Pasifagresif’i açtığımız 2009’dan bu yana beş adet HELLOWEEN albümü haberi verdik. Bu albümler bence genel olarak orta karar çalışmalardı ve belki de bu yüzden hiçbirini yazma isteği duymadım. Aslında yazılmaları gerekiyordu; hele ki şu an yazmakta olduğum yazının Pasifagresif’teki ilk HELLOWEEN incelemesi olduğu düşünüldüğünde. Nedendir bilmem, ne “Walls of Jericho”nun ne de “Keeper of the Seven Keys”in incelemesini yazmak bugüne dek nasip olmamış. Albümlerin önemi ve bu albümlere karşı hislerim düşünüldüğünde epey şaşılası bir eksiklik.

Kendi adıma konuşursam çok sevdiğim son HELLOWEEN albümü ta 2000’de çıkan “The Dark Ride”dı. Onun ardından çıkan albümler arasından da “The Dark Ride”ın devamı gibi gördüğüm “Gambling with the Devil”ın adını anabilirim. Grubun bir önceki albümü “My God-Given Right”ı düşündüğümde, HELLOWEEN’in biraz güvenli sularda yüzdüğü ve belli bir noktaya kadar gelebilen bir albüm olduğunu hatırlıyorum. O albümün çıkışının ardından, 2015 yılında grubun kurucularından Michael Weikath’la yaptığımız ve SIFIR etkileşim alan röportajda, albümle ilgili olarak “Albüme yönelik tepkiler çok çok iyi. Açıkçası buna biraz şaşırdım, çünkü albümün tam olarak nerede durduğu konusunda şüphelerim vardı” şeklinde konuşuyordu. “My God-Given Right”ın bir noktaya kadar çıkıp en iyi HELLOWEEN albümleri arasına girememesini sağlayan da işte bu “koparıp alma” hamlesini yapmayan ve güvenli sularda seyreden havasıydı.

Aradan geçen altı yılda her şeyde olduğu gibi HELLOWEEN’de de pek çok değişim yaşandı. Bunlardan en önemlisi doğal olarak grubun power metal tarihini değiştirdiği ilk üç albümünde efsane işler ortaya koyan Kai Hansen ve Michael Kiske’nin 2017 yılında gruba geri dönmeleriydi. Son 10 yıldır UNISONIC ve AVANTASIA sayesinde sesini duyma şerefine nail olduğumuz Michael Kiske’yi bunca yıl sonra tekrar HELLOWEEN bünyesinde duyabilmek, bir metal sever için mutluluğun da ötesinde gerçek bir lütuf. Böylece üç vokalist ve üç gitaristli bir kadroyla karşımıza çıkan HELLOWEEN, kendi adını taşıyan yeni albümünde bize özlettiği, eksikliğini çektiğimiz, yollarını gözlediğimiz pek çok şeyi sunarak yılın en önemli metal olaylarından birine imza atıyor diyerek başlayalım.

“Helloween”e dair söylenmesi gerek bence en önemli şey, beklentilerin üstüne çıkması. “HELLOWEEN’den bahsediyoruz, tabii ki beklentiler yüksek olacak” diye düşünülebilir, ancak bu tarz “grubu tekrar topluyoruz” olaylarının her zaman beklendiği kadar ihtişamlı gerçekleşmediği ortada olduğundan olayın ticari bir ilgi çekme çabası olarak kalmaması veya ortamın sirke dönmemesi önemliydi. “Helloween”e dair beni en çok mutlu eden şey, tüm müzisyenlerin şarkılar ne istiyorsa onu yapmış ve bu sayede albümün değerini yükseltmiş olması. Zira gelmiş geçmiş tüm elemanlarını bünyesine toplayıp ortaya tatsız tuzsuz şeyler çıkarmak, sadece ilgili albümü değil o müzisyenlerin ve grubun mirasını da olumsuz etkileyebilir.

“Helloween”de bizi olağanüstü bir prodüksiyon, üzerinde çok çalışıldığı belli besteler ve kusursuz performanslar karşılıyor. Üç vokalist olarak ağırlık Andy Deris ve Michael Kiske üzerinde. Kai Hansen ise ikisini genelde nakaratlarda olmak üzere her tür gerekli anda destekliyor. Vokalistlerin şarkılara iyi dağıtılmış olması ve gereğinden fazla üçlü vokal korosu içinde kalmamak da albümün direkt ve vurucu olmasını sağlayan unsurlardan biri. Bazen gruplar ihtişam peşinde birtakım şeyleri gereğinden fazla kullanabiliyor (yeni FEAR FACTORY albümündeki yaylılar, sözüm size) ve bu da albümün çarpıcılığını azaltıyor, yer yer yorucu hâle bile getirebiliyor. Bu açından bakınca albümdeki vokal kullanımı ve nakaratlar bildiğimiz HELLOWEEN karakterini gereksiz yere devleştirmeye çalışmıyor ve rafine fikirler sunuyor. Yer yer, özellikle Kiske’den dolayı şarkıların dellendiği kimi anlarda akıllara AVANTASIA gelebiliyor ancak bu sadece vokallerle sınırlı kalıyor. Grup neyse ki “3 vokalist 3 gitarist olduk, Cubase’de 287 kanallı devasa bir albüm yapalım, içine yaylısını orkestrasını basalım, dinleyiciyi boğalım” düsturundan itinayla uzak kalıyor.

Şarkılara baktığımda filler hissi veren, geçme isteği duyduğum herhangi bir şeyle karşılaşmıyorum. Bonuslarıyla birlikte 73 dakikayı aşan “Helloween”i çıktığından bu yana her gün en az birkaç kez dinledim ve her bir şarkıda çok hoşuma giden tonla şey bulabiliyorum. Yine de birkaç isim vermem gerekirse açılışı yapan “Out for the Glory”, olağanüstü güzel nakaratıyla ilk duyduğum andan itibaren hastası olduğum “Fear of the Fallen”, yine müthiş nakaratı ve değişken yapısıyla “Angels”, vokal konusunda baştan sona bir gövde gösterisi olan “Robot King” ve elbette ki albümün başyapıt olmaya soyunan 12 dakikalık kapanış şarkısı “Skyfall”u sayabilirim. Diğer tüm şarkılarda da yine benzer övgü noktaları sıralayabilir ve farklı bir “albümün en iyi anları listesi” oluşturabilirim.

Eliran Kantor imzası taşıyan, “Walls of Jericho” ve “Keeper of the Seven Keys” referansları içeren harikulâde kapağından tutun da grubun bunca yıl sonra kariyerlerinde görülmemiş bir iştah ve heyecanla geri döndüğünü her bir anında yansıtan bireysel performanslara kadar “Helloween” bu yıl içinde dinlediğim en iyi, daha da iyisi en sevindirici albümlerden biri.

İyi, çünkü all-star kadro HELLOWEEN. Bir zahmet.

Sevindirici, çünkü tüm “acaba”ları “of ya harbiden mükemmel olmuş!” şeklinde cevaplıyor.

Bunlar yetmezmiş gibi bir de Andy Deris’in “Skyfall”un 5.49’unda (klipte 3.49) giren vokalleriyle bile insana resmen “ULAN İYİ Kİ METAL VAR BE!” dedirtebiliyor. En azından bana dedirtiyor, mest ediyor, bir bütün hâlinde HELLOWEEN karşısında da “Helloween” karşısında da ceket ilikletiyor.

“Onwards to the sky, the stars are bright, they’ll shine forever on and on we fly, so far away…”