Dün yazdığım SEPTICFLESH yazısında grubun bir miktar cepten yediğinden ve benzer fikirleri her albümde kullanma konusunda epey cömert olduğundan bahsetmiştim. O yazıda bahsetmediğim bir husus, albümü dinlerken çok da heyecanlanmadığımız veya grubun karakterini kanıksadığımız için pek bir şey hissetmediğimiz şarkıların bile konser ortamında daha değerli gelecek olmasıydı. Sonuçta görkemli bir müzik ve üst düzey performans, “Modern Primitive” de dâhil -o kadar da- akıl almayan albümleri bile canlı da şahlandırabilir, hatta şahlandıracaktır.

Bugün konuk ettiğimiz EVERGREY de bence bu konuda örnek verilebilecek gruplardan biri. 1998’den bu yana gayet istikrarlı şekilde albümler yayınlıyorlar ve bir miktar progresif denebilecek ancak aslında sert bir power metal olan müziklerini 3 yılı geçmeyecek aralıklarla çıkardıkları -şimdilik- 13 albüme bizlere sunmayı sürdürüyorlar.

Seksenlerde doğan ve ergenliğinde metalle tanışan pek çok EVERGREY dinleyicisi gibi ben de grubu 2001’deki “In Search of Truth”la ve tabii ki de grubun en büyük hiti diyebileceğimiz açılış şarkısı “The Masterplan”le tanımıştım. “Recreation Day” ile kalitesini koruyan grup, 2004 yılında yazdığım ilk EVERGREY kritiğine konu olan “The Inner Circle” ile tarzında değişikliğe gitmiş; progresif unsurları törpüleyip daha groovy bir power metale kaymıştı. Unison stacatto gitarlar ve kick davullar eşliğinde sunulan rifler ve grubun sahibi konumundaki Tom Englund’un alametifarikası olan vokallerle EVERGREY epey sükse yapmış, ülkemizde de konserler vermişti.

Bu modernleşme dalgası 2006 yılında çıkan ve grubun çok daha rafineleşmiş, sadeleşmiş, gitar tonlarını ısıtmış ve kırılgan tarafını öne çıkarmakta beis görmemiş bir hâle büründüğü “Monday Morning Apocalypse” iyice ayyuka çıkmıştı. O sıralarda Vancouver’da yaşarken albümü özellikle Pazartesi sabahları okula giderken dinlemek gibi kendi içimde minik bir etkinliğim dahi vardı ve basından, hayranlardan gelen “yumuşamışlar” eleştirilerine inat albümü başarılı, daha da önemlisi mantıklı bulmuştum.

Sonrasında EVERGREY gitar tonlarını daha canlı bir havaya soktuğu, ilk dönemlerine de değindiği ve rafinelikten, sadelikten ziyade renkliliği artırdığı, kısacası EVERGREY’in özünü ortaya çıkardığı albümler yapmaya devam etti. Yukarıda verdiğim SEPTICFLESH referansından farklı olarak, EVERGREY’in elinde çeşitlilik yapacak daha fazla olanağı vardı, çünkü her şarkılarını benzer bir atmosfere kaymak durumunda bırakan orkestra gibi bir güçleri/kalıpları yoktu. Dolayısıyla EVERGREY kendi karakterinde albümler çıkarmayı sürdürdü ve şarkı yapıları, trafikleri genelde çok benzer olsa da kimseden “yine aynı şey” eleştirisi gelmedi.

Kapağında Tom Englund’u barındıran “A Heartless Portrait: The Orphean Testament”, EVERGREY’in ne düzeyde Tom Englund odaklı bir grup olduğunu bize bir kez daha gösteren bir çalışma. Zaten nasıl olmasın? Benim bu kadar karakteristik sesim olsa ben de AHMET SARAÇOĞLU’S AMAZING DESECRATION PROJECT diye grup kurar, kapağına da kim bilir ne koyardım. Albümdeki şarkıları ayrı ayrı değerlendirmeye gerek olmadığının, EVERGREY’e hâkim tüm dinleyiciler farkındadır diye tahmin ediyorum. Bu elbette ki şarkıların ayrıştırılabilir karakteristik özellikler barındırmadığı anlamına gelmiyor. Ancak grubu az çok bilen herkes, bir EVERGREY şarkısının %60’ının Tom’un vokal becerilerinden, geri kalanının ise akılda kalıcı olması amaçlanan bir nakarat, üst düzey gitar ve klavye bölümleri ve genel olarak güçlü bir sound’dan meydana geldiğini bilir. “A Heartless Portrait: The Orphean Testament”ta da durum farklı değil. Dinlerken yadırgayacağınız, “buna ne gerek vardı” diyeceğiniz türde bir şarkı yok ve grup alışık olduğu formülle bu albümü de başarılı, en azından olması gerektiği şekilde kotarıyor.

Alışıldık şekilde yine son derece güçlü bir EVERGREY gördüğümüz “A Heartless Portrait: The Orphean Testament”la ilgili olarak şaşırdığım temel konulardan biri, şimdilik üç şarkısına klip çekilen albümdeki ilk klip tercihlerinden birinin nasıl olur da “Call Out the Dark” olmadığı. Hem bu kadar kolay kavranan hem böylesine akılda kalıcı bir melodi barındıran hem de grubun üstün müzisyenlik becerilerinin böylesine ortaya konduğu bir şarkıyı single olarak seçmemiş olmaları bence mantıklı değil. Klip çekilen üç şarkı da tertemiz, gayet iyi şarkılar ama bence albümün esas hiti bu arkadaş. Metalle çok yakından haşır neşir olmayan dinleyicilere bile kendini sevdirebilecek, bir yandan da metal olmayı ve EVERGREY ruhunu yansıtmayı başaran bu şarkıyı bence daha etkin kullanmalılardı. Çok iyi, inanılmaz, müthiş olduğundan değil, mantıklı ve pragmatik olduğundan.

Çok sık ve çok da değişken yapıda olmayan albümler çıkardığı için EVERGREY’in albümlerini didik didik etmek, önceki çalışmalarla olan farklarını uzun uzadıya masaya yatırmak bence hem çok mümkün değil hem de elzem değil. Grubun çok başarılı bir formülü var ve yıllardır bunu en iyi şekilde uygulayarak, arada sağıyla soluyla oynayıp farklılaştırarak kariyerlerini devam ettiriyorlar. “Monday Morning Apocalypse”i radikal bir sound değişikliği olması sebebiyle ayrı tutar ve sonrasından başlarsam, “Torn” sonrasındaki neredeyse tüm EVERGREY albümleri gibi “A Heartless Portrait: The Orphean Testament” da hem grupla tanışmak hem de gruba olan hayranlığınızı devam ettirmek için gayet doğru bir adım. Metal dünyasının en özgün, en eşsiz ses renklerinden birine sahip bir vokalist/bestecinin, arkasındaki taş gibi müzisyenlerle birlikte yarattığı güçlü, ihtişamlı, duygusu da tekniği de yerinde müziği dinlemek isteyen herkesi EVERGREY’in her tür duyguya ev sahipliği yapan dünyasına gönül rahatlığıyla davet edebilirim.