Oğuz Sel

Öfke ile acıyı, dinginlik ile coşkuyu ve içinde zıtlıklar barındıran daha nice olguyu notalara dökme konusunda mahir Robert Andersson, Morbus Chron projesinin sonlanmasının ardından, sevenlerini bayağı üzmüştü. Kendisi, müzikal açıdan büyük buluşlar yapmadığını söylese de progresif death metal cenahına küçük tuğlaları eklemek yerine devasa duvarlar örmeyi başardığı için kendisinden yeni materyaller bekleniyordu öyle veya böyle.

5 yıllık uzun bekleyiş, geçen yılın başlarında sonlandı ve Andersson, Sweven projesi ile karşımıza çıktı. Adından da anlayacağınız üzere bu proje, Morbus Chron’un ulaştığı son hâlin temsilcisi niteliğindeydi. Tabii bir farkla; artık bestelerin neredeyse tamamını Andersson yapsa da gruba katılan ve kendisiyle kanları hayli uyuşan gitarist Isak Koskinen Rosemarin ve davulcu Jesper Nyrelius da şarkılara küçük ama etkili katkılarda bulundu. Bunun sonucunda da ortaya yine Andersson’un belirttiği üzere gerçek bir zafer ayarındaki “The Eternal Resonance” yayımlandı.

Sweven, aslında Morbus Chron projesi henüz sonlanmadan grubun has adamının zihninde şekillenen müzikal fikirler ve notalara dökebileceği daha olgun materyallerden hareketle meydana gelen bir oluşum. Bestelerin üzerinde uzun uzadıya çalıştıktan sonra kayıtlarına 2017 yılında başlayan ve Andersson’un aşırı detaycı oluşu nedeniyle kayıtları tam iki yıl süren “The Eternal Resonance” gerek beste yapma aşamasında gerekse kayıt sürecinde mükemmel bulunana kadar üzerinde uğraşılmış, derinliklerinde kaybolunmuş, bu nedenle dinlerken derinliklerinde rahatlıkla kaybolabileceğiniz derecede detay içeren bir yapıt. Bazı parçalardan biraz sonra bahsedeceğim ama albümde; “Crimson” ve “Crimson II” dönemi Edge of Sanity, “Perfect Symmetry”, “Parallels” ve “Inside Out” dönemi Fates Warning, “Morningrise” ve “Still Life” dönemi Opeth tınıları işitebileceğinizi söyleyebilirim. Bununla birlikte yapımın silme kasvetli olduğunu, ümitten pek bir eser bulunmadığını açık yüreklilikle belirtebilirim.

“The Eternal Resonance”ın genelinde dikkatinizi çekecek iki temel unsur var. Bunlardan ilki, distortion’dan genellikle uzak tutulan ve atmosferi, erişilmesi güç bir noktaya taşıyan gitarlar, ikincisiyse Robert Andersson’un gerçek manada bir acı çektiğini düşünmemize vesile olan yırtıcı, acı dolu ve dinlerken sizi de acısına ortak etmek konusunda hayli kararlı olan vokal stili.

Önceki albümde de üzerine biraz konuşmuş, saniye saniye örneklerini de vermiştim belki anımsarsınız; Andersson, parçalardaki ilk 30 saniye meselesine Sweven’da da dikkat ettiğini, “The Spark” adlı muhteşem oğlu muhteşem şarkıyla bir kez daha göstermiş. Elbette bu defa albümü en başından dinlemeye niyetlenen müzikseverleri değil 30. saniye, 3. saniyeden tavlayabilecek bir eserle “The Eternal Resonance”ın start’ını vermiş. Hüzünlü bir filmin veya oyunun jeneriği akarken arka planda çalabilecek derecede dertli tasalı bir parça olan “The Spark”, yapıtın geri kalanına dair fikir veriyor belki ama albümün ilerleyen dakikalarında karşınıza öyle şeyler çıkıyor ki “Acaba albüme hiç başlamasa mıydım?” diye de düşündürtüyor. Tabii, ben zaten her acının tiryakisi olmuşum diyor, hayatım dertlere köle diye de ekliyorsanız, yapımdaki eserler sizi pek etkilemeyecektir.

Morbus Chron zamanlarında oluşturulan ve tamamlanan yegâne Sweven parçası olan “By Virtue of a Promise”, Andersson’un yüreğinin ta derinliklerinden gelen acılarının ses tellerine nasıl tesir ettiğini tecrübe edebilmemize vesile olurken yaklaşık 10 dakikalık süresi içerisinde ne denli müzikal inişler çıkışlar barındırdığını, bu iniş çıkışların nasıl da profesyonelce kurgulandığını da görebilmemizi sağlıyor. Özellikle eserin, dördüncü dakika civarında temposunun yükselişi, progresif tatlar barındıran bölümlerle beni alıp havalara yükseltmesini ve bunu ilk kez deneyimlememi tarif etmem hakikaten epey güç.

Bazı şeylerin nedensiz olmadığını düşünüyorum, yaşadıklarımla, bunun kendimce doğru bir önerme olduğunu da görüyorum. Son birkaç yıl içerisinde metal harici türlerde müzikler tüketmeye başlamam, son dönemde smooth caz, dark caz veya caz noir derlemeleriyle vakit geçirmem, bu albüm özelinde bazı çıkarımlar yapabilmemi sağladı. Başkalarının ne düşündüğünü bilemem ama hâlihazırda progresif metal camiasının öyle veya böyle cazcılardan, fusion’cılardan beslendiğini bildiğim için (hatta elimde kompozisyon temelli acayip kanıtlar bile var) Sweven’da da caz noir konseptine uygun iz düşümler olduğunu görüyorum. Özellikle parçaların dinginleştiğinde, enstrümanların o sertlik kabuğundan sıyrılıp dinleyiciyi, eserlerin sahip olduğu duygunun kendisiyle yüzleştirmek istediği anlarda bu konseptin daha çok su yüzüne çıktığını görüyorum. Bunda konuk sanatçı olarak bulunup klavyesi, piyanosu ile müzik parçalarına harikulade şekilde eşlik eden Marcus Mohlin’in etkisinin yüksek olduğunu düşünüyorum.

Parçalarından ayrı ayrı söz etmek istediğim albümlerden biri olan “The Eternal Resonance”; “The Sole Importance”, “Solemn Retreat” (1.03 ile 1.18 arasına özellikle dikkat) ve tabii ki hüzünle yoğrulup acı fırınında pişirilen “Sanctum Sanctorum” gibi muhteşem eserler içeriyor. Death metal konusunda açık fikirli olan müzikseverlerin daha kolay içselleştirebilecekleri, albümü şu an soyut ve belki de anlamsız bulanların ise muhtemelen birkaç yıl sonra hastası olacakları “The Eternal Resonance”, müzik dünyasının dâhi çocuklarından Robert Andersson’un gelecekte neler yapabileceğine dair izler barındırıyor. Bana, albüme tam not verip yeni Sweven eserlerini dört gözle beklemek düşüyor.

Not: Kritiklerini hazırlamamı rica edip Morbus Chron ve Sweven ile tanışmamı sağlayan owlbos’a teşekkürlerimle.