili bir hayvanlık yaratsa da bana kalırsa biraz fazla cömert kullanılmış. Şöyle bir örnek vereyim, önceki albüme daha yakın duran açılış şarkısı “Concrete”ten sonra, yedinci şarkı “Breeding Chaos”a kadar o kadar az blast beat var ki, şarkılar o kadar nadir hızlanıyor ki gerçekten birbirine aşırı benzeyen yapılarda şarkıları arka arkaya dinliyor olmaktan dolayı “neden böyle bir şey yaptınız ki?” sorusunu sormadan edemedim. Albüme adını veren ikinci şarkıdan “Ulcerborne”un sonuna dek 20 dakika boyunca olayın %90 slam, %10 brutal death metal ekseninde döndüğünü görüyoruz ve bu da ORGANECTOMY adına hoşuma giden bir durum değil.

Esas dinamizmini “Breeding Chaos”la birlikte bulan albümün, bundan sonra da ilk iki albümde çılgın atan rif çeşitliliğini, coşkusunu sunabildiğini düşünmüyorum. Neden bu denli orta tempo bir albüm yapmak istediler, göz alıcı taraflarını bu denli törpülediler bilmiyorum ama bu törpülemeyle ORGANECTOMY müziğindeki heyecanın da büyük kısmını çekip aldıkları kesin. Slam gözlüğüyle baktığımda herhangi bir sorun yok ve slam’e uzak duran bir dinleyici de değilim ama bir grup savaşa girdiği sırada en iyi silahlarını neden ortaya çıkarmaz, gerçekten enteresan.

Uzun lafın kısası, yılın en çok beklediğim BDM albümlerinden biri olan “Nail Below Nail” beklentilerimi ne yazık ki karşılayamadı. Albümü dinlerken sıkıldığıımı söyleyemem belki (net söylerim aslında), ancak büyük keyif almadığım, çok da eğlenmediğim ve aralarda “bitmesine daha ne kadar var” diye birkaç kez baktığım kesin. Dediğim gibi, yapılan şeyin kendisinde bir sorun yok ancak bu şeyin yapılmasına ilişkin karar beni memnun etmedi. Yakın coğrafyaları ve yakın türleri düşündüğümde, ben üstümde “Misery” tişörtüm yeni DISENTOMB’u beklemeye devam.