Geçtiğimiz yılın öne çıkan underground albümlerinden biri AFSKY’nin “Ofte jeg drømmer mig død”üydü ve bunun belki de bir numaralı sebebi insanların albüm kapağının çekiciliğine kapılıp albümü merak etmesiydi. Albüm kapağındaki tablo öylesine gerçek, öylesine yaşanmış bir şeyi yansıtıyordu ki verilmek istenen acıyı hissetmemek mümkün değildi.

Bugün yine kapağıyla dikkat çeken bir albümle birlikteyiz. Ben de albümü “bu kapağın içinde nasıl bir şey var acaba?” merakıyla dinledim ve tam da tahmin ettiğim tarzda bir şeyle karşılaştım. Walter Langley’nin 1894 tarihli “Never Morning Wore to Evening but Some Heart Did Break” adlı tablosunu kapak olarak seçen NORDICWINTER, Yves Allaire adlı 50 yaşındaki Kanadalı müzisyenin tek kişilik projesi.

2006’da faaliyete geçen proje 2007’de ilk albümünü çıkardıktan sonra 13 yıl hiçbir şey yapmamış. Covid-19’la birlikte -muhtemelen- eve kapanan Allaire, 2020’de “Requiem” ve “Desolation” adlı iki albüm çıkarırken, 2021’de de aynı istikrarı sürdürüp “Sorrow” ve şu an bahsetmekte olduğum “Le Dernier Adieu”yü çıkarmış.

Önceki dört albümünde birbirinden sıradan kapaklı albümler çıkaran Allaire, sanırım ne yapması gerektiğini bu son albümüyle anlamıştır, zira Black Metal Promotion’ın YouTube’da 1 ay önce paylaştığı “Le Dernier Adieu”nün dinlenme sayısı aynı dönem paylaştıkları pek çok albümün birkaç katını geçmiş durumda. Hatta son bir ayda NORDICWINTER’dan daha çok dinlenen tek albüm adı sanı çok daha geniş bir kitle tarafından bilinen 1914’in yeni albümü “Where Fear and Weapons Meet”.

“Le Dernier Adieu”nün bu kadar ilgi çekmesini sağlayan şeyin %100 oranında albüm kapağı olduğunu söylemeye gerek yok sanırım.

“Son Elveda” anlamına gelen “Le Dernier Adieu”, kapakta yansıtılan türde bir kederle dolu; black metalin atmosferik ve hüzünden ölen tarafını yansıtan bir çalışma. Clean gitarlı açılışlar, kötücül olmanın kıyısından bile geçmeyen bir yaklaşım ve üzüntüden alnında kocaman damar çıkan, boğazı şişen bir black metal… Bu türde black metal yapan zibilyon tane grup var ve bir karakter, bir özgünlük katılmadığında bu türün büyük kısmının birbirinin muadili olduğunu rahatlıkla söyleyebiliriz. Allaire’nin black metalinde belirli bir kimlik olduğundan söz edebiliriz. Bazı ufak fikirler zaman zaman çok fark edilir parıltılar sunabiliyorlar. Bu yeri geliyor klavyenin oluşturduğu bir yoğunluk oluyor, yeri geliyor akorların arasına gözyaşı gibi damlayan aşırı kırılgan bir gitar melodisi olarak karşımıza çıkıyor. Bu gözyaşı damlamasını andıran gitarların en güzel örneğini “Je n’ai plus que les os”ta görüyoruz. Bu şarkıda alttan alttan sızıp ortalığı kedere bulayan lead gitarlar bana kalırsa albümün en güzel, en nadide anlarını oluşturuyorlar.

37 dakikalık süresi boyunca genel olarak benzer bir hissiyatı yaşatan “Le Dernier Adieu”, bunu akıllıca çeşitlendirmeler ve tatlandırmalarla çekici hâle getirmeyi başarıyor Allaire belli ki içinden gelen şeyi sunmaktan başka bir amacı olmayan bir insan ve “Le Dernier Adieu” de onun dinleyiciye vermek istediği şeyin rahatça alınabileceği bir çalışma.

Bu tarz “naif black metal” albümleri, türün gerekleri doğrultusunda zaten sürprize, coşkuya pek açık olmuyorlar. “Le Dernier Adieu” de dozu iyi ayarlanmış bilinçli bir monotonluk, işi sulandırıp yerlerde sürünmeyen bir kederle yapması gerekeni yapıyor ve ortalamanın üstüne çıkmayı başarıyor. Atmosferik black metalin depresife yakın düzeyde hüzün barındıran tarafını seviyorsanız, NORDICWINTER müziğinde de modunuzu düşürecek, ortamın rengini solduracak pek çok şey bulabilirsiniz.