Finlandiya ve metal dendiğinde akıllara iki çok zıt uç geliyor. Bir tarafta ülkenin coğrafyasından ve ikliminden kaynaklanan melankolik, hisli, melodik, yer yer folk tınılarla bezeli bir müzikal anlayış; diğer tarafta ise metalin en balçık kıvamındaki, en mağara duvarlarında yankılanan, en derin uçurumlarda yankılanan türde bir death metal anlayışı. İki uçta da metal ortamlarının kendi türündeki en önemli isimleri yer alıyor, iki taraf da belirli noktalarda ilham verici işler yapıyor. Bugün bu uçlardan ölüm kokanına; Finlandiya metal sahnesinin en şeytani oluşumlardan birine konuk olacağız.

1989’de kurulmasına rağmen ilk albümünü 2006’da çıkaran ARCHGOAT, Şeytan’ı simgeleyen bu hayvanın en üst mertebesini, “Baş Keçi”yi temsil eden ve bunu hakkını vererek yapan bir oluşum. 2018 çıkışlı bir önceki albümleri “The Luciferian Crown”ın incelmesinin girişinde grubun müzikal karakterini ve beslendiği geleneği kısaca ifade ettiğimden bu kez o tarafları geçiyor ve doğrudan albüme geliyorum.

“Worship The Eternal Darkness”, cinsel seks eden birtakım hanımların sesleri eşliğinde açılıyor. Bazı yan unsurlardan, bu seslerin nezih bir yatak odasından gelmediğini ve zifiri bir ayin kapsamında sunulduğunu anlıyoruz. Ortada tam olarak WEREGOAT’un “Pestilential Rites of Infernal Fornication” kapağında gösterilen türde bir cima var ve böylece “Worship The Eternal Darkness”ın tüm ailenin bir arada dinlenebileceği, ailecek çıkılan yolculuklarda arabada güvenle çalınabilecek türde bir eser olduğu gerçeği yüzümüze kanlı bir tokat gibi çarpıveriyor.

Adı üzerinde çok düşünülmüş, fikir teatilerinde bulunulmuş “Intro” andlı intronun ardından ARCHGOAT’un alametifarikası olan karanlık, buhran, kaos ve kana susamışlık olanca hayvanlığıyla giriyor. Grubun genel karakterinden alışık olduğumuz MOTÖRHEAD’vari punk anlayışı albümün pek çok yerinde kendini gösteriyor ve ortaya “Satanik MOTÖRHEAD” gibi bir şey çıkıyor. Misal “Rats Pray God”ın girişine bakın, bu durum kapak gibi görebilirsiniz. Aynı şey diğer pek çok şarkıda da yer yer karşımıza çıkıyor ve sayede albüm full+full HD karambol olma durumundan çıkarak tane tane anlaşılan bir pislik ve çürümüşlük gösterisine dönüşüyor.

“Worship The Eternal Darkness”ı “The Luciferian Crown”dan ayıran noktalara baktığımızda, albümde bir önceki çalışmalarında olduğu kadar atmosfer kasılmadığını, klavye kullanılmadığını ve kapanıştaki “Burial of Creation” dışında pek bir doom metal etkisi olmadığını görüyoruz. Bu kalemlerden klavye noksanlığının sebebi, 2014-2018 yılları arasında ARCHGOAT kadrosunda bulunan ve “The Apocalyptic Triumphator”da ve bir önceki albümde klavye çalan Diabolus Sylvarum’un bu albümde olmayışı. Bu durum bence albümün sound’unu bir öncekine göre kuru hâle getirmemiş. Bir önceki albümle birlikte saflara katılan Goat Aggressor’ın hiperaktif ve adrenalin bağımlısı davulculuğu sayesinde ARCHGOAT kakasını sağa sola istediği gibi sürmeyi yine başarmış.

Son şarkının son anlarını saymazsak atmosfer tarafının büyük oranda siktir edilmesiyle birlikte “Worship The Eternal Darkness” öncesindeki albüme göre daha paçoz, daha güvenilmez, şirret bir albüm hâlini almış. Bu noktada ARCHGOAT’la ilgili bir meramımı dile getirmek istiyorum. Grubun kurucularından, yılların şeytan emekçisi Lord Angelslayer’ın vokalleri her zamanki gibi derinden, hatta çok derinden geliyor ve müziğin kâbus karakterini sadece “karanlık bir vokal” görevi görerek beslemekle yetiniyor. Şahsen hep ARCHGOAT’un vokal konusunda biraz daha ekstrem noktalara kaçmasını istemişidir. Grubun müziği düşünüldüğünde çok daha manyaklaşabilecek, sapıklaşabilecek vokaller kullanma fırsatları var aslında, ama onlar da kendi geleneklerinin peşinden gidiyorlar ve bu şekilde tercih ediyorlar. Bu bir eleştiri değil, sadece bir dilek. Grubun işine yarayabileceğini düşündüğüm bir dilek.

ARCHGOAT yaklaşık 33 yıldır ortamlarda olan ve yıllardır Turku şehri başta olmak üzere Finlandiya’nın o güzelim ortamına kakasını sürmekten; duvarlara kanlı ters haçlar, pentagramlar çizmekten vazgeçmeyen bir grup ve “Worship The Eternal Darkness” da kan çanağı gözlerini bir önceki albümlerine göre daha bir belerttikleri, evlat olsa sevilmez karakterinde bir albüm. Kış geliyeh, kar yağıyeh diye düşünüp Fin diyarlarının melankolik taraflarına yaslanmak yerine olayın çirkin tarafını görmeye daha meyilliyseniz, ARCHGOAT’un deneyimli ve boklu parmaklarından çıkan bu insanlık onurunu ayaklar altına alan yapıtını da gönül rahatlığıyla dinleyebilirsiniz.