Erhan Yiğit

2019′da piyasaya düşen ve komple metal camiası tarafından o yılın net en iyi albümlerinden birisi seçilen, kusursuza yakın ”Veil of Imagination” ile adlarını çok daha geniş kitlelere ulaştırmayı başaran ABD’li senfonik progresif metal grubu WILDERUN, Ocak 2022 itibariyle bu yıl üzerinde bol bol tartışacağımız ”Epigone” ile tekrar karşımızda. İlk kez bir müzik şirketinin kanatları altına giren grup birçok dinleyici tarafından OPETH’in senfonik ve biraz da folklorik versiyonu olarak tanımlanmıştı ama aslında bundan çok daha fazlası olduğunu ”Veil of Imagination” ile çoktan kanıtlamıştı bile.

Yaptıkları müziğin doğası neticesinde sicim gibi sündürülüp oradan oraya taşınması çok kolay olan tarzı ile biz dinleyicileri bambaşka diyarlara, hayaller ötesindeki boyutlara taşımayı esas alan, bunu yaparken de neredeyse belirli hiçbir şablonu kullanmayan WILDERUN, ”Epigone” ile görünen o ki bu sefer katmanları fazla arşınlamamış, gereken risk miktarını karşılamamış ve bunun sonucunda bence ilk kez kendilerini tekrar yoluna gitmiş.

Kendilerini bu sefer tekrar etmişler derken grup tabii ki de bizlere ”Veil of Imagination II” adı altında, önceki albümle aynı kalitede bir işle kapımızı çalmıyor. Gruptan yine çok üst düzey bir iş bekleyenleri belki bir miktar üzecek ama WILDERUN bu sefer beklenen espriyi bir türlü yapamayan, yarattığı heyecanı çıkardığı seviyede tutamayan, görünüşte görkemli fakat içine girdiğinizde ve kendisini bitirdiğinizde ”Ne oldu şimdi burada?” dedirten özde oldukça iyi fakat uzun ömürlü olmayacağını düşündüğüm bir yapıtın altına imza atmış.

Bazı siteler albümü çoktan pohpohlamaya, daha şimdiden yılın en iyilerinden biri olarak aday göstermeye başladıysa da ben maalesef aynı fikirde olamıyorum. Mesela Angry Metal Guy sitesinde albüme tam not verilmiş. Sitede tam puan alan albümlere bildiğimiz ”İkonik” gözüyle bakıldığını söylersem söz konusu ”Epigone”un bundan 20 yıl sonra bile yol gösterici ve ilham verici olarak nitelendirildiğini anlayabiliriz. Albümü çıktığı günden bu yana 10 defadan fazla dinleyen ve progresif metali/rock’ı oldukça seven birisi olarak bu albümün tam olarak neresinin ”İkonik” olduğunu henüz anlayamadım.

”Epigone” WILDERUN standartlarına göre bir miktar yavan olsa da kendi dalındaki bir çok albümden kat kat daha iyi aslında. Fakat ”Veil of Imagination” ile destan yazabildiğini gösteren ve neticede beklentiyi arşa çıkaran WILDERUN için ”Kendi dalındaki bir çok albümden kat kat daha iyi bir iş yapmışlar” yakıştırması pek yeterli değil açıkçası. Ben, biz biliyorum ki (biliyoruz ki) WILDERUN bundan çok daha fazlasını, çok daha iyisini yapabilirdi. Eğer WILDERUN isteseydi ”Veil of Imagination” ile yarattığı ferah, çiçekli, cennet gibi atmosferi bir cehenneme bile çevirip bizlere ”Ne oluyor lan oha!” bile dedirtebilirdi. Lakin kendileri tercihlerini cepten yiyerek ”Bu da böyle olsun” demekten yana kullanmışlar bu sefer.

”Epigone” akustik ve tertemiz bir havaya sahip Exhaler ile açılış yapıyor. Yaklaşık 5 dakika süren ilk şarkının ardından albümün ağır toplarından olan Woolgatherer şarkısıyla yavaştan o epik, bildiğimiz WILDERUN tatlarını almaya başlıyoruz ama bu tatlarla albümün açılışından neredeyse 7 dakika sonra falan karşılaşıyoruz. Yani ”Epigone” olaya girme konusunda fazlasıyla ağır bir tavır sergiliyor. 14 dakikayı aşkın süresiyle ”Veil of Imagination”daki The Unimaginable Zero Summer parçası ile albümde benzer görevi üstlenen Woolgatherer, OPETH’in ”Blackwater Park”ta ve özellikle ”Ghost Reveries” albümündeki Ghost of Perdition’da yaptığı gibi bir anda enerjiyi ve heyecanı artıran yükselmeleri yapıyor ve Death metali senfonik unsurlarla birleştirerek şarkının kalitesini ”Veil of Imagination” seviyesine kadar yükseltiyor.

Albümde yine ‘Blackwater Park” havasını sonuna kadar sezinlediğimiz, içinden senfonik etmenleri çıkardığımız da eski OPETH’in 2022 model versiyonunun kanlı canlı bir örneği olan Passenger ise albümde dikkat çeken bir diğer şarkı. 5:11′deki riflerin 2000′li yıllar OPETH’ine ait olduğuna dair yemin bile edebileceğim şarkılardan olan Passenger, tıpkı Woolgatherer gibi dinleyeni oradan oraya savuruyor, brutal vokallerin ansızın ortama peydah olmasıyla sanki bir film jeneriği dinliyormuş gibi hissettiriyor.

Neden orada olduğunu bilmediğim Ambition isimli geçiş parçasının akabinde başlayan Distraction I ise ”YİNE” OPETH’e ait olan ”To Bid You Farewell” girişiyle kendisini gösteriyor. Rahatlatıcı bir melankoliye ve oldukça yaratıcı riflere/sololara ev sahipliğini yaptığını düşündüğüm Distraction I son dakikasında bulutların üzerinde son hız seyahat ettiriyormuşçasına hissettirirken sözünü ettiğim önceki şarkılara da dadanmış olan ”Heyecanı çıkardığı noktada tutamama” hastalığından muzdarip görünüyor.

Velhasıl kelam ”Epigone”un ne kadar iyi bir albüm olup olmadığı kendisine ne gözle baktığınızla doğru orantılı. Ortada ”Veil of Imagination” gibi insanları ortak bir paydada buluşturma özelliğine sahip değil. Özde oldukça iyi fakat işin içine girdiğinizde hem başka bir grup tarafından yıllarca yapılıp öylece terkedilmiş olan formülleri, hem de grubun direkt kendisini referans gösteren artık kanıksanmış epiklikleri tekrar eden bir albüm. Her ne kadar albüm içerisinde sevenin tam seveceği sayısız ayrıntıları bünyesinde barındırsa da bence ”Epigone” WILDERUN için tam bir yerinde sayma albümü niteliği taşıyor.

Tüm olumlu ve olumsuz yanları topladığımız zaman ben ”Epigone”a uygun bir puan vermede biraz kararsız kaldım. Bence dinleyenlerin büyük bir çoğunluğu albümün ”Veil of Imagination” ayarında olmadığı konusunda hemfikir olacak ama aynı zamanda albümün kendi çapında çok iyi bir albüm olduğunu düşünenler de olacak. O yüzden zaten iyi olduğunu fakat maalesef yeterince iyi olamadığını düşündüğüm ”Epigone”a şimdilik ”7” gözüyle bakıyorum.