Oğuz Sel

Kırmızı kravatlı, beyaz önlüklü, halim selim gibi duran ama içinde volkanlar patlayan çılgın bilim insanını, albüm kapaklarına mütemadiyen konuk eden Pathology, bir metafor olarak yansıtmaktan ziyade kendisiyle özdeşlik kurduğu karakteri, önceki albümün kapağında zombi ritüeli eşliğinde mezardan çıkarmıştı anımsarsanız. Bu bir bakıma, “Eski Pathology mezara girmişti, biz de yeni ekip ve yeni müzikal anlayışla bu karakteri yeniden ayağa kaldırıyoruz,” demekti aslında. Yine hatırlarsanız “Reborn to Kill” grubun müzik anlayışına yepyeni pencereler açan; artısı olan, eksisi bulunmayan bir melodik death metal parçası da içeren, dinlemelere doyulmayacak bir işti.

Ele aldığım kritikte övgü dolu sözlerle anlatmaya çalışıp yüksek puanla ödüllendirdiğim albüm, müzik çevrelerince de olumlu karşılandı ve iyi skorlarla grubun diskografisindeki nadide eserlerden biri olarak kayıtlara geçti. Adını “The Time of Great Purification” albümündeki kapanış parçasından alan “The Everlasting Plague”, Pathology’nin müzikal başarısındaki yukarı yönlü momentumun tesadüfi bir durum olmadığını bizlere gösteriyor.

Bilumum vahşet, dehşet, kaos meselelerini kendine konu edinen Pathology’nin yaratıcılığını muazzam şekilde besleyecek kıvama gelen ve öngörülemez felaketlere kucak açan bugünün dünyasına değinmeden geçmeyen “The Everlasting Plague”, grubun eski Pathology ile helalleşip yollarını ciddi ciddi ayırdığının nişanesi. Pandemi belgesellerine fon müziği olacak kalibrede bir intro ile açılışı yapan, başlarda ucuz arpej oyunlarına sarılsa da ilerleyen safhalarında Pathology’nin müzikal bakımdan ne kadar da olgunlaştığını, notalarla adım adım izah eden “A Pound of Flesh”, albümün geneli hakkında fikir veriyor.

Albümü ve dolayısıyla ilk parçayı dinlemeye başladığımda benim dikkatimi çeken ilk nokta, isteseler, dümdüz bir brutal death parçası olarak sunabilecekleri şarkıyı, aşama aşama geliştirip nihai hedefe vardırmaları ve bunu, eski Pathology’den beklenmeyecek bir duygu ile yapmaları. Notaların, akorların, insanın duygularını hangi yönde şekillendirebildiği üzerine çalıştıkları, kafa yordukları her hâllerinden belli.

Önceki paragrafı “duygu” vurgulu cümlelerle sonlandırmıştım ancak albümü henüz dinlemediyseniz ifadelerimden, grubun yaptığı müziğin jelibonlaştığını çıkarmayın. Karşımızda fırsat bulduğu her an dinleyicinin kulaklarına saldırmaktan kaçınmayan, bolca blast beat kullanan, slam anlara ev sahipliği yapan ve deathcore bass drop’larını akıllıca yerlere konumlandıran bir albüm var.

Tabii Pathology tüm bu unsurları, teknik yönden kuvvetli riflerle, yerine göre şarkının genel karakterini yansıtan, hatta bazı parçaların dahi önüne geçebilen kalitede gitar sololarıyla aynı tabakta sunuyor. Bahse konu rif ve soloların arkasında, gruba nefes aldırdığı su götürmez bir gerçek olan taze Pathology gitaristi Dan Richardson var. Önceki albümde yaptığı gibi titiz gitar işçiliğinden taviz vermeyen Richardson, Pathology’nin, dinleyicilerin zihnine kazınan eserler yaratmasında başat rol üstleniyor.

Baştan sona nefes aldırmayan bir aksiyona soyunmak yerine tempoyu zaman zaman düşüren Pathology, kendi alanında değerlendirdiğimiz zaman cesur sayılabilecek adımlar atmaktan kesinlikle kaçınmıyor. Temiz gitarlı anlarında, dolaştıkları notalar ve belki yaşatmak istedikleri hissiyatla birbirlerine benzeşseler de “The Everlasting Plague”in geneline ciddi anlamda çeşitlilik katan “As the Entrails Wither” ve “Dirge for the Infected” parçaları, grubun ne derece ciddi bir anlayış değişikliği hâlinde olduğunu açık ediyor.

Başta dile getirdiğim metaforik bilim insanının bu albümün kapağında; zayıf, eciş bücüş veya anormal çizilen seleflerine nazaran derli toplu güçlü ve daha kaslı hazırlanmış olması, Pathology’nin müzikal serüveninde elini güçlendirdiğini, belki daha da güçlendireceğini gösteriyor olabilir. Sürükleyicilik bakımından önceki albümün azıcık gerisinde bulsam da bu “The Everlasting Plague”in grubun en sağlam işlerinden biri olduğu gerçeğini hiçbir biçimde değiştirmiyor.