Oğuzcan Dilek (Alondate)

Müzik kesinlikle insanoğlunun en büyük icadı olmalı. İlk hangi insan türü taşı taşa vurup bu olayı bulmuşsa tebrik ediyorum kendilerini. Hangi özelliği ile müziği övsem bilemedim şimdi. Sanırım müziğin her türden ruh haline hitap eden, su gibi bulunduğu kabın şeklini alan eşsiz bir buluş olması benim favorim.

Herkesin müzik zevki ayrıdır ama at gözlüğü takmamak, olabildiğince açık fikirli olup her türe ılımlı olmak en sağlıklısı diye düşünüyorum. Bundan kastım önce Ajdar – Çikita Muz dinleyip daha sonra Cannibal Corpse – I Cum Blood dinlemek değil tabi. Fakat yapan varsa da saygımız sonsuz, ne diyelim…

Pasifagresif ailesi genel olarak metal dinliyor. Siteyi bilen herkes bunun farkında fakat Mabel Matiz, Gökhan Kırdar, She Past Away, Jakuzi gibi yerli grupların kritikleri ve sevenleri de yok değil tabii. 2008 civarında Dark Funeral ve Hypocrisy ile beraber metal dinlemeye başladığımda birden manasız triplere girip, “Artık sadece metal dinleyeceğim!” tarzında kafalara bürünmüştüm.

Onu da üzerimden atmak gerçekten çok zor oldu. O evreden sonra hak yolunu buldu ve metal dışındaki kaliteli müzikten kendimi mahrum etmeyi bıraktım.

Bu kritikte sizlere Brek isimli tek kişilik projenin yeni albümü olan Mutsuzlar’dan bahsetmek istiyorum. Brek, Berk Sivrikaya isimli bir beyefendinin salonunda veya (tahminen) yatak odasında kaydettiği müziklerden ibaret bir oluşum. Tamamen İngilizce söylenmiş olan TV Juice’dan beri takip ettiğim grup yeni albümünü ortamlara saldı. Daha önce genel olarak elektronik, synth, pop gibi sularda yüzen grup bu konudaki çizgisini koruyor fakat bu albümde umutsuzluk, depresyon, mutsuzluk gibi kavramları birer enstrüman olarak kullanmış. Müzik ile duygular nasıl aktarılır sorusuna o kadar iyi bir cevap olmuş ki Mutsuzlar.

Öyle vurucu bir albüm ki, “Arka planda dönsün işte yha” diyerek açamıyorsunuz asla. Yazılan her bir söz, çalınan her bir nota bilinçli, içten bir şekilde icra edilmiş. Bunu iliklerinize kadar hissediyorsunuz. Kendini belirli kalıplar içerisine sıkıştırmayan, piyasa olmaya çalışmayan müzisyenlerin hastasıyım. Elbette herkes verdiği emeğin maddi ve manevi bir şekilde geri dönüşünü ister fakat “Valla ben elimden geleni yaptım, içimden bu geldi, umarım beğenirsiniz” demek her zaman daha samimi gelmiştir. Sevdiğimiz, değer verdiğimiz birçok sanatçı ve grup da bu kafa ile hareket ediyordur diye düşünüyorum.

Şarkılar o kadar akılda kalıcı, eşlik edilesi olmuş ki ilk dinleyişten sonra bile en azından birkaç şarkı direkt dilinize yapışıp kalıyor. Bunun yanı sıra hiç biri gereksiz seviyede komplike olma ihtiyacı gütmüyor. Gayet kulak dostu, basit melodiler, insanı yormayan yapılar üzerine oturtulmuş tüm şarkılar. İlk dinleyişten sonra bir bakacaksınız ki, “Ne istersen onu yaaaap… Nası istersen öyle. Beni anlamana gerek yok, üzgünüm ama böyle…” derken bulacaksınız kendinizi. İkinci dinleyişten sonra, “Beni baştan yaaaaaaaaap, silip en baştan yaaaaaaap…. Dağılır bulutlaaaaaa aaaaaaaaa aaaaaar, beni baştan yaaaap…” diye gidecek bu. Albümün bağımlılık yapma seviyesi çok yüksek.

Ben çok geveze biriyimdir. Konuşmayı da yazmayı da çok severim fakat bu sefer olabildiğince kısa kesmek istiyorum çünkü hemen yazıyı okuyup albümü dinlemenizi istiyorum. Puana gelirsek 10 verilebilecek bir albüm fakat vermeyeceğim. Çünkü gelecek çalışmalarında bunu bile geçebilecek bir potansiyele sahip Brek. O malum çalışma geldiğinde yeni bir yazı ile görüşmek dileğiyle…