Erhan Yiğit

Melodik death metal tıpkı thrash metal gibi özel ilgi alanıma giren bir tür. İkisinin de mucidi olan ve bu türleri yayan gruplara karşı sonsuz bir sevgim ve saygım var fakat her ne kadar bu iki türü çokça sevsem de günümüzde bayrak taşıyıcılığını üstlenmeye çalışan grupları da fazla takip ettiğimi söyleyemem. Bunun nedeni melodik death metalin ve thrash metalin sulandırılmaya müsait olan yanının birçok grup tarafından sürekli suistimal edilmesi. Nasıl olduğu konusunda buraya uzun bir paragraf daha yazmak isterdim ama konumuz bu değil. Konumuz tecrübeli grup DESTINITY’nin son model albümü ”In Continuum”

Yazıya girişten DESTINITY’e hafifçe dokundurmuş gibi görünebilirim ama olayın gerçek yüzü ”In Continuum”da biraz daha farklı; Metal Archives’ta kuruluş senesi 1996 olarak görünen ve bu zamana kadar black metal, thrash metal, melodic death metal, symphonic death/black metal gibi elini atmadık yer bırakmayan grup birçok alanda tecrübe kazanmış, yememiş, içmemiş 24 yılda 9 albüm çıkarmış. Olaya bu taraftan bakınca böylesine deneyimli, görmüş geçirmiş bir gruptan beklentiniz ister istemez normalden biraz yüksek oluyor. Hele ki bir de ”Melodic death metal yaptım” diyorlar ise bu beklenti 2 ile çarpılıyor.

”In Continuum” özde iyi, gayet dinlenebilir, doğru alıcıya ulaştığı takdirde o kişi için yılın albümü bile olabilecek kapasitede bir albüm. İçeriğindeki her şey olabilecek en doğru şekilde yapılmış; Sound’undan tut şarkı isimlerine, kapağından tut gitar sololarına kadar her detay gerçekten özenle yaratılmış ve tüm bunların ışığında elde kurallara sonuna kadar uyulmuş bir disiplin abidesi olarak hayata geçirilmiş. Buradan baktığınız zaman ”In Continuum”un ”olması gereken” şey ne ise onu yapmış olduğunu görüyoruz.

Ama özenle hazırlanmış bu servisin bir de içeride alıcısına fazla görünmemeyi tercih eden bir yüzü var:

Görünmemeyi tercih eden bir yüzü var dedim ama albümün ”iyi” olduğunun açık ve net olduğu kadar bu tarafı da gözler önünde aslında. 2021 yılında icra ettiğiniz müzik türünün en az 30 yıllık olduğunu düşündüğünüzde ve bu zamana kadar bu müzik türünde şaheserlerin yanı sıra deneme yanılma yöntemleriyle de bir çok yapıtın yapılmış olduğunu da işin içine kattığınızda biraz keyifler kaçıyor ister istemez.

Melodik death metal dinleyen hiç kimsenin DESTINITY’den ya da benim deyişimle 3′üncü dünya melodeath gruplarından bir ”The Gallery”, ”Whoracle”, ”A Predator’s Portrait” ya da ”Virus” beklediğini ben düşünmüyorum. ”AT THE GATES, DARK TRANQUILLITY, IN FLAMES ve diğerleri” olarak özetlenebilecek kadar hatları belli olan, ”Atı alan Üsküdar’ı geçti” denilebilecek kadar da yeni bir başyapıt getirilmesi neredeyse imkânsıza yakın olan bu türün diğer emektarlarına haksızlık etmek de istemiyorum ama melodik death metal ve temsilcileri için yaptığım bu tanımlamalar da aşırı yanlış olarak da görülemez bence.

DESTINITY burada daha önce üzerinden zibilyon kere geçilmiş, yüzüne bilmem kaç kez astar dikilmiş bir kumaşın yüzeyine zibilyon birinci iğneyi batırıyor ve bilindik, duymaktan usandığımız o düğümleri atıyor. Olayın emek ve iyi gözlemleme tarafına odaklandığımızda DESTINITY’nin hakkı verilmesi gereken bir başarıyı elde ettiğini düşünsem de ”In Continuum”un arsız ve aşırı melodeath tüketen bir dinleyiciye asla hitap edeceğini sanmıyorum maalesef.

”In Continuum”da şahsım adına DARK TRANQUILLITY’den çok BE’LAKOR izlerini bulduğumu hatta bu izlerin albümün tamamına yarınlar yokmuşçasına yedirildiğini söylemek istiyorum. Yeni dönem melodik death metalin en sağlam temsilcilerinden biri haline gelen BE’LAKOR’un yazıya dökerek betimlemenin imkansız olduğu o kendine has rif örgüsünün bu albümde neden bu kadar baskın olduğunu anlayamamak şurada dursun bunu yapanın 25 yıllık bir grup olduğunu düşündüğünüz de bu ”anlayamama” olumsuzluğuna bir de ”tahammül edememe” faktörü ekleniyor.

DESTINITY ilk paragraflarda belirttiğim üzere gayet hoş ve dinlemesi keyifli bir işe imza atıyor burası kesin ama asıl soru şu: ”Bu yeterli mi?” Bence değil, hem de hiç değil.