Erhan Yiğit

Yoğun duygusal öğeler ve özellikle melankoli içeren metal yapıtlarını ciddi anlamda çok seviyorum. Metal müziğin doğasında kendine yer bulan her şeyi yakıp yıkmak, isyan etmek ve aykırı tavır takınmak gibi kavramların melankoli ile birleşmesi ve bunun sonucunda ortaya öfkeden gözü dönmüş ama dokunsanız ağlayacak olan bir organizmanın ortaya çıkması tam da doom metale yakışan bir olay. Bu olayı çok fazla seviyorum çünkü hepimiz özümüzde duygusal varlıklarız ve bu bizi diğer canlılardan ayıran üç beş özelliğimizden biri.

Bugünkü konuğumuz olan Teksaslı Majestic Downfall ise bu bahsettiğim kavramların içini hakkıyla dolduran, doom metali adeta sıkarak onun özütünü, çekirdeğini bizlere sunan bir death/doom metal grubu. Elimdeki son albümü Aorta ise benim için şu ana kadar yılın en güzel death/doom metal albümü diyebilirim.

Grup death metalin kaosunu ve arsızlığını doom metalin bitmek bilmeyen sürüncemeyle Aorta’da öylesine güzel birleştiriyor ki ikisi 19 dakika diğer ikisi de 10 dakikanın üzerinde olan 4 şarkı adeta birer top güllesi olup öyle geliyor üzerinize.

Aorta Majestic Downfall’un 6′ncı albümü niteliğini taşıyor. Daha önceki işlerinde neredeyse bütün şarkıların uzun olduğunu ve grubun bu konuda oldukça tecrübeli olduğunu hesaplarsak Aorta’nın bu noktada grup için önemli bir dönemeç olduğunu söyleyebilirim. Çünkü grup bu yapıtları ile gerçekten sınırları zorluyor, kendisini dinlemek isteyenleri zorlu bir teste tabi tutuyor. Dile kolay 69 dakikalık bir albümün içine 4 tane şarkı koymak gerçekten hem cesaret isteyen hem de takdir edilmesi gereken bir iş. Takdir edilmesi gerekiyor çünkü şarkıları inanılmaz uzun olan böyle bir albümü kotarmak her babayiğidin harcı değil.

Majestic Downfall, müziğini çok sağlam temellere dayandıran, yaptıkları işin her ayrıntısının özenle işlenmesinin gerekliliğini bilen bir grup, zira 20 dakikalık iki şarkıyı aynı albüme koymak için bütün detayların kusursuz olması gerekmekte. Bu noktada grubun sürünen melodileri, dinleyiciyi çeken, tok ve ezici rifleri ağır ağır seyreden bir tempoda, işin doğasına uygun karanlık ve kasvetli bir atmosfer içerisinde başarılı bir biçimde yürüttüğü görülüyor. Aorta 4 şarkının hiçbir anında dinleyenini baymıyor ve sunduğu işitsel iğrentiyi gayet akıcı bir üslupla aktarabiliyor.

Akılda kalıcılık olayından bahsedecek olursam eğer Aorta’nın olabildiğince hatırlanabilir anlar barındırdığını söyleyebilirim. Albüm için tamamen akılda kalıcı gibi bir söylemde bulunmak mümkün değil çünkü şarkıların uzunlukları buna müsait değil. Bununla birlikte Aorta ilk dinlenildiğinde kendisini tekrar dinletmek için bir sürü yola başvuruyor: Bunlardan ilki akılda kalıcılık etkenine bağlı olan ve bu uğurda dinleyiciyi kendisine geri getirmek için berrak ve samimi melodilere başvuran şarkı girişleri. Albümdeki her şarkı öyle güzel başlıyor ki ”Mutlaka devamını da getirmeliyim” dedirtiyor. İkincisi ise albümün ağır ve türün tanımına uygun prodüksiyonu; Can çekişen gitarlar, aralara serpiştirilmiş nefes alma odaları ve davulların ezici karakteri Aorta’nın çok iyi bir albüm olmasında rol oynuyor.

Başta da dediğim gibi bir albümün içini 10 dakikadan uzun şarkılar ile doldurup bunu da hakkıyla başarmak için ya kafayı yemiş olmanız gerek ya da yürek yemiş olmanız gerek. Benim burada gördüğüm şey Majestic Downfall’un bu işin üstesinden bileğinin hakkıyla geldiği. Yarıyılı yenice bitirdiğimiz şu zamanda böyle güzel bir albümün yerinin yukarılarda olması gerektiği kanaatindeyim. Eğer listeleriniz hazır değilse Aorta’yı kesinlikle dinlemelisiniz.