Deathcore’un en revaçta olduğu dönemde türün merkezinde, Kuzey Amerika’da yaşamış bir insan olarak DESPISED ICON gibi demirbaş grupların kitleler üzerinde nasıl bir etkiye sahip olduğunu yerinde görme fırsatı buldum. O zaman bana deselerdi ki bu tür çok kısa zamanda heyecanını kaybedecek ve birkaç grubun eline bakacak, muhtemelen inanmazdım. Lakin tam olarak böyle oldu ve deathcore gerçekten de kısa bir sürede etkileyiciliğini yitirdi ve bir müzik türünden ziyade müzikal bir trende dönüşerek kolay yoldan sahneye çıkıp seyirci coşturmaya yarayan bir ortam müziği hâline geldi.

Oradan geçen 10 küsur yılı atlarsak deathcore’un tekrar, bu sefer daha sağlam temellere dayanarak gün yüzüne çıkışına tanık olduk. Gruplar ilk dalgadaki birbirini kopyalama hatasına düşmek yerine müziklerine yeni dokunuşlar katarak deathcore’u zenginleştirme yoluna gittiler. Günümüze baktığımızda, LORNA SHORE gibi grupların olaya senfonik tatlar, black metal unsurları katarak bambaşka düzeylere çıktığını görüyoruz. Bugün konuk ettiğimiz ve ikinci dalga deathcore’un en istikrarlı gruplarından biri olarak görebileceğimiz FIT FOR AN AUTOPSY ise olaya farklı bir açıdan yaklaşan ve özellikle son üç albümünde deathcore’u büyük oranda GOJIRA’ya yakın duran bir üslupla yaklaşan bir topluluk.

“Onlar da çareyi GOJIRA’laşmakta buldu” demek FIT FOR AN AUTOPSY’ye haksızlık olacaksa da kimi fikirler ve özellikle de atmosfer anlamında iki grubun paylaştığı epey bir şey var. Bunun sebeplerinden birincisi FIT FOR AN AUTOPSY’nin GOJIRA’nın müzikal fikirlerinden faydalanmakta bir beis görmemesi, ikincisi ise grubun “The Great Collapse“te ve “The Sea of Tragic Beasts“te GOJIRA’nın da sürekli temas ettiği çevresel sorunlara, dünyanın hızla yok oluşuna fazlaca eğiliyor olması. Bunu şarkı sözlerinden de kliplerden de albüm kapaklarından da görmek mümkün.

Ne var ki bu etkilenmeyi FIT FOR AN AUTOPSY’nin başardıklarının önüne taşımak da abesle iştigal olur. Grup deathcore’un alışıldık formüllerinden bilhassa kaçınmaya çalışan ve yararlandığı deathcore güzelliklerini daha konvansiyonel beste yapılarıyla besleyerek ortaya yere sağlam basan şarkılar çıkaran bir yol izliyor. “Oh What the Future Holds”a baktığımızda FIT FOR AN AUTOPSY’nin özellikle son üç albümdür ortaya koyduğu daha ağır başlı deathcore/death metal karakterini ilerleterek tıpkı GOJIRA’nın “Fortitude”da yaptığı türde bir sakinliğe de göz kırptığını görüyoruz.

Nasıl GOJIRA’nın “Fortitude”da death metal taraflarını iyice törpülediğini görüyorsak, FIT FOR AN AUTOPSY de yeni albümünde GOJIRA’nın “Fortitude”da yaptıklarına denk gelen işler sergilemekten geri kalmıyor. Yine zamanında tam anlamıyla deathcore olup sonradan farklı yollara sapan WHITECHAPEL düzeyinde bir rock şarkısı şablonu kullanmasalar da FIT FOR AN AUTOPSY müziğindeki lineerleşmeye de kayıtsız kalmak mümkün değil.

Bu lineerleşme kötü yapıldığında, önceden heyecan verici olan bir grubu son derece sası, bayat, tatsız tuzsuz hâle getirebilirse de FIT FOR AN AUTOPSY’yi türün en iyilerinden biri hâline getiren zekâ dolu beste yapıları burada da devreye giriyor ve grubun başta acı, keder olmak üzere daha durgun duygular üzerine kurduğu şarkılarının heyecansız, sürprizsiz, tutkusuz olmasının önüne geçiyor. FIT FOR AN AUTOPSY sadeleşiyor, duruluyor, belki sivri köşelerini yuvarlatıyor ancak bu onların iyi müzik yaptıkları gerçeğinin önüne geçemiyor.

“Oh What the Future Holds”da THY ART IS MURDER’vari tavizsiz bir nefret ve öfke kusması, CARNIFEX tarzı bir karanlık, LORNA SHORE benzeri bir görkem görmüyoruz. Grup metal kavramı içerisindeki en atarlı, en salyalar saçan türlerden birini icra ediyor olmasına rağmen bunu çok kontrollü ancak aşırı planlı programlı da gözükmeyen bir beceriyle sunuyor. Şarkıların istisnasız her biri bir diğerinden farklı, biri hariç hiçbiri kolaya kaçmıyor ve klişelerine yaslanmıyor, mutlaka öne çıkan bir şeyler barındırıyor. “Savages”ı fazlasıyla düz, özelliksiz ve renksiz buldum. Sanki sadece “atarlı olsun yeter” düşüncesiyle yapılmış ve bu yüzden de sıkıcı olduğunu düşünüyorum.

Tüm bunların neticesinde albümü dinlerken grupla birlikte bir oraya bir buraya savrulduğunuzu ve bir roller-coaster üzerinde sürekli yer değiştirdiğinizi hissediyorsunuz. Rifler jenerik olmaktan uzak, şarkılar rafine olma çabalarına rağmen karakterlerini kaybetmiyorlar ve her bir grup üyesi üzerine düşeni fazlasıyla yapıyor. E bunlar olunca da albümün kötü, hatta vasat olma ihtimali de ortadan kalkıyor. “Oh What the Future Holds” grubun önceki iki albümüne kıyasla nerede duruyor, nasıl bir yerde konumlanacak bunu zamanla göreceğiz. Şu an için, ilk aşkım ilk heyecan noktasında gayet sağlam bir yerde duruyor ve 2022 yılının deathcore’u özelinde gayet güzel ışıldıyor.