Erhan Yiğit

Metalde vokal konusunda birbirinin eline su dökemeyecek, herhangi birini dinlediğiniz sırada ”En iyi metal vokali bu bence” deyip diğer vokalistin grubuna geçtiğiniz de ”Ama yok ya bu daha iyi aslında” diyeceğiniz birçok isim var; bu isimlerden birinin önderliğinde müzik hayatına devam eden İsveçli, can alıcı Death metal grubu THE LURKING FEAR’ın bizlere son güzelliği olan ”Death, Madness, Horror, Decay”’i mercek altına yatıracağız.

İlk mahsulünü 2017′de veren ve topluluk tarafından oldukça hoş karşılanan grup bu albümüyle ”Out Of The Voiceless Grave”de bıraktığı çıtayı azıcık daha yükseğe taşıyarak biz Death metal severlerin bir kez daha yüzünü güldürmeyi başarıyor.

THE LURKING FEAR her ne kadar işin ehli adamların bir arada bulunduğu bir grup olsa da grupta yapılan şeylerin kadrodaki herhangi bir elemanın herhangi bir grubunda yaptığı herhangi bir albümden daha iyi olduğunu düşünmüyorum. Eğer bu bakış açısıyla bakarsak grubun ortalama bir müzik icra ettiğini ve kendi klasmanında koşturan diğer gruplardan bir farkı olmadığını sanmaya başlarız.

Fakat ortada böyle bir durum yok aslında; THE LURKING FEAR’ın bu ve bundan önceki ”Out Of The Voiceless Grave” albümünde neyi amaçladığını görebilirsek bu adamların neden oturup da bir MARDUK, AT THE GATES ya da EDGE OF SANITY ayarında bir şeyler ile gelmediğini (veya istemediğini) de rahatlıkla anlamış oluruz diye düşünüyorum.

”Death, Madness, Horror, Decay”e baktığımızda bizi iki şeyin karşıladığını görüyoruz; bunlardan birincisi herhangi bir sanat kaygısı gütmeden ve sorumluluk baskısı hissetmeden yapılan birbirinden ezici 12 şarkının çok yüksek bir debide hareket ederek paldır küldür yuvarlanması ve albümü dinleyen kişiye bu yolla sadece ve sadece yüksek dozda Oldschool Death metale maruz bırakması.

İkinci olarak ise yaşları kemale ermiş olan emektar isimlerin hala böyle it kopuk, serseri işlerin peşinde koşabiliyor olması. Bunlardan ilkini şu an 2021 itibarıyla yapan 150.000′den fazla grup var piyasada. Lakin ikinci dediğim şeyle karşılaşma ihtimaliniz her zaman olmayabiliyor. Demek istediğim bir grubun mikrofonunda Tomas Lindberg, davul setinin arkasında Adrian Erlandsson ve bunların yanında THE HAUNTED, THE CROWN, CRADLE OF FILTH, PARADISE LOST ve NETHERBIRD gibi gruplarda pena sallamış isimleri görüyorsanız fazla irdelemeyin, dalın.

Deli dolu adamlardan oluşan bu grubun herhangi bir sanat veya yenilik kaygısı gütmemesine benzer bir şekilde ”Death, Madness, Horror, Decay”de bir sound arayışıyla veya karakterize edilme durumlarıyla karşılaşmıyoruz. ”Out Of The Voiceless Grave”de başlatılan cazır cuzur ve boğucu prodüksiyon anlayışı bu albümde de yine olduğu gibi devam ediyor. Üstelik ne beste anlayışında bir farklılaşmayla ne de en ufak bir evrimleşme kalkışmasıyla da karşılaşmıyoruz.

Benim buradan anladığım şey tam olarak basit, etkili ve saldırgan bir manyaklıktan başka bir şey değil ama dediğim gibi adamların bir yerlere damga vurmak veya kitabı yeniden yazmaya kalkışmak gibi bir uğraşın içinde olmaması tüm bu saydıklarımın negatif yönünü tamamen tersine çeviriyor ve THE LURKING FEAR’ı samimi ve dertsiz bir Death metal atağı sergileyen gruplar arasına sokuyor.

”Death, Madness, Horror, Decay”in kalitesi ona nereden baktığınız ile doğrudan ilişkili bir yapıt; Eğer albüme yukarıdan bakarsanız herhangi bir Death metal grubu tarafından yapılmış ortalama bir albüm görürsünüz, eğer albüme tam karşıdan bakarsanız vahşet ve şiddet güdülerinizi sonuna kadar doyuran bir şeyle karşı karşıya olduğunuzu görürsünüz. Ben ”Death, Madness, Horror, Decay”e bakılması gerektiği yerden, yani tam karşıdan bakıyorum.